57 Władcy Franków

Karolingowie – dynastia frankijska wywodząca się od Karola Młota, panująca w latach 753–987. Pierwszym jej przedstawicielem miał być Arnulf z Metzu. Początkowo majordomowie dynastii Merowingów. Odsunęli ich od władzy w 751 i sami objęli tron za zgodą możnowładztwa i papiestwa. Po śmierci Ludwika Pobożnego państwo frankijskie zostało podzielone na trzy części: zachodnią, wschodnią i środkową ciągnącą się od Flandrii po północną Italię i brzegi Morza Śródziemnego.

Arnulf z Karyntii – król wschodniofrankijski z dynastii Karolingów w latach 887-899. Król Włoch w latach 894-895 i od 896 Święty Cesarz Rzymski.

Charibert I – dzielnicowy król frankijski z dynastii Merowingów w l. 561-567. Był synem Chlotara I i jego trzeciej żony – Ingundy.

Charibert II – król Akwitanii z dynastii Merowingów, syn króla Chlotara II i jego drugiej żony Sychildy.

Childebert Adoptowany król Franków na terenie Austrazji w latach 656-662. Syn majordoma Grimoalda I "Starszego", adoptowany przez Sigeberta III i królową Chimnechildę. Po śmierci Sigeberta III Grimoald zesłał jego syna Dagoberta do klasztoru i ogłosił Childeberta królem Austrazji. Istnieją dwie wersje dalszych wydarzeń. Według jednej z nich Chlodwig II i jego majordom Erchinoald pojmali i zabili Childeberta w roku 657. Według drugiej wersji Chlotar III zaanektował Austrazję w roku 661, usuwając młodego uzurpatora i zabijając go w roku następnym.

Childebert II (570-596) – król Austrazji z dynastii Merowingów. Był zwierzchnikiem Prowansji, a od 592 roku panował także w Burgundii.

Childebert III, zwany Sprawiedliwym – syn Teuderyka III i Klotyldy jedyny król Franków (695–711). Rządził jednak pozornie, ponieważ był marionetką w rękach majordoma Pepina z Heristalu. Władzę sądowniczą sprawował samodzielnie, często sprzeciwiając się nawet rodowi Arnufilgów. Jego przydomek może być uzasadniony jedynie tymi wyrokami. Liber Historia Francorum nazywa go "sławnym człowiekiem" i "sprawiedliwym człowiekiem dobrej pamięci".

Childeryk I – król Franków od 457 lub 458 roku, z dynastii Merowingów. Syn króla Meroweusza.

Childeryk II – władca z dynastii Merowingów, król Austrazji od 662 do śmierci, w ostatnich dwóch latach życia także Franków.

Childeryk III – ostatni król Franków z dynastii Merowingów, osadzony na tronie w 743 roku po siedmiu latach bezkrólewia. Childeryka III wyposażono w zwierzchni autorytet i prawo do sprawowania rządów nad wszystkimi Frankami. W rzeczywistości w wyniku walk wewnętrznych władzę uzyskały lokalne elity i rody posiadające godności w prowincjach.

Chilperyk I – najmłodszy z synów Chlotara I, króla Franków i jego żony Aregundy. Król Neustrii od 561 roku.

Chilperyk II – król frankijski z dyn. Merowingów w latach 715–721, wstępując do zakonu przybrał imię „Daniel”.

Chlodomer – drugi z czterech synów Chlodwiga I, Króla Franków. Po śmierci ojca w 511 podzielił się królestwem Franków razem ze swymi braćmi: Chlotarem, Childebertem i Teuderykiem. W dzielnicy Chlodomera znajdowały się miasta Orlean, Tours i Poitiers, które były także siedzibą biskupów.

Chlodwig I – władca Franków, syn Childeryka I i Basiny. Najsłynniejszy spośród merowińskich władców.

Chlodwig II – król Franków z dynastii Merowingów. Najmłodszy z synów Dagoberta I. Objął po ojcu trony Neustrii i Burgundii.

Chlodwig IV – król Franków od 691 do 695.

Chlotar I, zwany Starym – król Franków, jeden z synów Chlodwiga.

Chlotar II z dynastii Merowingów – syn Chilperyka I i Fredegundy, król Franków, początkowo panował w Neustrii i Paryżu. Od 613 roku został jedynym władcą królestwa Franków.

Chlotar III (652-673) – najstarszy syn Chlodwiga II, króla Neustrii i Burgundii oraz jego żony królowej Batyldy. Gdy Chlodwig II zmarł w roku 658, regencję w imieniu małoletniego Chlotara objęła jego matka.

Dagobert I – król Franków od 623 w Austrazji, syn Chlotara II.

Dagobert II, znany jako Święty Dagobert – pochodzący z dynastii Merowingów król Austrazji w latach 676-679, syn św. Zygisberta, święty Kościoła katolickiego.

Dagobert III – król Franków w latach 711–715.

Faramund – uważany za pierwszego monarchę merowińskiego, pierwszego legendarnego króla Franków.

Guntram I – król Franków z dynastii Merowingów (561–592), święty Kościoła katolickiego.

Karloman – majordom królestwa Franków, faktyczny władca w latach 741–747 w Austrazji.

Karloman – król Franków od 768 do śmierci. Pochodził z dynastii Karolingów. Był drugim synem Pepina Krótkiego i Bertrandy z Laon.

