WForelle – niemiecki jednokadłubowy mały okręt podwodny zaprojektowany przez Raimondo Lorenzo D’Equevilley-Montjustina jako jednostka eksperymentalna. Okręt wyposażony był w wewnętrzny zbiornik balastowy i kompensacyjny, stałe, nachylone pod kątem powierzchnie sterowe na rufie oraz ruchome przednie stery głębokości. Jednostka miała zewnętrzne wyrzutnie torpedowe odpalające torpedy za pomocą sprężonego powietrza. Konstrukcja okrętu przewidywała jego transport do miejsca operacji na pokładzie okrętu nawodnego i spuszczanie do wody w pobliżu celu, w związku z czym okręt nie dysponował osobnym systemem napędu w pływaniu na powierzchni morza. Konstrukcja była względnie udana, jednakże nie wzbudziła zainteresowania cesarskiej marynarki wojennej
WHatsushimo – japoński niszczyciel typu Hatsuharu z okresu II wojny światowej. Zatonął na minie 30 lipca 1945 roku nieopodal Maizuru.
WPałłada − rosyjska fregata żaglowa z XIX wieku, znana z odbycia w latach 1852−1855 rejsu z misją dyplomatyczną i naukową z Morza Bałtyckiego do Japonii i na Daleki Wschód.
WUSS Pirate (AM-275) był trałowcem typu Admirable zbudowanym dla US Navy podczas II wojny światowej. Został zbudowany do oczyszczania pól minowych na wodach przybrzeżnych i służył najpierw na północnym Atlantyku, a następnie na Pacyfiku, gdzie wszedł na minę i zatonął w czasie wojny koreańskiej.
WUSS Pledge (AM-277) trałowiec typu Admirable służący w United States Navy w czasie II wojny światowej. Służył na Atlantyku, następnie na północnym Pacyfiku. W czasie wojny koreańskiej wpłynął na minę i zatonął.
WU-511 – niemiecki okręt podwodny typu IX C z okresu II wojny światowej. W 1943 roku został sprzedany i wcielony do marynarki japońskiej pod oznaczeniem RO 500.
WUSS „Wahoo” (SS-238) – amerykański okręt podwodny typu Gato, który podczas II wojny światowej wyróżnił się agresywnością w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Został zwodowany 14 lutego 1942 roku w stoczni Mare Island, po czym 15 maja wszedł do służby w marynarce amerykańskiej. Miał wyporność na powierzchni 1526 ton. Mimo trapiących całą amerykańską flotę problemów technicznych z torpedami, w ciągu niecałych dwóch lat działalności zatopił według oficjalnych źródeł 20 japońskich statków o łącznej pojemności 60 038 BRT. Podczas ostatnich pięciu z siedmiu patroli bojowych okrętu, jednostką dowodził kmdr por. Dudley „Mush” Morton, jeden z trzech najbardziej skutecznych amerykańskich dowódców okrętów podwodnych, zaś w ciągu pierwszych pięciu patroli, I oficerem „Wahoo” był kmdr ppor. Richard „Dick” O’Kane – najskuteczniejszy z amerykańskich dowódców jednostek tej klasy. Po trzecim patrolu okrętu, admirał Charles Lockwood – dowódca floty podwodnej na Pacyfiku – nazwał okręt „jednookrętowym wilczym stadem”. Podczas tegoż patrolu dowódca „Wahoo” rozkazał otworzyć ogień do jednej z łodzi ratunkowych storpedowanego transportowca wojska. 11 października 1943 roku, podczas siódmego patrolu, „Wahoo” został zatopiony w wyniku kombinowanego ataku powietrzno-morskiego japońskiej marynarki w cieśninie La Pérouse’a. Okręt za swą służbę został odznaczony Presidential Unit Citation oraz Asiatic-Pacific Campaign Medal z sześcioma gwiazdami Silver Star. W odróżnieniu od informacji na temat działań amerykańskiej floty nawodnej, USS „Wahoo” był jedynym amerykańskim okrętem podwodnym, którego szczegóły działalności operacyjnej podano w trakcie wojny do publicznej wiadomości.