WBednarstwo – dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem naczyń drewnianych techniką klepkową: beczek, kadzi, balii, fas, maselnic, dzieży i łopat do chleba, konewek, wiader, cebrzyków, wanienek, kufli. Bednarz wyrabia naczynia z drewna sosnowego, świerkowego, olchowego, lipowego, dębowego.
WStrycharz, ceglarz, cegielnik – rzemieślnik wyrabiający cegły. Przyrząd do wyrównywania gliny w formie, rodzaj deseczki, zwany był strychulcem.
WDruciarz – wędrowny rzemieślnik zajmujący się druciarstwem, który naprawiał sprzęty gospodarstwa domowego i wyrabiał drobne przedmioty domowego użytku z drutu, na przykład łapki na myszy. W szczególności drutował rozbite naczynia ceramiczne, na przykład gliniane garnki, co polegało na silnym ściągnięciu skorup siatką drucianą.
WFolusznik – rzemieślnik trudniący się przygotowywaniem tkanin i czyszczeniem ubrań.
WGarncarstwo – jedno z najstarszych rzemiosł. Jest to rękodzielniczy wyrób ceramicznych naczyń i przedmiotów codziennego użytku.
WHaenyeo – grupa kilku tysięcy kobiet zamieszkujących na południowokoreańskiej wyspie Czedżu, zajmujących się połowem owoców morza w Morzu Żółtym.
WIntroligator – rzemieślnik zajmujący się ręcznym oprawianiem różnych wydawnictw oraz zdobieniem opraw, pracownik drukarni.
WKafle − wyrób ceramiczny służący do wykładania powierzchni pieców grzewczych, kuchennych i kominków. Kafle po uformowaniu z gliny są wypalane, a ich powierzchnia zewnętrzna pokrywana jest szkliwem.
WKarpiniarz – rzemieślnik zajmujący się wykopywaniem karp pozostałych po ścięciu drzewa i przygotowaniem ich do obróbki.
WKlucznik – dawniej osoba posiadająca pod swoim zarządem klucze do czegoś, mająca nadzór nad czymś, a także w dawnej Polsce urzędnik zarządzający tak zwanym kluczem majątków ziemskich.
WKonwisarstwo – dział rzemiosła obejmujący wyrób i obróbkę przedmiotów z cyny i spiżu. Konwisarstwo znane jest od wczesnego średniowiecza.
WKowal – rzemieślnik zajmujący się kowalstwem. Zawód polegający na tworzeniu (wykuwaniu) przedmiotów z metalu.
WKlikon lub krzykacz miejski – osoba ogłaszająca różne informacje na specjalne okazje. Dawniej funkcja klikona oznaczała również powtarzanie tłumowi na wiecach tego, co obwieszczał przywódca. Klikon pełnił funkcję dzisiaj spełnianą przez sprzęt nagłaśniający.
WLudwisarz (brązownik) – rzemieślnik odlewający z brązu, miedzi, mosiądzu lub spiżu dzwony, lufy do dział, posągi, świeczniki i przedmioty codziennego użytku.
WŁyżkarstwo – wyrób przedmiotów gospodarczych z drewna, głównie łyżek i warząchwi, a także innych przedmiotów kuchennych. W tym celu używa się drewna miękkiego, tzn. lipy, wierzby, topoli i olchy. Rzemiosło to wymagało dużego nakładu pracy i zdolności manualnych. Łyżkarstwem zajmowano się głównie na wsi i zimą kiedy było mniej pracy na polu. Praca łyżkarza była kilkuetapowa: ociosywano drewno według formy, żłobiono środek specjalnie do tego stworzonym dłutem i prawie gotowy przedmiot szlifowano. Zręcznemu łyżkarzowi wyrób jednej łyżki tą metodą zajmował około piętnastu minut. Znana była jeszcze metoda sznurkowa polegająca na wyrabianiu przedmiotów na tokarce i przy pomocy naprężonego sznurka.
