27 Konie zimnokrwiste

Konie zimnokrwiste – konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Niektóre rasy, plasujące się na pograniczu koni zimnokrwistych i kuców, mają cechy obu typów.

Koń ardeński (arden) – rasa zimnokrwistych koni, wywodząca się z górzystego regionu Ardenów, na pograniczu Belgii i Francji. Konie ardeńskie pochodzą od ciężkich koni, które były przypuszczalnie jednymi z pierwszych koni zimnokrwistych. Uważa się, że na ardena wpływ miały rasy sprowadzone z północy przez legiony rzymskie.

Koń belgijski, brabant – najstarsza zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi brabansonami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.

Koń bretoński – koń zimnokrwisty hodowany w Bretanii.

Koń buloński - bardzo stara, choć oficjalnie istniejąca od XVII w. rasa konia, która pochodzi z północno-zachodniej Francji.

Konie rasy Clydesdale – szkockie konie zimnokrwiste. Hodowane w Szkocji od XVII wieku. Były początkowo wykorzystywane do orania pól, a w XIX wieku wysłano je do Australii i Nowej Zelandii do pracy w gospodarstwach. Podczas I wojny światowej (1914-1918) służyły również przy transporcie ciężkich dział i zaopatrzenia na terenach Francji. Wraz z rozpowszechnieniem się traktorów liczba koni tej rasy stopniowo uległa zmniejszeniu.

Comtois - rasa koni zimnokrwistych pochodząca z Francji.

Kuc dales – rodzima angielska rasa konia domowego pochodząca ze wschodnich rejonów Gór Pennińskich. Wywodzi się najprawdopodobniej od europejskiego konia fryzyjskiego. Kuc zasłynął z ogromnej siły i wytrzymałości oraz zdolności do przenoszenia wielkich ciężarów. Powszechnie używano go do transportu ładunków rudy ołowiu z kopalni.

Koń fiński to jedna z ras koni zimnokrwistych.

Freiberger, franc. Franches-Montagnes - rasa konia domowego, lekkiego zimnokrwistego pochodząca ze Szwajcarii.

Koń fryzyjski – rasa koni zimnokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji. Do charakterystycznych cech tych koni należą: kare umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.

Highland – rasa koni wywodząca się z północnej Szkocji.

Holenderski koń zimnokrwisty – jedna z ras niezwykle masywnego i jednego z najcięższych holenderskich koni zimnokrwistych. Jest to dość młoda rasa wyhodowana w Holandii po 1918 roku jako krzyżówka brabantów, belgijskich ardenów i holenderskich klaczy typu zeeland.

Jugosłowiański koń zimnokrwisty – rasa średniomasywnego, roboczego konia zimnokrwistego pochodząca z dawnej Jugosławii.

Jutland - rasa konia domowego wywodząca się z Danii.

Litewski koń zimnokrwisty – jedna z ras koni zimnokrwistych. Rasa ta powstała w Rosji w końcu XIX wieku na drodze krzyżowania konika żmudzkiego z końmi fińskimi oraz szwedzkimi ardenami. Jej rejestracja nastąpiła w roku 1963, a w 1964 roku jego populacja przekraczała 62 tysiące sztuk.

Kuc Merens (Ariègeois) – rasa konia pochodząca z Pirenejów francuskich.

Noriker, koń norycki to stara rasa, ukształtowana z rozmaitych ciężkich koni, sprowadzonych przez Rzymian około 2000 lat temu do prowincji Noricum. Obejmowała ona tereny w przybliżeniu odpowiadające dzisiejszej Styrii i Karyntii w Austrii. Był to silny koń pociągowy, o pewnym kroku, zdecydowanie odporny, doskonale nadający się do pracy w rolnictwie w ostrym klimacie okolic górskich. W XVI wieku, rasa otrzymała domieszkę krwi koni andaluzyjskich i neapolitańskich, co dało jej większą zwinność i poprawiło wygląd. Później, w XIX wieku, krzyżowano południowoniemiecką linię norkierów z końmi normandzkimi, cleveland bay, rasą holsztyńską, węgierską, clydesdale i końmi oldenburskimi, co przydało jej znacznej lekkości. Dziś istnieje kilka wyodrębnionych linii norkierów. Wszystkie określa się jako mniejsze konie zaprzęgowe, zdolne do pracy w górskich okolicach południowej Europy. Tam odgrywają właśnie znaczną rolę w rolnictwie.

Perszeron – rasa zimnokrwistych koni, wywodząca się z regionu Le Perche we Francji. Powstała w wyniku wieloletniego krzyżowania się lokalnych ras koni z innymi rasami.

Poitevin – rasa konia domowego zaliczana do koni zimnokrwistych, pochodząca z Poitou we Francji. Za jej przodka uważa się konie celtyckie, wiadomo jednak na pewno, że rasa wywodzi się z krzyżowań między klaczami z Poitou a ciężkimi ogierami importowanymi z Holandii, Norwegii i Danii do drenowania bagien. Poitevin jest stępakiem, jego chody są słabe. Nie jest koniem atrakcyjnie się prezentującym, ale bardzo wytrwałym w pracy. Używany jest w hodowli mułów.

Polski koń zimnokrwisty – mały lub średniej miary koń zimnokrwisty w typie pospiesznoroboczym, hodowany w Polsce. Polskie konie zimnokrwiste są zbliżone genetycznie do konia ardeńskiego. Jako że coraz rzadziej używa się ich do pracy, wzrosło znaczenie tych koni jako eksportowych zwierząt rzeźnych.

Reński koń zimnokrwisty – nadreńska rasa konia domowego.

Shire horse – rasa koni, pochodząca z Wielkiej Brytanii. Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. Użytkowane jako konie pociągowe. W ich ojczyźnie można je spotkać jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.

Suffolk Punch – brytyjska rasa konia zimnokrwistego uważana za najstarszą tego typu.

Szlezwicki koń zimnokrwisty - rzadko spotykana niemiecka rasa konia domowego hodowana od 1891 r.

Koń włodzimierski − rasa konia zimnokrwistego, wyhodowanego w Rosji.

Włoski koń zimnokrwisty – jedna z ras koni zimnokrwistych.