58 Premierzy Wielkiej Brytanii

Chronologiczna lista premierów Wielkiej Brytanii

Henry Addington, 1. wicehrabia Sidmouth – brytyjski polityk, członek stronnictwa torysów, od 1784 r. członek Izby Gmin, a od 1805 r. Izby Lordów, w latach 1789–1801 speaker Izby Gmin, premier w latach 1801–1804.

Herbert Henry Asquith, 1. hrabia Oxford i Asquith KG – brytyjski polityk, premier Wielkiej Brytanii z ramienia Partii Liberalnej w latach 1908–1916, wcześniej minister spraw wewnętrznych i kanclerz skarbu. Kontynuował reformy liberalnego rządu Campbella-Bannermana, zwyciężając w walce o ograniczenie uprawnień Izby Lordów. Stał na czele rządu w pierwszych latach I wojny światowej, a w 1914 r. był również ministrem wojny.

Clement Richard Attlee, 1. hrabia Attlee KG, OM, CH – brytyjski polityk, premier Wielkiej Brytanii w latach 1945–1951.

Stanley Baldwin, 1. hrabia Baldwin of Bewdley KG – brytyjski polityk z Partii Konserwatywnej, minister, premier Wielkiej Brytanii w latach 1923–1924, 1924-1929 i 1935-1937.

Arthur James Balfour, 1. hrabia Balfour – brytyjski polityk, jeden z przywódców Partii Konserwatywnej, premier Wielkiej Brytanii w latach 1902–1905, twórca Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.

Tony Blair, właśc. Anthony Charles Lynton Blair – brytyjski polityk, w latach 1983–2007 członek Izby Gmin, w latach 1994–2007 przywódca Partii Pracy, w latach 1997–2007 premier Wielkiej Brytanii.

Andrew Bonar Law – premier Wielkiej Brytanii w latach 1922-1923. Law, z pochodzenia Kanadyjczyk, został premierem z ramienia Partii Konserwatywnej, lecz zły stan zdrowia zmusił go do złożenia urzędu.

James Gordon Brown – brytyjski polityk, premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej od 27 czerwca 2007 do 11 maja 2010, lider Partii Pracy od 24 czerwca 2007 do 11 maja 2010, od 2 maja 1997 do 27 czerwca 2007 kanclerz skarbu. Od 1983 jest członkiem Izby Gmin. W latach 1983–2005 reprezentował okręg wyborczy Dunfermline East w Fife w Szkocji, a od 2005 okręg wyborczy Kirkcadly and Cowdenbeath.

Leonard James Callaghan KG – brytyjski polityk, Premier Wielkiej Brytanii oraz członek Partii Pracy.

David William Donald Cameron – brytyjski polityk, od 11 maja 2010 do 13 lipca 2016 premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, od 2005 do 2016 lider Partii Konserwatywnej, w latach 2001–2016 poseł do Izby Gmin z okręgu Witney.

Henry Campbell-Bannerman GCB – brytyjski polityk, premier Wielkiej Brytanii w latach 1905-1908, a wcześniej dwukrotnie minister wojny. Po zdecydowanym zwycięstwie wyborczym w 1905 r. liberalny rząd Campbella-Bannermana wprowadził reformy ruchu związkowego i opieki społecznej, tworząc pierwszą ustawę emerytalną. Za jego rządów odnowiono też sojusz wojskowy z Rosją.

George Canning – brytyjski polityk i dyplomata, premier Wielkiej Brytanii od 10 kwietnia do 8 sierpnia 1827 r.

William Cavendish-Bentinck (3. książę Portland)

William Henry Cavendish Cavendish-Bentinck, 3. książę Portland KG – brytyjski arystokrata i polityk, dwukrotny premier Wielkiej Brytanii, w trakcie swojej kariery politycznej związany był zarówno z wigami, jak i z torysami.

William Cavendish, 4th Duke of Devonshire, Książę Devonshire – polityk brytyjski, premier w latach 1756-1757.

Arthur Neville Chamberlain – brytyjski polityk, torysowski premier Wielkiej Brytanii w latach 1937–1940. Autor appeasementu – polityki ustępstw prowadzonej przez rząd Wielkiej Brytanii, a później także rząd francuski z premierem Édouardem Daladierem w latach 1937–1939 względem przywódcy Rzeszy Niemieckiej Adolfa Hitlera oraz jego sojusznika, premiera Włoch Benita Mussoliniego.

