53 Odznaczeni Orderem Dobrej Nadziei

Abd Allah ibn Abd al-Aziz Al Su’ud, arab. عبدالله بن عبدالعزيز آل سعود – król Arabii Saudyjskiej od 1 sierpnia 2005 do 23 stycznia 2015.

Martti Oiva Kalevi Ahtisaari – fiński polityk i dyplomata, zastępca sekretarza generalnego ONZ, w latach 1994–2000 prezydent Finlandii. Laureat Pokojowej Nagrody Nobla w 2008.

Akihito – 125. cesarz, głowa państwa japońskiego w latach 1989–2019. Jest pierwszym władcą tego kraju od przeszło 200 lat, który abdykował. Ceremonia abdykacji odbyła się w Pałacu Cesarskim w Tokio w dniu 30 kwietnia 2019 roku. Nosi obecnie tytuł „emerytowanego cesarza”.

Isa ibn Salman Al Chalifa, arab. عيسى بن سلمان آل خليفة – emir Bahrajnu od 1961. Podczas jego rządów, 16 sierpnia 1971, Bahrajn uzyskał niepodległość od Wielkiej Brytanii.

Jasir Arafat – polityk palestyński i przywódca tamtejszego ruchu wyzwoleńczego. Jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych polityków arabskich na świecie.

Beatrycze, właśc. Beatrix Wilhelmina Armgard van Oranje-Nassau, z rodu Oranje-Nassau – królowa Niderlandów od 1980 do 2013. Tron po niej przejął jej syn Wilhelm Aleksander, który jest pierwszym królem Holandii od 123 lat. Po abdykacji była królowa nosi ponownie tytuł Księżniczki Niderlandów.

Zajn al-Abidin ibn Ali, również Zin Al-Abidin Ben Ali – tunezyjski generał i polityk, premier w 1987, prezydent kraju w latach 1987–2011. W latach 1980-1984 ambasador Tunezji w Polsce.

Joseph Blatter, Sepp Blatter – szwajcarski ekonomista i działacz sportowy, przewodniczący FIFA w latach 1998-2015.

El Hadj Omar Bongo Ondimba – gaboński polityk, minister, wiceprezydent w latach 1966–1967, prezydent Gabonu od 1967 do 2009. Rządził przez 42 lata. Jego następcą został wybrany syn, Ali Bongo Ondimba.

Fernando Henrique Cardoso – brazylijski polityk, prezydent kraju w latach 1995-2002.

Fidel Alejandro Castro Ruz – kubański rewolucjonista, polityk, wojskowy i adwokat. Przywódca rewolucji kubańskiej. Faktyczny przywódca Kuby w latach 1959–2008. Jedyny Kubańczyk w randze marszałka. W 1959 roku objął stanowisko premiera, a w 1965 sekretarza rządzącej Komunistycznej Partii Kuby. W 1976 roku w wyniku reorganizacji rządu obok stanowiska premiera, objął przewodnictwo Rady Państwa. W latach 1979–1983 przewodniczący Ruchu państw niezaangażowanych. W 2006 roku przekazał władzę młodszemu bratu Raúlowi. W 2008 roku zrezygnował z najważniejszych stanowisk państwowych ze względu na zły stan zdrowia.

Jacques René Chirac – francuski polityk. W latach 1995–2007 prezydent Francji i jednocześnie współksiążę Andory, w latach 1974–1976 oraz 1986–1988 premier Francji, w latach 1977–1995 mer Paryża. Był również sekretarzem stanu, ministrem, deputowanym krajowym i posłem do Parlamentu Europejskiego I kadencji, a także liderem ugrupowań gaullistowskich.

Joaquim Alberto Chissano [] – polityk mozambicki, premier Mozambiku od 20 września 1974 do 25 czerwca 1975, prezydent Mozambiku od 6 listopada 1986 do 2 lutego 2004.

Claus, książę Niderlandów, właśc. Claus George Willem Otto Frederik Geert van Amsberg – małżonek królowej Holandii Beatrix.

Bill Clinton, właśc. William Jefferson Blythe III Clinton – amerykański polityk, 42. prezydent Stanów Zjednoczonych, w latach 1976–1978 prokurator generalny stanu Arkansas, w latach 1978–1980 i następnie w okresie 1982–1992 gubernator stanu Arkansas, baptysta, mąż Hillary Rodham Clinton – byłej sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych.

Lamine Diack – senegalski polityk i działacz sportowy, przewodniczący IAAF.

Abdou Diouf – senegalski polityk, w latach 1970–1980 premier Senegalu, w latach 1981–2000 prezydent kraju. W latach 2003–2014 sekretarz generalny Międzynarodowej Organizacji Frankofonii.

