WLina – elastyczne cięgno mogące przenosić głównie siły rozciągające. W niektórych przypadkach przenosi również siły poprzeczne.
WAchtersztag – lina olinowania stałego, biegnąca od topu lub górnej części masztu w kierunku rufy, a tam zamocowana na pokładzie. Stabilizuje maszt przeciwdziałając siłom pochylającym go do przodu. Achtersztag biegnie w płaszczyźnie symetrii jednostki pływającej. Niekiedy spotyka się achtersztag podwójny wtedy każdy z nich mocowany jest na rufie na jednej z burt. W przypadku ożaglowania gaflowego zamiast achtersztagu stosowana jest jedna lub więcej par baksztagów, aby można było manewrować gaflem. Na dawnych żaglowcach achtersztagiem nazywano linę łączącą topy masztów.
WBaksztag – lina olinowania stałego stabilizująca maszt, biegnąca od jego topu do okucia na burcie umieszczonego na odcinku między masztem a rufą bądź nazwa kursu względem wiatru.
WBrasy – element olinowania ruchomego na żaglowcu służący do ustawiania ożaglowania rejowego w płaszczyźnie najkorzystniejszej względem wiatru, poprzez odpowiednie obrócenie rei w płaszczyźnie poziomej. Brasy występują również przy spinakerbomie.
WBrest – lina cumownicza działająca prostopadle do osi jednostki pływającej. Bresty stosowane są rzadko, jako dodatkowe liny cumownicze np. podczas dużego zafalowania w basenie portowym.
WDrablinka, drablina, wyblinka, szczebel linowy – krótka linka łącząca poziomo dwie sąsiednie wanty, tworząca w ten sposób szczebel drabiny linowej wykorzystywanej do wspinania się na maszt.
WFał – element olinowania ruchomego. Służy do podnoszenia ruchomych elementów ożaglowania, omasztowania i innych. Nazwę tę noszą nie tylko wszystkie liny służące do stawiania żagli, ale także niektóre z lin podnoszących ruchome części omasztowania oraz liny do podnoszenia płetwy sterowej oraz miecza. Jeśli poluzowanie fału nie powoduje opuszczenia danego elementu pod wpływem siły ciężkości to stosuje się linę o działaniu przeciwnym - kontrafał. Każdy fał służy konkretnemu celowi, a jego pełna nazwa powstaje poprzez połączenie z nazwą elementu, który jest podnoszony, np. fał foka, fał grota (grotfał), fał miecza, fał piku (pikfał) itp.
WFlaglinka (flaglina) - lina olinowania ruchomego służąca do podnoszenia bandery bądź flag sygnałowych.
WForsztag, ang. forestay – element olinowania stałego na jachcie lub innym statku żaglowym. Przebiega od masztu do dziobu. Przeciwdziała siłom pochylającym maszt w kierunku rufy. Forsztag biegnie wzdłuż diametralnej kadłuba. Na małych jednostkach występuje zazwyczaj jedna lina łącząca top masztu z dziobem, nazywana wtedy sztagiem. Na większych spotyka się kilka takich lin. Wtedy pierwsza od dziobu nosi nazwę forsztagu, a następne w kierunku rufy to trumsztag, bombramsztag, bramsztag, stensztag i sztag.
WGardafał, gafelfał, fał gafla – element olinowania ruchomego występujący na jednostkach z ożaglowaniem gaflowym. Służy do stawiania i zrzucania żagla gaflowego poprzez zmianę wysokości przymasztowego końca gafla. Gardafał mocowany jest do gardy gafla.
WJumpsztag – lina olinowania stałego usztywniająca górną część masztu od strony dziobu. Stosowany w takielunku ułamkowym układ jumpsztag - jumpsaling przeciwdziała wyginaniu masztu w kierunku rufy na odcinku pomiędzy mocowaniem sztagu, a mocowaniem achtersztagu. Jumpsztagi często występują parami rozparte tzw. jumpsalingiem rozwidlonym, ponieważ ułatwia to bezkonfliktowe poprowadzenie między nimi sztagu.
WLina cumownicza, cuma – lina służąca do cumowania, czyli mocowania jednostki pływającej do nabrzeża, boi, dalby lub innej jednostki oraz do holowania i tym podobnych czynności. Mocuje się ją na lądzie do polera lub pierścienia cumowniczego, a na jednostce do polera lub do knagi. Liny podawane na brzeg mogą mieć koniec wolny lub zakończony uchem plecionym.