Winston Leonard Spencer Churchill – brytyjski polityk, mąż stanu, mówca, strateg, pisarz i historyk, malarz, dwukrotny premier Zjednoczonego Królestwa, laureat literackiej Nagrody Nobla, honorowy obywatel Stanów Zjednoczonych. W 2002 w plebiscycie organizowanym przez BBC został uznany za najwybitniejszego Brytyjczyka wszech czasów.

Spencer Compton, 1. hrabia Wilmington KG, KB – brytyjski arystokrata i polityk związany ze stronnictwem wigów, premier Wielkiej Brytanii od 16 lutego 1742 r. do 2 lipca 1743 r.

Benjamin Disraeli, 1. hrabia Beaconsfield KG – brytyjski polityk należący do Partii Konserwatywnej, premier Wielkiej Brytanii. Jego pierwsza kadencja była krótka, natomiast podczas drugiej kadencji znacznie umocnił swoją pozycję i wprowadził wiele znaczących reform. Prowadził imperialistyczną politykę zagraniczną - jego rząd wykupił większość udziałów w Kanale Sueskim i doprowadził do objęcia bezpośredniej władzy nad Indiami przez królową Wiktorię. W 1876 r. za swoje zasługi otrzymał tytuł 1. hrabiego Beaconsfield.

Alec Douglas-Home, właśc. Alexander Frederick Douglas-Home, baron Home of Hirsel KT – brytyjski arystokrata, dyplomata i polityk. W czasie swej długiej kariery Home był osobistym sekretarzem premiera Neville’a Chamberlaina, dwukrotnym ministrem spraw zagranicznych oraz, w latach 1963–1964, premierem rządu Jej Królewskiej Mości. Karierę polityczną rozpoczął jako lord Dunglass. W latach 1951–1963 był 14. hrabią Home, następnie do 1974 znany był jako sir Alec Douglas-Home, po zakończeniu aktywnej kariery politycznej otrzymał tytuł barona Home of Hirsel.

Robert Anthony Eden, 1. hrabia Avon KG, MC – brytyjski polityk, premier Wielkiej Brytanii i przywódca Partii Konserwatywnej w latach 1955–1957. Trzykrotny minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii. Po objęciu urzędu premiera podjął decyzję o interwencji przeciwko Egiptowi w sporze o Kanał Sueski, co doprowadziło do jego upadku. W 2004 roku 139 politologów uznało go za najmniej efektywnego brytyjskiego premiera w XX w.

Augustus Henry FitzRoy, 3. książę Grafton KG – brytyjski arystokrata i polityk, premier Wielkiej Brytanii, najstarszy syn lorda Augustusa FitzRoya i Elizabeth Cosby, córki pułkownika Williama Cosby’ego, gubernatora Nowego Jorku. W prostej linii był potomkiem króla Karola II.

Robert Arthur Talbot Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury KG, GCVO – brytyjski polityk, wielokrotny minister spraw zagranicznych i premier Wielkiej Brytanii w latach 1885–1886, 1886–1892 i 1895–1902. W czasie trzeciej kadencji Salisbury’ego trwała II wojna burska i zmarła królowa Wiktoria. Zastąpił Benjamina Disraelego jako przywódca konserwatystów.

William Ewart Gladstone – brytyjski polityk należący do Partii Liberalnej, premier Wielkiej Brytanii.

George Grenville – wigowski polityk brytyjski, który pełnił w latach 1763–1765 funkcję premiera Wielkiej Brytanii.

William Wyndham Grenville, 1. baron Grenville – brytyjski arystokrata i polityk, związany ze stronnictwem wigów, premier Wielkiej Brytanii w latach 1806–1807.

Charles Grey, 2. hrabia Grey KG PC – między 1806 a 1807 znany jako Wicehrabia Howick, był Premierem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii od 22 listopada 1830 do 16 lipca 1834. Był członkiem partii Wigów, a także jednym z głównych twórców Ustawy o reformie z 1832. Jego rząd podjął także kroki w sprawie abolicji niewolnictwa w Imperium Brytyjskim. Prócz jego politycznych osiągnięć, jest znany także ze swojego związku z herbatą Earl Grey.