Karloman – wczesnośredniowieczny władca, który pochodził z dynastii Karolingów. Był królem wschodniofrankijskim w latach 876–880 i królem Włoch od 877 do 879. Najstarszy syn Ludwika Niemieckiego i Hemmy, córki hrabiego Welfa.

Karol II Łysy – król zachodniofrankijski od 843, król Italii od 876, cesarz rzymski od 875, syn Ludwika I Pobożnego (778-840), pierwszy z dynastii Karolingów francuskich.

Karol III Prostak franc. Charles III le Simple – król zachodniofrankijski w latach 898–922, syn Ludwika II Jąkały z dynastii Karolingów francuskich.

Karol Młot – frankijski majordomus, faktyczny władca państwa Franków.

Karol I Wielki – król Franków i Longobardów, święty cesarz rzymski od 25 grudnia 800. Wnuk Karola Młota, syn Pepina Krótkiego z dynastii Karolingów i Bertrady z Laon – córki Heriberta, hrabiego Laon. Błogosławiony Kościoła katolickiego.

Klodion, zwany Długowłosym lub Włochatym – jeden z przypuszczalnych pierwszych królów Franków salickich.

Lotar określany jako Lotar III, lub Lotar IV – król zachodniofrankijski w latach 954-986, syn Ludwika IV Zamorskiego, z dynastii Karolingów francuskich.

Lotar (Chlothar) I – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840-855 król Franków. W latach 817-855 Święty Cesarz Rzymski z dynastii Karolingów.

Ludwik I Pobożny – od 781 król Akwitanii, od roku 814 król Franków i cesarz rzymski, syn Karola I Wielkiego z dynastii Karolingów i jego żony Hildegardy.

Ludwik II – najstarszy syn Lotara I, ostatni z włoskiej linii Karolingów, król Włoch od 844, cesarz rzymski od 855.

Ludwik II Niemiecki – król Bawarii w latach 817–843, a od 843 król wschodniofrankijski. Syn Ludwika I Pobożnego, wnuk Karola Wielkiego.

Ludwik III – król zachodniofrankijski w latach 879 - 882, syn Ludwika II Jąkały, z dynastii Karolingów francuskich.

Ludwik IV Dziecię – król wschodnich Franków (Niemiec) w latach 900–911 z dynastii Karolingów. Jedyny legalny syn Arnulfa z Karyntii.

Ludwik IV Zamorski – król zachodniofrankijski w latach 936-954, syn Karola III Prostaka, z dynastii Karolingów francuskich.

Ludwik V Gnuśny – król zachodnich Franków (Francji) 986-987, ostatni władca z dynastii Karolingów.

Meroweusz, Merowiusz, Merowech, – władca Franków salickich 447–457. Od niego wzięła nazwę dynastia Merowingów – królów Franków.

Merowingowie – dynastia królów panująca w państwie frankijskim w latach 481–751, wywodząca się od władcy Franków salickich Merowecha (Meroweusza).

Odon, Eudes – hrabia Paryża, król zachodniofrankijski od 888. Syn Roberta Mocnego i Adelajdy, starszy brat Roberta I.

Pepin Krótki zwany też Pepinem Małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III, fr. Pepin le Bref – król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii (741–751) oraz Austrazji (747–751); majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy (Rotrudy) oraz ojcem Karola Wielkiego.

Pepin Longobardzki – trzeci syn Karola Wielkiego, drugi syn z jego związku z Hildegardą.

Robert I – król zachodniofrankijski 922–923.

Rudolf I Burgundzki (również znany jako Radulf, Ralph, czy Raoul – książę burgundzki w latach 921-923, król zachodniofrankijski w latach 923-936.

Sigebert I, Zygbert I – król Austrazji w latach 561-575, trzeci syn Chlotara I i Ingundy. Jego panowanie upłynęło głównie pod znakiem walk z bratem przyrodnim Chilperykiem I.

Sigebert II – dzielnicowy król Franków, najstarszy z czterech synów Teuderyka II.

Sigebert III, również: Sigisbert, Święty Zygisbert – król Austrazji w latach ok. 633/34 - 656, syn Dagoberta I i Ragnetrudy, święty Kościoła katolickiego.

Teodebert I – dzielnicowy król frankijski z dynastii Merowingów, panował w Reims i Metzu w l. 534-548. Był synem i następcą Teuderyka I, nieślubnego syna Chlodwiga I.

Teudebert II – król Austrazji syn i następca Childeberta II.

Teuderyk I (484–533/534) – król Franków od 511 z dynastii Merowingów, jego dzielnica obejmowała wschodnią część państwa z Metz, Reims, tj. obszar później nazwany Austrazją.

Teuderyk II – król Burgundii w latach 595-613 i Austrazji w latach 612-613, był drugim synem Childeberta II.

Teuderyk III – dwukrotny król Neustrii i Burgundii, panował w latach 673 i 675 – 691, król Austrazji od 679 do śmierci w 691, król wszystkich Franków od 679. Syn Chlodwiga II i Batyldy, opisywany jako marionetkowy, słaby król. Majordom Ebroin mianował go bez poparcia dostojników. Panował w Neustrii po swoim bracie Chlotarze III od 673, ale Childeryk II z Austrazji wyparł go, lecz w niedługim czasie zmarł (675) i Teuderyk zasiadł na jego tronie. Kiedy Dagobert II zmarł w 679, otrzymał Austrazję i zjednoczył całe państwo Franków.

Teuderyk IV – król Franków z dynastii Merowingów w latach 720-737.