W

Czyste mięso – mięso zwierzęce wyprodukowane w procedurze in vitro poza organizmami zwierząt z przeznaczeniem do konsumowania przez ludzi. Komórkowa produkcja mięsa stanowi element rolnictwa ekologicznego. Inne określenia w języku angielskim: slaughter-free meat, in vitro meat, vat-grown, lab-grown meat, cell-based meat, cultivated meat i synthetic meat.

W

Fauna – ogólne określenie na wszystkie gatunki zwierząt na danym obszarze lub w danym środowisku, a także okresie geologicznym. Badanie fauny pozostaje w gestii faunistyki, ale korzystają z niego również inne dziedziny biologii, np. ekologia i etologia, natomiast odkrycia faunistyki są systematyzowane przez systematykę.

W

Fokarium Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego – fokarium stanowiące część placówki naukowo-badawczej – Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego znajdujące się w Helu przy Bulwarze Nadmorskim.

W

Gronostaje zostały wprowadzone do Nowej Zelandii w celu kontroli populacji królików i zajęcy ale stanowią teraz poważne zagrożenie dla populacji lokalnych ptaków. Środowisko naturalne gronostaja jest ograniczone do niektórych części półkuli północnej. Przed pojawieniem się pierwszych ludzkich osadników w Nowej Zelandii nie występowały żadne lądowe ssaki z wyjątkiem nietoperzy ale zarówno Maorysi jak i Europejscy osadnicy introdukowali wiele różnych gatunków zwierząt.

W

Karłowacenie wyspowe – trend ewolucyjny, rodzaj karłowacenia, którego skutkiem jest występowanie na wyspach gatunków o rozmiarach mniejszych niż u gatunków kontynentalnych, z których wyewoluowały.

W

Lęg, ląg – w znaczeniu ogólnym: wylęganie się, wyklucie się, czyli wydobycie się zwierząt z jaj. W zoologii mianem lęg określane są wszystkie jaja danego zwierzęcia wysiadywane jednocześnie, a w ornitologii również wszystkie pisklęta pochodzące z jednego zniesienia, wychowywane przez jednych rodziców lub jeden cykl rozrodczy obejmujący okres od budowy gniazda po uzyskanie samodzielności przez pisklęta. W tym ostatnim znaczeniu termin lęg może być użyty w odniesieniu do pary ptaków lub do całego gatunku.

W

Lęgowisko – obszar, na którym ptaki określonego gatunku zakładają gniazda i wychowują młode. Pojęcie lęgowiska może obejmować cały areał gatunków osiadłych lub obszar, na którym pojedyncze ptaki zakładają gniazda, jak i kolonie lęgowe liczące setki lub tysiące par ptaków skupionych na jednym obszarze.

W

Lot aktywny – lot zwierząt, który odbywa się dzięki mięśniom poruszającym skrzydła. Do zwierząt aktywnie latających należą: owady, ptaki i nietoperze. Przystosowaniem do lotu aktywnego jest zmniejszenie masy ciała. Ptaki mają spneumatyzowane, czyli wypełnione powietrzem, kości długie i okrągłe w przekroju. Kości płaskie są cienkie, w dziobie brak zębów. Samice ptaków mają tylko jeden jajnik i jeden jajowód. Samce nie posiadają narządu kopulacyjnego. Wszystkie ptaki są dlatego jajorodne, czyli ciężkie jajo jest składane na zewnątrz organizmu samicy i tu następuje jego rozwój. Ptaki mają też skrócone jelito i nie posiadają pęcherza moczowego. Wszystkie te cechy wpływają na obniżenie masy ciała. Jest to istotne, bowiem pewne inne cechy ptaka, pomocne w locie, zwiększają jego masę.

W

Lot bierny polega na wykorzystaniu przez zwierzę nieruchomych płaszczyzn nośnych ciała. Duże płaskie powierzchnie umożliwiają przemieszczanie się lub utrzymywanie się w powietrzu lotem szybowcowym przy niskim wydatku energetycznym. Niektóre zwierzęta wykorzystują przy tym wstępujące prądy powietrzne. Do ptaków latających w ten sposób należą bocianowate. Lot bierny wykorzystują wiewiórki, latawce, jaszczurki z rodzaju Draco oraz niektóre ciężkie ptaki.