George Hamilton-Gordon, 4. hrabia Aberdeen KG, KT – brytyjski polityk związany z umiarkowanym odłamem konserwatystów, minister spraw zagranicznych w latach 1828–1830 i 1841–1846 oraz minister wojny i kolonii w latach 1834–1835), premier Wielkiej Brytanii w latach 1852–1855).

Edward Richard Heath KG, MBE – brytyjski polityk, premier w latach 1970–1974 i przewodniczący Partii Konserwatywnej w latach 1965-1975.

Robert Banks Jenkinson, 2. hrabia Liverpool KG – premier Wielkiej Brytanii w latach 1812–1827. Najstarszy syn Charlesa Jenkinsona, 1. hrabiego Liverpool, i Amelii Watts, córki Williama Wattsa.

Boris Johnson, właściwie Alexander Boris de Pfeffel Johnson – brytyjski historyk i polityk. W latach 2008–2016 burmistrz Londynu. W latach 2016–2018 minister spraw zagranicznych w pierwszym i drugim gabinecie Theresy May. Od 2019 lider Partii Konserwatywnej i premier Wielkiej Brytanii.

William Lamb, 2. wicehrabia Melbourne, – brytyjski polityk ze stronnictwa wigów, minister spraw wewnętrznych i dwukrotnie premier Wielkiej Brytanii, a także mentor i nauczyciel polityki młodej królowej Wiktorii.

David Lloyd George, 1. hrabia Lloyd George of Dwyfor – brytyjski polityk i mąż stanu, premier Wielkiej Brytanii w latach 1916–1922 i minister wojny w 1916 r.

James Ramsay MacDonald – brytyjski polityk szkockiego pochodzenia, premier Wielkiej Brytanii w latach 1924 oraz 1929–1935. Przewodził mniejszościowemu rządowi Partii Pracy, który załamał się wobec wielkiego kryzysu. Od 1931 r. MacDonald stał na czele tzw. rządu narodowego składającego się z konserwatystów, liberałów i kilku laburzystów. Wszedł też do kolejnego rządu premiera Baldwina.

Maurice Harold Macmillan, 1. hrabia Stockton – brytyjski polityk. Czasami zwany „Supermac” lub „Mac the Knife”. Polityk Partii Konserwatywnej.

John Major – brytyjski polityk, minister w trzecim rządzie Margaret Thatcher, lider Partii Konserwatywnej i premier Wielkiej Brytanii w latach 1990–1997. Na czas jego urzędowania przypada koniec zimnej wojny oraz dyskusje dotyczące stopnia integracji Wielkiej Brytanii z Unią Europejską, które doprowadziły do podziałów wewnątrz konserwatystów. Stanowisko premiera utracił po największej od 1832 wyborczej porażce Partii Konserwatywnej.

Theresa Mary May z domu Brasier – brytyjska polityk, lider Partii Konserwatywnej. Od 13 lipca 2016 do 24 lipca 2019 premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Frederick North, 2. hrabia Guilford KG – znany jako lord North, premier Wielkiej Brytanii w latach 1770–1782. Był premierem podczas rewolucji amerykańskiej.

Robert Peel, 2. baronet – brytyjski polityk, premier Wielkiej Brytanii w latach 1834-1835 oraz 1841-1846. Rząd Peela, który dziś określany jest jako konserwatywny, wprowadził ustawy promujące wolny handel. Żeby złagodzić skutki wielkiej klęski nieurodzaju, która nawiedziła Anglię i Irlandię w latach 1841-1847, zniósł cła na zboże, co wywołało rozłam w partii.

Thomas Pelham-Holles, 1. książę Newcastle KG – brytyjski arystokrata i polityk, dwukrotny premier w latach 1754–1756 i 1757–1762.

Henry Pelham – brytyjski polityk z partii wigów, premier Wielkiej Brytanii w latach 1743–1754.

Spencer Perceval – brytyjski polityk i premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii. Jedyny brytyjski premier, który zginął w zamachu.

William Petty, 2. hrabia Shelburne KG – brytyjski wojskowy i polityk stronnictwa Wigów.