Elżbieta II, właśc. Elżbieta Aleksandra Maria, ang. Elizabeth Alexandra Mary – królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów od 6 lutego 1952, córka króla Jerzego VI i jego małżonki, Elżbiety Bowes-Lyon.

Árpád Göncz – węgierski polityk, prawnik, pisarz, tłumacz literatury angielskiej i amerykańskiej, działacz węgierskiej opozycji demokratycznej, więzień polityczny. W 1990 przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, od 1990 do 2000 pierwszy po przemianach politycznych niekomunistyczny prezydent Węgier.

Ruud Gullit – holenderski trener piłkarski i piłkarz. Wybrany Europejskim Piłkarzem Roku 1987 i najlepszym zawodnikiem świata według FIFA w 1987 roku.

Hamad ibn Chalifa Al Sani – emir Kataru w latach 1995-2013, również premier kraju w latach 1995–1996.

Harald V – król Norwegii od 17 stycznia 1991, z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów.

Roman Herzog – niemiecki prawnik, nauczyciel akademicki i polityk, działacz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), minister w rządzie krajowym Badenii-Wirtembergii, w latach 1987–1994 prezes Federalnego Trybunału Konstytucyjnego, w latach 1994–1999 prezydent Republiki Federalnej Niemiec.

Juan Carlos I, właśc. hiszp. Juan Carlos I Alfonso Víctor María de Borbón y Borbón-Dos Sicilias – król Hiszpanii z dynastii Burbonów od 1975 do 2014 r. Syn Jana Burbona, hrabiego Barcelony, i Marii de las Mercedes, księżniczki Obojga Sycylii.

Borys Nikołajewicz Jelcyn – radziecki i rosyjski polityk. W latach 1990–1991 przewodniczący Rady Najwyższej Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W latach 1991–1992 premier RFSRR oraz Federacji Rosyjskiej. W latach 1991–1999 prezydent Federacji Rosyjskiej.

Jiang Zemin – chiński polityk oraz działacz państwowy i partyjny. W latach 1989–2002 sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin, w latach 1989–2004 przewodniczący Centralnej Komisji Wojskowej, w latach 1993–2003 przewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej. Twórca tzw. Zasady Trzech Reprezentacji.

Kabus ibn Sa’id – sułtan Omanu i jedyny syn sułtana Sa’ida ibn Tajmura.

Mu’ammar al-Kaddafi – libijski pułkownik, polityk i ideolog, w latach 1969–2011 sprawował władzę autorytarną jako Przywódca Rewolucji 1 września.

Karol XVI Gustaw, Carl Gustaf Folke Hubertus – król Szwecji od 15 września 1973 roku. Jedyny syn i najmłodsze dziecko księcia Gustawa Adolfa (1906–1947) i księżniczki Sybilli Koburg (1908–1972). Zasiadł na tronie Szwecji po śmierci swego dziadka, króla Gustawa VI Adolfa (1882–1973).

Kim Young-sam – południowokoreański polityk. Od 1952 sekretarz premiera Changu, od 1953 dziewięciokrotnie deputowany z ramienia Partii Liberalnej (DLP). W 1954, na znak protestu przeciwko dyktatorowi Syngmanowi Rhee, wystąpił z partii. W latach 1973–1976 i 1979 przewodniczący Nowej Partii Zjednoczenia i Demokracji (PRD). W czasie prezydentury Chun Doo-hwana pozbawiony prawa działalności politycznej. Od 1985, wspólnie z Kim Dae-jungiem w ruchu na rzecz demokratyzacji kraju. W wyborach prezydenckich w grudniu 1987 przegrał z Roh Tae-woo. W 1990 wprowadził PRD do obozu rządowego i połączył z demokratyczną Partią Liberalną. Od sierpnia 1992 na czele DLP, od 1993 do 1998 prezydent. Ogłosił amnestię dla 41 tys. więźniów, w tym działaczy opozycji demokratycznej. Odszedł ze stanowiska prezydenta po wybuchu skandalu korupcyjnego w łonie jego partii, zwłaszcza że do władzy doszedł pod hasłami zdecydowanej walki z tą patologią.

Alpha Oumar Konaré – polityk malijski, w latach 1992–2002 prezydent Mali. Profesor historii i archeologii. W latach 1971-75 studiował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obronił doktorat z zakresu archeologii zachodnioafrykańskiej. Założyciel pisma „Les Echos” i pierwszej w Mali rozgłośni radiowej (1991). Przewodniczący Komisji Unii Afrykańskiej w latach 2003-2008.

Samora Moisés Machel – polityk mozambicki, współzałożyciel Frontu Wyzwolenia Mozambiku (FRELIMO), w latach 1968–1970 dowódca sił zbrojnych organizacji, od 1970 przewodniczący partii. Pierwszy prezydent kraju od 25 czerwca 1975 do 19 października 1986 roku. Zwolennik socjalistycznego modelu państwa. Wdowa po nim, Graça Machel, została później żoną Nelsona Mandeli.

