WUSS Albacore (SS-218) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Wybudowany w stoczni Electric Boat, do służby w United States Navy wszedł 1 czerwca 1942 roku, po czym brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopił 13 jednostek japońskich, w tym lotniskowiec „Taihō” i krążownik „Tenryū”. USS Albacore (SS-218) został zatopiony eksplozją miny 7 listopada 1944 roku, wraz z 86 członkami załogi.
WUSS Amberjack (SS-219) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Okręt został zatopiony 16 lutego 1943 roku w wyniku kombinowanego ataku morsko-lotniczego, skutkiem czego śmierć poniosło 74 członków załogi.
WUSS "Argonaut" - największy amerykański okręt podwodny aż do zakończenia II wojny światowej, jedyna amerykańska jednostka morska tej klasy zbudowana specjalnie do wypełniania roli stawiacza min. Należał do grupy 9 okrętów pięciu typów, które powstały w dwudziestoleciu międzywojennym, zwanych czasem V-boats. Okręt w czasie budowy znany był pod oznaczeniem V-4. Stępkę pod budowę nowego okrętu położono 1 maja 1925 r. w stoczni Portsmouth Naval Shipyard. Wodowanie odbyło się 10 listopada 1927 r; matką chrzestną została Philip Mason Sears, córka kontradmirała Williama D. MacDougalla. Łącznie z podobnymi V-5 ("Narwahl") i V-6 ("Nautilus") nie dotyczyły go ograniczenia rozbrojeniowego traktatu londyńskiego, na mocy specjalnej klauzuli, zezwalającej na posiadanie trzech okrętów podwodnych o wyporności standardowej do 2800 ton. V-4 został zaprojektowany z większymi i mocniejszymi silnikami diesla, niż wcześniejsze okręty z serii typu V, które silniki jednak okazały się niepowodzeniem. V-4 zanurzał się bardzo wolno, a gdy już był pod wodą, osiągał niewielkie prędkości. Stanowił duży cel do wykrycia przez sonar oraz na powierzchni i posiadał słabą manewrowość i bardzo duży promień skrętu.
WUSS Bonefish (SS-223) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Po przyjęciu do służby w maju 1943 roku jednostka wzięła udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku przeciw japońskiej marynarce wojennej. Zatopiony prawdopodobnie 18 czerwca 1945 roku skutkiem ataku japońskich sił nawodnych w pobliżu Japonii.
WUSS Bullhead (SS-332) – zbudowany w stoczni Electric Boat amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. 6 sierpnia 1945 roku japoński samolot zatopił USS „Bullhead” w pobliżu Bali. Strata okrętu okazała się ostatnim tego rodzaju zdarzeniem które dotknęło amerykańską flotę podwodną podczas wojny na Pacyfiku.
WUSS Capelin (SS-289) – zbudowany w stoczni Portsmouth Naval Shipyard amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku i w grudniu 1943 roku nie powrócił z patrolu na Morzu Celebes, zatopiony prawdopodobnie w wyniku ataku japońskich jednostek nawodnych.
WUSS Cisco (SS-290) – zbudowany w stoczni Portsmouth Naval Shipyard amerykański okręt podwodny typu Balao - podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopiony przez kanonierkę „Karatsu” oraz samolot 28 września 1943 roku na Morzu Sulu.
WUSS Corvina (SS-226) – amerykański okręt podwodny typu Gato o wyporności w zanurzeniu 2424 ton. USS „Corvina” została zwodowana 9 maja 1943 roku, do służby marynarce amerykańskiej została przyjęta 6 sierpnia 1943 roku. 17 listopada 1943 roku, podczas swojego pierwszego wojennego patrolu, „Corvina” została zatopiona przez japoński okręt podwodny I-176. USS „Corvina” (SS-226) był jedynym amerykańskim okrętem podwodnym zatopionym podczas II wojny światowej przez inną jednostkę tej samej klasy.
WUSS Darter (SS-227) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych.