William Pitt młodszy – premier Królestwa Wielkiej Brytanii w latach 1783-1801 oraz 1804-1806. W wieku 24 lat został najmłodszym w historii premierem brytyjskim. Największy talent przejawiał jako finansista, jednak kierował również wojnami z Francją – rewolucyjną, a potem napoleońską. Od podpisania aktu unii (1800) z Irlandią od 1801 oficjalna nazwa państwa brzmiała Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. Pitt złożył dymisję, gdy król odmówił zniesienia praw dyskryminujących brytyjskich katolików. Jednak po wybuchu nowej wojny z Francją Pitt powrócił na urząd. Zwolennik ewolucyjnego konserwatyzmu.

William Pitt, 1. hrabia Chatham – brytyjski polityk z partii Wigów. Często zwany Williamem Pittem starszym, by odróżnić go od jego syna Williama Pitta młodszego, który był premierem w latach 1783-1801 i ponownie 1804-1806.

Premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest głową rządu Zjednoczonego Królestwa. Sprawuje władzę wykonawczą, stoi też na czele legislatury. Wspólnie z Gabinetem, w którego skład wchodzą najwyżsi rangą ministrowie oraz szefowie departamentów, odpowiada przed Monarchą, Parlamentem i pośrednio przed elektoratem.

Archibald Philip Primrose, 5. hrabia Rosebery KG – premier Wielkiej Brytanii w latach 1894–1895. Polityk Partii Liberalnej. Objął urząd po rezygnacji Gladstone’a. Wcześniej był ministrem spraw zagranicznych w jego gabinetach w latach 1886 r. i w latach 1892–1894.

William Pulteney, 1. hrabia Bath – brytyjski arystokrata i polityk, kreowany w 1742 r. hrabią Bath przez króla Jerzego II. Przez kilka dni w 1742 r. stał na czele brytyjskiego gabinetu.

Frederick John Robinson, 1. hrabia Ripon – brytyjski polityk, premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii w latach 1827–1828.

John Russell, 1. hrabia Russell KG, GCMG lub Lord John Russell – brytyjski polityk wigowski i liberalny oraz dwukrotny premier Wielkiej Brytanii. Dziadek Bertranda Russella.

Edward Geoffrey Smith Stanley, 14. hrabia Derby KG – premier Wielkiej Brytanii w latach 1852, 1858–1859 i 1866–1868. Przewodził konserwatywnym gabinetom mniejszościowym. Podczas trzeciej kadencji przeprowadzona została przez Benjamina Disraeli druga reforma wyborcza 1867 r. Powiększyła liczbę uprawnionych do głosowania, co konserwatyści uznali za ryzykowne posunięcie.

John Stuart, 3rd Earl of Bute, Hrabia Bute – premier w latach 1762-1763. Bute był nauczycielem Jerzego III i miał największy wpływ na politykę królewską od czasu jego wstąpienia na tron w roku 1760. Zakończył wojnę siedmioletnią, jednak pod naciskiem opinii publicznej podał się do dymisji.

Henry John Temple, 3. wicehrabia Palmerston KG – angielski polityk i arystokrata, premier oraz wielokrotny minister.

Margaret Hilda Thatcher, baronessa Thatcher LG – brytyjska chemiczka, prawniczka i polityczka, premier Wielkiej Brytanii w latach 1979–1990. Stanowczość w stosunku do strajkujących górników oraz do państw bloku wschodniego spowodowała nadanie jej przydomku „Żelaznej Damy”. Liberalną politykę gospodarczą jej gabinetu ochrzczono mianem „taczeryzmu”. Jeden z czołowych eurosceptyków, zwolenniczka ograniczonej integracji europejskiej.

Robert Walpole, 1. hrabia Orford KG, KB – angielski polityk.

Charles Watson-Wentworth, 2. markiz Rockingham KG, do 1733 r. pisany jako Czcigodny Charles Watson-Wentworth, od 1733 od 1746 wicehrabia Higham, od 1746 hrabia Malton – był wigowskim politykiem brytyjskim i dwukrotnym premierem Wielkiej Brytanii. Zgromadził się wokół niego tak zwany „Stary Kadłub Wigów”, w którym znaczną rolę odgrywał Edmund Burke.

Arthur Wellesley, 1. książę Wellington KG, GCB, GCH – brytyjski arystokrata, wojskowy i polityk.

James Harold Wilson, baron Wilson of Rievaulx, KG, OBE – polityk brytyjskiej Partii Pracy, premier Wielkiej Brytanii w okresie od 16 października 1964 do 19 czerwca 1970 oraz ponownie od 4 marca 1974 do 5 kwietnia 1976.