Mahathir bin Mohamad – premier Malezji w latach 1981–2003 oraz 2018–2020, z wykształcenia lekarz.

Małgorzata II, Margrethe [mɑˈɡ̊ʁæːˀd̥ə] Alexandrine Þorhildur Ingrid – królowa Danii od 14 stycznia 1972, z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów. Córka króla Danii Fryderyka IX (1899–1972) i królowej Ingrid (1910–2000), córki króla Szwecji Gustawa VI Adolfa (1882–1973).

Quett Ketumile Joni Masire – botswański polityk. Prezydent Botswany od 13 lipca 1980 do 31 marca 1998.

Thabo Mvuyelwa Mbeki, wym. [] – południowoafrykański polityk, wiceprezydent Republiki Południowej Afryki w latach 1994–1999, przewodniczący Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) w latach 1997–2007, prezydent Republiki Południowej Afryki od 16 czerwca 1999 do 24 września 2008.

Carlos Saúl Menem, właśc. Carlos Saúl Menem Akil – argentyński prawnik i polityk, prezydent Argentyny w latach 1989–1999. Był najdłużej urzędującym prezydentem w historii kraju.

François Maurice Adrien Marie Mitterrand – francuski polityk, w latach 1981–1995 prezydent Francji i współksiążę Andory.

Mswati III – król Eswatini od 1986.

Husni Mubarak, właśc. Muhammad Husni as-Sajjid Mubarak – egipski polityk i wojskowy, prezydent Egiptu od 14 października 1981 do 11 lutego 2011, a wcześniej oficer w lotnictwie egipskim i wiceprezydent.

Robert Gabriel Mugabe – zimbabweński polityk, premier Zimbabwe w latach 1980–1987, prezydent Zimbabwe w latach 1987–2017. Od 30 stycznia 2015 do 30 stycznia 2016 sprawował funkcję przewodniczącego Unii Afrykańskiej.

Yoweri Museveni, właśc. Yoweri Kaguta Museveni – ugandyjski ekonomista, wojskowy i polityk, od 29 stycznia 1986 sprawuje urząd prezydenta kraju. Objął urząd w wyniku zamachu stanu.

Ali Hassan Mwinyi – prezydent Tanzanii w latach 1985-1995.

Primo Nebiolo – włoski działacz sportowy, przewodniczący IAAF w latach 1981-1999.

Samuel Daniel „Shafiishuna” Nujoma – namibijski polityk, w latach 1990–2005 pierwszy prezydent niepodległej Namibii.

Salman ibn Abd al-Aziz Al Su’ud – od 23 stycznia 2015 król Arabii Saudyjskiej i Strażnik Dwóch Świątyń, w latach 2012–2015 następca tronu z tytułem księcia koronnego, w latach 2011–2015 minister obrony Arabii Saudyjskiej, w latach 1963–2011 gubernator prowincji Rijad.

Juan Antonio Samaranch, Marqués de Samaranch – hiszpański działacz sportowy i dyplomata. Przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, wybrany na to stanowisko w 1980.

Mário Alberto Nobre Lopes Soares – portugalski polityk, prawnik i nauczyciel, działacz opozycyjny, więzień polityczny. Parlamentarzysta krajowy, eurodeputowany V kadencji, minister, w latach 1976–1978 i 1983–1985 premier, a od 1986 do 1996 prezydent Portugalii.

Franz Josef Strauß – polityk niemiecki, wieloletni premier Bawarii (1978–1988); ojciec Moniki Hohlmeier.

Suharto – polityk indonezyjski, wojskowy i prezydent Indonezji w latach 1967–1998.

Zajid ibn Sultan Al Nahajjan – władca emiratu Abu Zabi, pierwszy w historii prezydent Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Margaret Hilda Thatcher, baronessa Thatcher LG – brytyjska chemiczka, prawniczka i polityczka, premier Wielkiej Brytanii w latach 1979–1990. Stanowczość w stosunku do strajkujących górników oraz do państw bloku wschodniego spowodowała nadanie jej przydomku „Żelaznej Damy”. Liberalną politykę gospodarczą jej gabinetu ochrzczono mianem „taczeryzmu”. Jeden z czołowych eurosceptyków, zwolenniczka ograniczonej integracji europejskiej.

Zofia z Grecji i Danii, pot. Zofia Grecka, właśc. Sophia Margarethe Victoria Frederika von Schleswig-Holstein-Sönderborg-Glücksburg – królowa hiszpańska, z dynastii greckiej linii dynastii Glücksburgów, jako żona króla Hiszpanii, Jana Karola I w latach 1975−2014. Po abdykacji męża zachowała, podobnie jak on, tytuł królewski.