WMiechownictwo – ginący zawód rzemieślniczy związany z wyrobem miechów, przeważnie ze skóry.
WPozłotnictwo – rzemiosło artystyczne zajmujące się pokrywaniem podłoża metalami, zwykle szlachetnymi.
WPucybut, także: czyścibut, czyściciel butów – zawód polegający na czyszczeniu i polerowaniu obuwia przypadkowych klientów, wykonywany zwykle wprost na ulicy miasta, za wynagrodzeniem.
WPuszkarz – określenie zawodu funkcjonujące w XV-XVII wieku w Polsce. Zawód zanikł w XIX wieku. W dawnej Rzeczypospolitej puszkarzem nazywano rzemieślnika wyrabiającego broń palną, w szczególności armaty i działa ze spiżu. Nazwa rzemiosła pochodzi od puszki, czyli ogólnego określenia broni palnej używanego w Polsce w XV oraz na początku XVI wieku.
WRymarstwo – dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem uprzęży konnych, siodeł, akcesoriów jeździeckich i skórzanych pasów pędnych.
WSmolarz – człowiek trudniący się wyrobem smoły lub handlujący smołą, a także wypalaniem węgla drzewnego. Do czasów współczesnych zachowała się nazwa tego ostatniego zajęcia.
WSpinkarstwo – dziedzina metaloplastyki zajmująca się wyrobem broszek, zapięć, klamer, sprzączek i spinek góralskich. Spinki stanowiły dawniej ważny element stroju ludowego toteż rzemiosło zajmujące się ich wyrobem było bardzo popularne. W spinkarstwie wykorzystywało się ołów, alpakę, srebro i stopy mosiądzu. do wyrobu spinek rzemieślnik wykorzystywał następujące narzędzia: nożyce do cięcia metalu, młoteczek, pilnik, rylce i stemple. Proces wyrobu spinek był różny w zależności z jakiego metalu były wykonywane.
WWyoblarz lub wyoblacz, również drykier – rzemieślnik zajmujący się wyoblaniem. Dawniej, a czasami obecnie, nazywany „drykierem” – od niemieckiego drücken. Zanikający zawód, który polega na kształtowaniu cienkościennych przedmiotów w kształcie brył obrotowych z blach metodą wyoblania. Trudność w opanowaniu techniki wyoblania polega na tym, że każdy rodzaj blachy wymaga specyficznych umiejętności. Bywa tak, że wyoblarz potrafi wykonywać elementy z blachy stalowej i aluminiowej a nie potrafi kształtować mosiądzu czy srebra. Wyoblarz posługuje się w czasie pracy specjalistycznymi narzędziami m.in.:wyoblakami ręcznymi, rolkami do wyoblania, przyrządami dźwigniowymi do wyoblania.
WZabawkarstwo – dziedzina rękodzielnictwa zajmująca się wyrobem drewnianych zabawek. Zabawkarstwo nie stanowiło nigdy oddzielnego rzemiosła, a jedynie sposób dorabiania sobie przez chłopów i niekiedy całe rodziny w okresie zimowym kiedy było mniej prac na polu. Taka produkcja była z reguły seryjna, to znaczy wykonywana tak samo według ściśle określonych wzorów. Zabawki były sprzedawane na targach, jarmarkach i odpustach.
WZecer – wysoko kwalifikowany pracownik zecerni wykonujący skład ręczny lub maszynowy na potrzeby druku typograficznego. Skład odbywał się na podstawie załączonego materiału z adiustowanym wydrukiem lub maszynopisem. Zecer składał z materiału zecerskiego proste formy drukowe lub przygotowywał elementy tych form do późniejszego wykorzystania przez metrampaża. Zecerem była zarówno osoba pracująca w pojedynczych gotowych czcionkach fabrycznych, jak i operator odlewarki monotypowej składający tekst z bieżąco odlewanych pojedynczych czcionek (monotypów) składanych od razu w tekst, jak i operator odlewarki (składarki) linotypowej tworzący od razu całe wiersze linotypowe tekstu szerokości szpalty.