WLiny stalowe, tzw. stalówki, wykonane są z drutów stalowych ocynkowanych lub ze stali nierdzewnej. Najczęściej spotykanymi linami stalowymi są liny składające się z 6 lub więcej pokrętek skręconych wokół rdzenia wykonanego z włókien roślinnych. Coraz częściej stosuje się też liny stalowe strunowe skręcone z pojedynczych drutów wykonanych ze stali nierdzewnej. Na stalówkach pokrętkowych można wykonywać sploty, tzw. szplajsy, w celu łączenia lin ze sobą lub wykonania ucha. Lin strunowych nie można splatać. Zakańcza się je specjalnymi zaciskami.
WObciągacz - lina olinowania ruchomego, stosowana głównie na żaglowcach i większych jachtach, służąca do utrzymania bomu lub spinakerbomu w poziomie, znajdująca się mniej więcej w połowie długości tego drzewca. Obciągacz stosowany jest zwykle w postaci talii.
WObciągacz bomu – talia lub równoważne mechanicznie urządzenie hydrauliczne zamocowane między bomem a stopą masztu albo w pobliżu. Zapobiega podnoszeniu bomu przez żagiel i w ten sposób umożliwia redukcję skrętu żagla oraz nieznacznie zmniejsza obciążenie talii bomu. Hydrauliczny obciągacz bomu może także poza zasadniczą funkcją podtrzymywać bom.
WOlinowanie – system lin na jachcie lub innym statku żaglowym. Stanowi obok omasztowania i ożaglowania część takielunku.
WOlinowanie stałe – rodzaj olinowania na jachcie żaglowym lub innej jednostce pływającej posiadającej maszt. Zazwyczaj są to liny utrzymujące i stabilizujące maszt bądź inne drzewca w płaszczyźnie poprzecznej jachtu. Ich mocowania mogą być przytwierdzone w różnych jego częściach. Drugi koniec jest mocowany do pokładu lub innych stałych elementów omasztowania. Podczas żeglugi nie pracuje się linami olinowania stałego. Co jakiś czas dokonuje się korekty ich napięcia. Wyjątkiem są jednostki regatowe, na których olinowanie stałe często reguluje się w trakcie żeglugi, w celu zmiany ustawienia masztu.
WOlinowanie ruchome – rodzaj olinowania na jachcie lub innej jednostce pływającej. Liny olinowania ruchomego mają przynajmniej jeden koniec wolny. Służą do obsługi takielunku czy innych elementów osprzętu, np. miecza, płetwy sterowej. Są to między innymi: fały i kontrafały, szoty, brasy, topenanty, dirki, gai, obciągaczy bomów, halsów, szkentli itp.
WPikfał – element olinowania ruchomego występujący przy ożaglowaniu gaflowym. Fał ten mocowany jest do piku gafla zazwyczaj przez wodzik (prowadnicę). Przy żaglu występuje w parze z gardafałem. Podczas stawiania ożaglowania w pierwszej kolejności wybierany jest pikfał, aby unieść pik gafla, a następnie oba pikfał i gardafał.
WReflinka, refsejzing – krótka lina w olinowaniu ruchomym na jachtach i żaglowcach, głównie z ożaglowaniem skośnym. Reflinki mocowane są w refbancie, wzmocnionym pasie żagla. Służą do zmniejszania powierzchni żagla poprzez skrócenie jego długości czyli refowanie.
WRingabulina – lina umocowana do serca dzwonu okrętowego, umożliwiająca wybijanie szklanek lub bicie w dzwon w innych celach. Przeważnie ozdobnie zapleciona. Tradycyjnie nazywana jest najkrótszą liną w olinowaniu jednostek pływających, chociaż nie stanowi elementu takielunku.
WRolfok – urządzenie służące do zwijania sztaksli. Może być też używane do refowania. Stosowane zazwyczaj z tzw. sztywnym sztagiem stanowiącym aluminiowy profil wyposażony w likszparę i z przeprowadzoną stalową liną w jego wnętrzu. Zamocowanie sztagu obrotowo umożliwia nawijanie bądź rozwijanie żagla poprzez wybieranie fału lub szota. Rozwiązanie bardzo popularne na jachtach turystycznych dzięki swojej prostocie i bezawaryjności.