WUSS Dorado (SS-248) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Okręt został zatopiony 12 października 1943 w pobliżu Kanału Panamskiego prawdopodobnie w wyniku zbombardowania przez operujący z Guantanamo własny PBM Mariner.
WUSS Escolar (SS-294) – zbudowany w stoczni William Cramp & Sons amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. 17 października 1944 roku wpłynął na minę na Morzu Żółtym.
WUSS Flier (SS-250) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. W trakcie wojny podwodnej na Pacyfiku zatopił japońskie jednostki o łącznej pojemności 10 380 ton.
WUSS Golet (SS-361) – zbudowany w stoczni Manitowoc amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. 14 czerwca 1944 roku został zatopiony przez japońskie okręty ZOP w pobliżu Honsiu.
WUSS Grampus (SS-207) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor, o wyporności w zanurzeniu 2370 ton. Okręt został zwodowany 23 grudnia 1940 roku w stoczni Electric Boat w Groton, po czym przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 23 maja 1941 roku. Po japońskim ataku na Pearl Harbor przeszedł z Atlantyku na Pacyfik, docierając przez Kanał Panamski na Hawaje 1 lutego 1942 roku. W maju 1942 roku, wraz z dwoma innymi jednostkami swojego typu — USS „Tautog” (SS-199) i „Gar” (SS-206) — oraz USS „Greenling” (SS-213) typu Gato, „Grampus” wziął udział w nieudanej operacji przeciw uchodzącemu z pola bitwy na Morzu Koralowym, uszkodzonemu lotniskowcowi „Shōkaku”. W trakcie wojny na Pacyfiku ukończył ogółem pięć patroli bojowych z rezultatem w postaci jednego potwierdzonego przez JANAC zatopienia, tankowca „Kaijo Maru Nr 2” o pojemności 8636 ton.
WUSS Grayback (SS-208) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor.
WUSS Grayling (SS-209) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor. W czasie służby, „Grayling” uzyskał 5 potwierdzonych zatopień, o łącznym tonażu 20 575 ton. Został zatopiony 9 września 1943 roku.
WUSS Growler (SS-215) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zwodowany 22 listopada 1941 roku w stoczni Electric Boat, został oficjalnie włączony do służby w marynarce amerykańskiej 22 listopada 1941. 7 lutego 1943 roku, podczas wojny na Pacyfiku, znajdujący się na pokładzie jednostki ranny dowódca okrętu Howard Gilmore, wydał swojemu zastępcy rozkaz zanurzenia znajdującego się pod ostrzałem artyleryjskim okrętu, decydując tym samym o swojej śmierci. Za poświęcenie życia w celu uratowania okrętu, Howard Gilmore został pośmiertnie odznaczony Kongresowym Medalem Honoru - najwyższym odznaczeniem wojennym Stanów Zjednoczonych.
WUSS Grunion (SS-216) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zatonął 30 lipca 1942 roku, prawdopodobnie w wyniku trafienia własną torpedą.
WUSS Harder (SS-257) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Dowodzony przez kmdr por. Samuela Davida Dealeya, został jednym z najsłynniejszych amerykańskich okrętów podwodnych wojny na Pacyfiku.
WUSS Herring (SS-233) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS Kete (SS-369) – zbudowany w stoczni Manitowoc amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. W marcu 1945 roku nie powrócił z patrolu w cieśninie Colnett.
WUSS Lagarto (SS-371) – zbudowany w stoczni Manitowoc amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopiony 3 maja 1945 roku przez stawiacz min „Hatsutaka” w Zatoce Tajlandzkiej.
WUSS Perch (SS-176) — amerykański okręt podwodny typu Porpoise zwodowany 9 lutego 1936 roku w stoczni Electric Boat. Przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 19 listopada 1936 roku, wziął udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopiony przez załogę po ciężkim uszkodzeniu w ataku japońskich niszczycieli 3 marca 1942 roku, podczas swojego drugiego patrolu wojennego między Jawą i Borneo.
