W

Chodnik, trotuar – utwardzony pas terenu służący do poruszania się pieszych, zazwyczaj fragment pobocza drogi. W Polsce najczęściej wyłożony jest płytami betonowymi, kostką betonową lub kamiennym brukiem.

W

Nadziemne przejście dla pieszych – budowla umożliwiająca przejście nad drogowym lub kolejowym szlakiem komunikacyjnym przebiegającym na powierzchni terenu lub w jego zagłębieniu. Przejścia takie rzadko umożliwiają też przejazd wózków inwalidzkich i wózków dziecięcych, ponieważ najczęściej nie są wyposażone w pochylnie. Z powodu nieprzyjaznego charakteru nadziemnych przejść dla pieszych od lat 90. w Polsce modernizuje się takie obiekty poprzez wyposażanie ich w windy dla osób z wózkami dziecięcymi, niepełnosprawnych i rowerzystów.

W

Pieszy – osoba znajdująca się poza pojazdem na drodze i niewykonująca na niej robót lub czynności przewidzianych odrębnymi przepisami. Za pieszego uważa się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub pchającą rower, motorower, motocykl, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą się w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku do 10 lat kierującą rowerem pod opieką osoby dorosłej.

W

Podziemne przejście dla pieszych – budowla zapewniająca możliwość przejścia dla pieszych pod określonym szlakiem komunikacyjnym przebiegającym na powierzchni terenu lub budowli mostowej. Takie przypisanie tego rodzaju obiektów budowlanych do kategorii budowli zostało dokonane w artykule artykule 3 punkcie 3 prawa budowlanego, definiującego pojęcie budowli; w ramach tej definicji wyszczególniono podstawowe rodzaje budowli, wymieniając także podziemne przejście dla pieszych.

W

Przejście dla pieszych – powierzchnia jezdni, drogi dla rowerów lub torowiska przeznaczona do przechodzenia przez pieszych, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi.

W

Strefa piesza, deptak – ulica, skwer, aleja lub plac wyłączone całkowicie z ruchu kołowego. Najczęściej położona w śródmieściu, spełnia funkcje centrum handlowego i gastronomicznego, niekiedy kulturalnego. Strefy piesze lokalizuje się też w związku ze wzmożonym ruchem turystycznym. Podobnym rozwiązaniem jest strefa uspokojonego ruchu, z tym, że w tych obszarach dopuszcza się ograniczony ruch pojazdów, np. w formie woonerf.

W

Strefa zamieszkania – strefa w ruchu drogowym, w której pieszy może się poruszać swobodnie po całej udostępnionej do użytku publicznego przestrzeni i ma pierwszeństwo przed pojazdami.

W

Woonerf – rodzaj ulicy w strefie zurbanizowanej, na której położono nacisk na wysoki poziom bezpieczeństwa, uspokojenie ruchu i wysokie walory estetyczne przy zachowaniu miejsc parkingowych i funkcji komunikacyjnej z priorytetem dla pieszych i rowerzystów. Woonerf jest w założeniu przestrzenią publiczną, która łączy funkcje ulicy, deptaku, parkingu i miejsca spotkań mieszkańców. Podstawą projektowania ulicy tego typu jest rezygnacja z tradycyjnego podziału przestrzeni między jezdnię i chodniki oraz zastosowanie elementów małej architektury, co zniechęca kierowców do ruchu tranzytowego, nie wyklucza jednak możliwości wprowadzenia komunikacji miejskiej.