WStensztag – element olinowania stałego na jachcie lub innym statku żaglowym. Przebiega od stengi masztu do dziobu. Przeciwdziała siłom pochylającym maszt w kierunku rufy.
WSzkentla, przewiąz pikowy, przewiąz nokowy, nokbencel – lina w ożaglowaniu skośnym, która łączy róg szotowy żagla z końcem drzewca. Szkentla może napinać żagiel do końca bomu lub do końca gafla.
WSzot – lina olinowania ruchomego służąca do ustawiania rogu szotowego żagla najkorzystniej względem kierunku wiatru. Szot jest liną do obsługi pracującego żagla, biegnącą od żagla w dół do pokładu, w kierunku rufy. Najczęściej jako szoty wykorzystuje się miękkie bawełniane liny.
WSzpring – lina cumownicza działająca odwrotnie do cumy, tzn. umocowana w części rufowej jednostki biegnie do nabrzeża w stronę dziobu, a umocowana w części dziobowej biegnie w stronę rufy. Ma działanie pomocnicze i stabilizujące w stosunku do cumy. Szpringi mocuje się do nabrzeża na wysokości śródokręcia, a na większych jednostkach nawet nie dochodząc do tej części.
WSztagi – liny olinowania stałego stabilizujące omasztowanie w płaszczyźnie symetrii jednostki pływającej. Biegną od masztu do sztagowników mocowanych w pokładzie lub do innych drzewc. Na dawnych żaglowcach sztagi były najgrubszymi linami roślinnymi, dziś zazwyczaj są to liny plecione ze stalowych drutów. Na sztagach mogą być rozpięte również żagle, które nazywa się sztakslami. W zależności od miejsca mocowania występują: sztagi dziobowe, sztagi międzymasztowe, achtersztagi, baksztagi oraz sztagi drzewc pomocniczych.
WŚciągacz talrepowy, ściągacz linowy, talrep – ściągacz stosowany do napinania lin olinowania stałego na dawnych żaglowcach np. Lwowie. Działa na zasadzie pary wielobloków uproszczonej do pary jufersów, czyli tarcz z kilkoma otworami. Przez te otwory jest przewleczony talrep, czyli lina tworząca z jufersami rodzaj talii. Jufersy były wykonane z twardego drewna, a talrep był liną wykonaną z włókien roślinnych. Razem stanowiły talię samozaciskającą się pod wpływem sił tarcia na otworach jufersów. Ponieważ talrep tworzy talię, to może być liną kilkakrotnie cieńszą od liny, którą napina.
WTalrep – lina roślinna stosowana w ściągaczu talrepowym na dawnym żaglowcu. Potocznie nazywano talrepem również sam ściągacz. Dziś tego typu osprzęt występuje w replikach, lub żaglowcach stylizowanych na te z minionych epok.
WTopenanta – lina podtrzymująca wolny koniec (nok) poziomych drzewc – bomu lub rei.W ożaglowaniu bermudzkim
WWanta – lina olinowania stałego stabilizująca maszt w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny symetrii jednostki pływającej. Wanty występują symetrycznie parami na obu burtach, a na większych jachtach i żaglowcach jest ich zwykle kilka par. Zazwyczaj wykonane są z lin plecionych z drutów ze stali węglowej powlekanych antykorozyjną warstwą cynku. Na większych jednostkach mogą być zastąpione prętami. Końce want są zagniatane bądź zaplatane, by umożliwić ich przytwierdzenie do okuć masztu i podwięzi. Rozmiar, liczba oraz układ want zależy od wielkości masztu i przeznaczenia jednostki pływającej.
WWatersztag – lina olinowania stałego, stosowana do stabilizacji bukszprytu w płaszczyźnie symetrii żaglowca, przeciwdziałająca siłom ciągnącym bukszpryt do góry, a przenoszonym przez sztagi, które napinane są pracującymi na nich żaglami. Na jednostkach średnich i dużych watersztag występuje jako metalowy łańcuch. Watersztag w postaci łańcucha ma tę dodatkową zaletę, że działa tylko w jedną stronę, co jest szczególnie istotne przy dużych zmianach przenoszonych sił.
WŻmijka - lina mocująca lik żagla do masztu lub innego drzewca. Żagiel wzdłuż liku zaopatrzony jest w rząd remizek. Podczas taklowania (mocowania) żagla przez kolejne remizki przeciąga się żmijkę jednocześnie oplatając nią dookoła drzewce.