WUSS Pickerel (SS-177) – amerykański okręt podwodny typu Porpoise, zwodowany 7 lipca 1936 roku w stoczni Electric Boat, przyjęty do służby w amerykańskiej flocie podwodnej 26 stycznia 1937 roku. W trakcie działań wojennych podczas wojny na Pacyfiku przeprowadził 6 patroli bojowych zakończonych zatopieniem samego okrętu podwodnego prawdopodobnie 3 kwietnia 1943 roku w wyniku ataku japońskich sił nawodnych.
WUSS Pompano (SS-181) – amerykański okręt podwodny typu Porpoise, uczestnik wojny na Pacyfiku, który wziął udział w prowadzonych na tym obszarze działaniach podwodnych. Okręt został prawdopodobnie zatopiony w po wejściu na japońską minę 29 sierpnia 1943 roku. Istnieje jednak możliwość, że jednostka została zatopiona 17 września 1943 roku w wyniku ataku japońskich jednostek nawodnych, w pobliżu brzegów Honsiu.
WUSS R-12 (SS-89) – amerykański okręt podwodny typu R-1 zwodowany 15 sierpnia 1919 roku w stoczni Fore River, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 23 września 1919 roku. Na koniec 1932 okręt został wyłączony z czynnej służby, po czym ponownie przyjęty 16 października 1940 roku. Pełnił początkowo służbę patrolową na wschodnim Atlantyku operując z baz w New London i Guantanamo, ostatecznie jednak z racji przestarzałości konstrukcji, został skierowany do służby szkoleniowej. 12 czerwca 1943 roku okręt został zalany z niewyjaśnionych do dziś przyczyn i zatonął w pobliżu Key West na Florydzie.
WUSS Robalo (SS-273) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS Runner (SS-275) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS S-26 (SS-131) – amerykański okręt podwodny typu S-1 zwodowany 22 sierpnia 1922 roku w stoczni Bethlehem, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 15 października 1923 roku. Okręt wziął udział w wojnie na Pacyfiku, na początku 1942 roku został jednak przypadkowo staranowany przez ścigacz okrętów podwodnych USS "Sturdy" (PC-460) i zatonął.
WUSS S-27 (SS-132) – amerykański okręt podwodny typu S-1 zwodowany 18 października 1922 roku w stoczni Bethlehem Steel, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 22 stycznia 1924 roku. Okręt wziął udział w wojnie na Pacyfiku, jednak 19 czerwca 1942 roku wpadł na skały i został opuszczony przez załogę dwa dni później.
WUSS S-28 (SS-133) – amerykański okręt podwodny typu S-1 przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 13 grudnia 1923 roku. Okręt wziął udział w wojnie na Pacyfiku, podczas której zatopił jedną jednostkę przeciwnika o wyporności 1 368 ton. Z nieznanych do dziś przyczyn zatonął 4 lipca 1944 roku, trakcie ćwiczeń niedaleko Hawajów.
WUSS S-36 (SS-141) – amerykański okręt podwodny typu S-1 zwodowany 3 czerwca 1919 roku w stoczni Bethlehem Shipbuilding, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 4 kwietnia 1923 roku. Okręt wziął udział w wojnie na Pacyfiku, podczas której przeprowadził patrol patroli rozbijając się następnie o skały.
WUSS S-38 (SS-143) – jednokadłubowy okręt podwodny z okresu międzywojennego i drugiej wojny światowej amerykańskiego typu S-1, będącego trzonem amerykańskiej floty podwodnej w dwudziestoleciu międzywojennym. Zwodowany 17 czerwca 1919 roku w stoczni Union Iron Works, został przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 11 maja 1923 roku. Służył w amerykańskiej Flocie Azjatyckiej, natomiast 12 grudnia 1941 roku zatopił norweski statek „Hydra II”, co stanowiło pierwszy skuteczny atak amerykańskiego okrętu podwodnego na wojnie na Pacyfiku. 14 grudnia 1944 roku okręt został wycofany ze służby, po czym zatopiony jako okręt-cel.
