W8P8C – rodzaj ośmiostykowego złącza używanego najczęściej do zakończenia przewodów elektrycznych. Wykorzystywane w różnego rodzaju sprzęcie telekomunikacyjnym i komputerowym. Najbardziej rozpowszechnione jako podstawowe złącze do budowy przewodowych sieci komputerowych w standardzie Ethernet. 8P8C oznacza złącze o ośmiu miejscach na styki i ośmiu stykach.
WAsymmetric Digital Subscriber Line, ADSL – szerokopasmowa technologia cyfrowa pozwalająca użytkownikowi połączyć się z siecią komputerową, np. z Internetem, umożliwiająca odbiór danych z szybkością większą niż ich wysyłanie, czyli asymetrycznie.
WCyfrowa linia abonencka – technologia cyfrowego szerokopasmowego dostępu do Internetu. Standardowa maksymalna prędkość odbierania danych waha się od 8 Mb/s do 52 Mb/s oraz od 1 Mb/s do 5 Mb/s dla prędkości wysyłania w zależności od stosowanej w danym kraju technologii DSL. Dla technologii ADSL prędkość wysyłania danych jest niższa od prędkości ich odbierania, natomiast prędkości te są symetryczne w technologii SDSL. Wynalazcą modemów DSL był Joseph W. Lechleitter, pracownik firmy Bellcore, który w latach osiemdziesiątych zademonstrował projekt budowy tych urządzeń.
WRJ-11 (6P2C) – sześciopozycyjny wtyk telefoniczny z dwoma stykami przeznaczony dla zarejestrowanego gniazda 11, używany zazwyczaj do zakończenia przewodów łączących sprzęt telekomunikacyjny. Służy np. do połączenia analogowego telefonu lub modemu komputerowego z gniazdem telefonicznym.
WRJ-45 – standard dla złącza (interfejs) między okablowaniem klienta a okablowaniem firmy telekomunikacyjnej, najczęściej używany do podłączania niektórych typów modemów. Nie należy go mylić ze złączem 8P8C, które jest używane do tworzenia zakończeń kabli typu skrętka w sieciach standardu Ethernet.
WStandard RS-232 opisuje sposób połączenia urządzeń DTE tj. urządzeń końcowych danych oraz urządzeń DCE, czyli urządzeń komunikacji danych. Standard określa nazwy styków złącza oraz przypisane im sygnały a także specyfikację elektryczną obwodów wewnętrznych. Standard ten definiuje normy wtyczek i przewodów portów szeregowych typu COM. Standard RS-232 opracowano w 1962 roku na zlecenie amerykańskiego stowarzyszenia producentów urządzeń elektronicznych w celu ujednolicenia parametrów sygnałów i konstrukcji urządzeń zdolnych do wymiany danych cyfrowych za pomocą sieci telefonicznej.
WSAE J1708 – standard szeregowej transmisji danych używany pomiędzy elektroniczną jednostką sterującą (ECU) oraz pomiędzy komputerem a pojazdem. W odniesieniu do modelu łączenia systemów otwartych (OSI), J1708 określa warstwę fizyczną. Protokołami, które operują w wyższych warstwach są SAE J1587 oraz SAE J1922. Protokół jest utrzymywany przez SAE International.
WV.21 – standard transmisji danych rekomendowany przez ITU-T, charakteryzujący się przepustowością 300 bit/s, pełną transmisją dwukierunkową, wykrywaniem nośnej o różnej częstotliwości transmisji. W modulacji użyte jest kluczowanie FSK.
WV.23 – standard transmisji danych rekomendowany przez ITU-T, charakteryzujący się naprzemienną transmisją dwukierunkową pomiędzy dwoma analogowymi modemami wdzwanianymi. W modulacji użyte jest kluczowanie FSK przy prędkość transmisji do 600 lub 1200 baud przy czym przepustowość łącza może wynosić odpowiednio do 600 lub 1200 bit/s. Opcjonalny kanał transmisji zwrotnej ma przepustowość 75 bit/s.
WV.27ter – standard w komunikacji rekomendowany przez ITU-T, charakteryzujący się naprzemienną transmisją dwukierunkową pomiędzy dwoma analogowymi modemami wdzwanianymi lub faksami. W modulacji użyte jest kluczowanie PSK przy prędkość transmisji do 4800 bit/s lub 2400 bit/s. Zawiera funkcję retrainingu, określa także funkcje sygnalizacji przez kanał powrotny. Opcjonalny kanał transmisji zwrotnej ma przepustowość 300 bit/s lub 75 bit/s.
WV.32bis – standard w komunikacji rekomendowany przez ITU-T, charakteryzujący się pełną transmisją dwukierunkową pomiędzy dwoma modemami wdzwanianymi przy przepustowości łącza do 14,4 kbit/s. Inne dodatkowo zdefiniowane przepustowości to: 12,0 kbit/s, 9,6 kbit/s, 7,2 kbit/s i 4,8 kbit/s.
WV.34bis – nieoficjalny standard w komunikacji rekomendowany w przeszłości przez ITU-T, charakteryzujący się pełną transmisją dwukierunkową pomiędzy dwoma modemami wdzwanianymi.
WWi-Fi, wi-fi – zestaw standardów stworzonych do budowy bezprzewodowych sieci komputerowych. Szczególnym zastosowaniem wi-fi jest budowanie sieci lokalnych (LAN) opartych na komunikacji radiowej, czyli WLAN. Zasięg od kilku metrów do kilku kilometrów i rzeczywistej przepustowości sięgającej 900 Mb/s, przy transmisji w standardzie 802.11ac na trzech kanałach o szerokości 80 MHz jednocześnie. Produkty zgodne z wi-fi mają na sobie odpowiednie logo, które świadczy o zdolności do współpracy z innymi produktami tego typu.