W

Ławica ryb – tymczasowa grupa ryb pływających razem w celu zapewnienia sobie pokarmu i większego bezpieczeństwa.

W

Mimetyzm, mimezja – termin stosowany w różnych dziedzinach, oznaczający naśladowanie albo upodabnianie się.

W

Myrmekofile – zwierzęta stale lub przejściowo żyjące w gnieździe mrówek lub termitów jako korzystające z pokarmu mrówek pasożyty, drapieżcy zjadający mrówki i ich larwy lub jako symbionty.

W

Nekroforeza – u owadów społecznych, zwłaszcza mrówkowatych i pszczołowatych, wynoszenie martwych członków kolonii poza obręb gniazda. Wywoływane jest zanikiem działania związków chemicznych obecnych u żywych osobników. Zmniejsza ryzyko zarażenia kolonii.

W

Padlina – określenie zwierzęcych zwłok, które przeszły w stan rozpadu gnilnego. Określenia tego nie używa się w stosunku do zwłok ludzkich.

W

Speleofauna – fauna jaskiń, element fauny wód podziemnych – stygonu oraz fauna lądowa zamieszkująca jaskinie, groty i twory antropogeniczne takie jak sztolnie, kopalnie. Speleofauna przystosowana jest do życia w środowisku całkowitego lub częściowego braku światła i dużą wilgotnością. Gatunki zamieszkujące jaskinie orientację przestrzenna zawdzięczają wyspecjalizowanym narządom zmysłu, innym niż wzrok, np. dotyk, echolokacja. Przedstawicielem speleofauny jest odmieniec jaskiniowy

W

Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego – placówka naukowo-dydaktyczna Wydziału Oceanografii i Geografii Uniwersytetu Gdańskiego, znajdująca się w Helu. Powstała w 1977 roku jako Oceanograficzne Laboratorium Terenowe, zmieniwszy z czasem nazwę na Morskie Laboratorium Terenowe. Pierwszą siedzibą były pomieszczenia dawnej wędzarni PPiUR „Koga”, zaś od 1992 po trwającej 8 lat budowie placówka korzysta z własnych obiektów. Decyzją Senatu UG została wówczas przekształcona i funkcjonuje pod nazwą Stacja Morska Instytutu Oceanografii. W skład infrastruktury stacji wchodzi budynek ekspozycji edukacyjnych z salą dydaktyczną i basenami hodowlanymi, oraz budynek laboratoryjno-administracyjny z bazą socjalną, a także jej najbardziej rozpoznawalny element – fokarium, które przyciąga odwiedzających. Infrastruktura stacji pozwala na organizowanie seminariów, małych sympozjów i specjalistycznych warsztatów naukowych.

W

Ubarwienie ochronne, ubarwienie kryptyczne, ubarwienie maskujące – ubarwienie zwierząt, mające za cel obronę przed wrogami, lub pomagające w zamaskowaniu się drapieżnika na tle środowiska podczas jego łowów. Ubarwienie ochronne polega na upodobnieniu się barwą ciała i jej deseniem do środowiska, w którym dane zwierzę żyje. Ubarwienie ochronne jest bardzo szeroko rozpowszechnione wśród zwierząt. U niektórych gatunków jest jedyną, bierną metodą obrony przed wrogami, u innych wspomaga inne metody. Niedźwiedź polarny ma przez cały rok sierść koloru białego, jak śnieg i lód, wśród których żyje. Pasikonik żyjący wśród traw i rzekotka drzewna żyjąca wśród liści drzew ubarwione są na zielono. Ubarwienie ochronne nie dotyczy tylko koloru, ale również deseni na ciele, które u wielu zwierząt są bardzo podobne do otoczenia w którym żyją. Np. grzbietowa powierzchnia ciała żyjącej przy dnie morskim ryby gładzicy upodabnia ją kolorem i deseniem do tego dna. Niektóre motyle mają na skrzydłach kolor i deseń identyczny, jak kora drzew, na których zwykle siadają.

W

Ubarwienie ostrzegawcze lub aposematyczne – typ ubarwienia ochronnego, jaskrawego lub kontrastowego, które służy łatwiejszemu rozpoznaniu i pełni rolę ostrzegawczą zmniejszając częstość przypadkowych ataków. Stosowane jest przez organizmy mające skuteczne środki obrony przed drapieżnikami lub roślinożercami, np. toksyny, kolce lub niejadalność.