WUSS S-39 (SS-144) – amerykański okręt podwodny typu S-1 zwodowany 2 lipca 1919 roku w stoczni Bethlehem Steel, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 14 września 1923 roku. Okręt wziął udział w wojnie na Pacyfiku, 16 sierpnia 1942 roku zatonął jednak na skałach w pobliżu wyspy Rossela.
WUSS S-44 (SS-155) – amerykański okręt podwodny typu S-42 zwodowany 27 października 1923 roku w stoczni Bethlehem Shipbuilding, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 16 lutego 1925 roku. Podczas drugiej wojny światowej S-44 przeprowadził pięć patroli, podczas których zdołał zatopić trzy jednostki japońskie o łącznej pojemności 17 070 ton, w tym ciężki krążownik "Kako" typu Furutaka. Udział okrętu w działaniach podwodnych podczas wojny na Pacyfiku został zakończony atakiem japońskiego okrętu eskortowego "Ishigaki", który 7 października 1943 roku atakiem artyleryjskim zatopił amerykańską jednostkę na Morzu Ochockim.
WUSS Scamp (SS-277) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS Sculpin (SS-191) – amerykański okręt podwodny typu Sargo. Zwodowany 27 lipca 1938 roku w stoczni Portsmouth Naval Shipyard, wszedł do służby w United States Navy 16 stycznia 1939 roku. Został zatopiony 19 listopada 1943 w czasie wojny na Pacyfiku, w wyniku ataku japońskiego niszczyciela "Yamagumo". Uszkodzony bombami głębinowymi, został zmuszony do wynurzenia w celu ratowania załogi, po czym zatonął pod ogniem artyleryjskim niszczyciela.
WUSS Sealion (SS-195) – amerykański okręt podwodny typu Sargo, zaliczany do grupy jednostek tego typu klasyfikowanej niekiedy jako odrębny typ Seadragon. "Sealion" został pierwszym okrętem amerykańskiej floty podwodnej utraconym w czasie wojny na Pacyfiku. Zwodowany 25 maja 1939 roku w stoczni Electric Boat, wszedł do służby w United States Navy 27 listopada 1939 roku. Trzy dni po japońskim ataku na Pearl Harbor, został zniszczony w trakcie japońskiego bombardowania amerykańskiej stoczni i bazy morskiej w Cavite na Filipinach.
WUSS Seawolf (SS-197) – amerykański okręt podwodny typu Sargo, jeden z najskuteczniejszych okrętów amerykańskiej floty podczas wojny podwodnej na Pacyfiku. Zwodowany 15 sierpnia 1939 roku w stoczni Portsmouth Naval Shipyard, wszedł do służby w amerykańskiej marynarce 1 grudnia 1939 roku. W trakcie wojny na Pacyfiku zatopił 18 jednostek japońskich, co uczyniło go jedną z najskuteczniejszych amerykańskich jednostek podwodnych. Zatopiony prawdopodobnie 3 października 1944 przez amerykański niszczyciel USS Richard M. Rowell (DE-403) podczas desantu pod Morotai.
WUSS Shark (SS-314) – zbudowany w stoczni Electric Boat amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. 24 października 1944 roku „Shark” został zatopiony w Cieśninie Luzon przez niszczyciel "Harukaze", typu Kamikaze.
WUSS Shark (SS-174) – amerykański okręt podwodny typu Shark. Pierwsza amerykańska jednostka tej klasy utracona podczas drugiej wojny światowej na skutek japońskich działań przeciwpodwodnych. Okręt został zwodowany 21 maja 1935 roku w stoczni Electric Boat, przyjęty zaś do służby w marynarce amerykańskiej został 25 stycznia 1936. W okresie przedwojennym był przydzielony do amerykańskiej floty azjatyckiej, po wybuchu zaś wojny na Pacyfiku, prowadził działania podwodne operując z Filipin. Patrolował w okolicach Luzonu i Jawy. Podczas drugiego patrolu w styczniu 1942 roku, został wyznaczony do udziału w obronie Holenderskich Indii Wschodnich.
WUSS Snook (SS-279) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS Swordfish (SS-193) – amerykański okręt podwodny typu Sargo, zaliczany niekiedy do odrębnego typu Seadragon. Zwodowany 1 kwietnia 1939 roku w stoczni Mare Island Navy Yard w Kalifornii, był pierwszym amerykańskim okrętem, który po włączeniu Stanów Zjednoczonych do drugiej wojny światowej – 9 grudnia 1941 roku wykonał atak torpedowy na wrogą jednostkę. Ten pierwszy atak zakończył się niepowodzeniem, jednakże 16 grudnia 1941 roku Swordfish znów zaatakował, i tym razem zatopił japoński statek „Atsutasan Maru”. W ten sposób został pierwszą amerykańską jednostką, która skutecznie storpedowała nieprzyjacielską jednostkę morską podczas tej wojny. Uczestnicząc w wojnie podwodnej, brał udział w wojnie na Pacyfiku pomyślnie wykonując 12 patroli bojowych, podczas których zatopił 21 jednostek przeciwnika, o łącznej wyporności 113 100 ton oraz uszkadzając 8 jednostek łącznej wyporności 45 800 ton. Zaginął w styczniu 1945 roku w pobliżu Okinawy, podczas swojego 13 patrolu wojennego.
WUSS Tang (SS-306) – zwodowany 17 sierpnia 1943 roku amerykański okręt podwodny typu Balao, najskuteczniejszy z okrętów podwodnych wojny podwodnej na Pacyfiku.
WUSS Trigger (SS-237) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp. W trakcie wojny podwodnej na Pacyfiku przeprowadził 12 patroli bojowych w trakcie których zatopił japońskie jednostki o łącznej pojemności 86 552 ton.
WUSS Triton (SS-201) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor. Uzyskał 11 potwierdzonych przez JANAC zatopień, o łącznym tonażu 31 788 ton.
WUSS Trout (SS-202) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor. W czasie służby, "Trout" uzyskał 12 potwierdzonych przez JANAC zatopień, o łącznym tonażu 37 144 ton. Okręt został zatopiony 29 lutego 1944 roku.
WUSS Tullibee (SS-284) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS „Wahoo” (SS-238) – amerykański okręt podwodny typu Gato, który podczas II wojny światowej wyróżnił się agresywnością w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Został zwodowany 14 lutego 1942 roku w stoczni Mare Island, po czym 15 maja wszedł do służby w marynarce amerykańskiej. Miał wyporność na powierzchni 1526 ton. Mimo trapiących całą amerykańską flotę problemów technicznych z torpedami, w ciągu niecałych dwóch lat działalności zatopił według oficjalnych źródeł 20 japońskich statków o łącznej pojemności 60 038 BRT. Podczas ostatnich pięciu z siedmiu patroli bojowych okrętu, jednostką dowodził kmdr por. Dudley „Mush” Morton, jeden z trzech najbardziej skutecznych amerykańskich dowódców okrętów podwodnych, zaś w ciągu pierwszych pięciu patroli, I oficerem „Wahoo” był kmdr ppor. Richard „Dick” O’Kane – najskuteczniejszy z amerykańskich dowódców jednostek tej klasy. Po trzecim patrolu okrętu, admirał Charles Lockwood – dowódca floty podwodnej na Pacyfiku – nazwał okręt „jednookrętowym wilczym stadem”. Podczas tegoż patrolu dowódca „Wahoo” rozkazał otworzyć ogień do jednej z łodzi ratunkowych storpedowanego transportowca wojska. 11 października 1943 roku, podczas siódmego patrolu, „Wahoo” został zatopiony w wyniku kombinowanego ataku powietrzno-morskiego japońskiej marynarki w cieśninie La Pérouse’a. Okręt za swą służbę został odznaczony Presidential Unit Citation oraz Asiatic-Pacific Campaign Medal z sześcioma gwiazdami Silver Star. W odróżnieniu od informacji na temat działań amerykańskiej floty nawodnej, USS „Wahoo” był jedynym amerykańskim okrętem podwodnym, którego szczegóły działalności operacyjnej podano w trakcie wojny do publicznej wiadomości.