32 Pretendenci do tronu Francji

Alfons, książę Kadyksu, właśc. Alfonso Jaime Marcelino Manuel Víctor María de Borbón y Dampierre, jako obywatel Francji Alphonse de Bourbon, książę Kadyksu i Andegawenii, legitymistyczny pretendent do tronu Francji.

Alfons Karol, książę San Jaime, właśc. Alfonso Carlos Fernando José Juan Pío de Borbón y Austria-Este – książę San Jaime i Andegawenii, karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii, jako Alfons Karol I i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XII, młodszy syn Don Juana, hrabiego Montizon i Marii Beatrycze Habsburg-Este, córki Franciszka IV, księcia Modeny.

Alfons XIII – król Hiszpanii, syn (pogrobowiec) króla Alfonsa XII i jego żony, królowej Marii Krystyny. Panował formalnie od urodzenia do ustanowienia Drugiej Republiki Hiszpańskiej w 1931. Był także w latach 1936–1941 legitymistycznym pretendentem do tronu Francji.

Karol Bonaparte, książę Napoléon, właśc., fr. Charles Marie Jérôme Joseph Victor, Prince Napoléon, używa nazwiska Charles Napoléon – książę, polityk francuski, magister prawa, dr nauk ekonomicznych, od 1997 głowa rodu Bonapartów i bonapartystowski pretendent do tronu Francji jako Napoleon VII.

Ludwik Napoleon Bonaparte, fr. Louis Napoléon Bonaparte, Prince Impérial, Roi de Hollande – czwarty syn Carlo Maria Buonaparte i jego małżonki Letycji, młodszy brat Napoleona Bonaparte oraz ojciec Napoleona III.

Napoléon Bonaparte – francuski mąż stanu, dowódca wojskowy i przywódca polityczny, jako Napoleon I cesarz Francuzów i głowa I Cesarstwa Francuskiego w latach 1804–1814 oraz w roku 1815, wcześniej Pierwszy Konsul Republiki Francuskiej 1799–1804, prezydent (1802–1805), a następnie król Włoch (1805–1814), protektor Związku Reńskiego (1806–1813), a przez to faktyczny zwierzchnik Księstwa Warszawskiego. Uważany za najwybitniejszego dowódcę wojskowego w historii, a także za jedną z najważniejszych postaci w historii Francji i świata. Okres wojen napoleońskich wywarł wpływ niemal w całej Europie.

Karol Ludwik Napoleon Bonaparte, jako cesarz Napoleon III – prezydent Francji w latach 1848–1852, cesarz Francuzów w latach 1852–1870. Syn Ludwika, krótkotrwałego króla Holandii i Hortensji de Beauharnais – córki Józefiny, z jej pierwszego małżeństwa z wicehrabią Beauharnais.

Filip Orleański, hrabia Paryża, właśc. fr. Philippe d’Orléans – starszy syn Ferdynanda Filipa Orleańskiego i Hélène Mecklemburg-Schwerin, starszy brat Roberta, księcia Chartres. Wnuk Ludwika Filipa I – króla Francuzów i Marii Amelii Burbon, księżniczki Obojga Sycylii. Po śmierci swojego ojca w 1842, otrzymał tytuł Prince Royale i został następcą tronu. Po abdykacji dziadka w 1848 starano się osadzić na tronie francuskim, a regencję złożyć w ręce jego matki, ale plany te spełzły na niczym, ale we Francji proklamowano II republikę. Filip razem z resztą swojej rodziny zamieszkał w Wielkiej Brytanii, pozostając orleańskim pretendentem do tronu Francji jako Filip VII .

Filip Orleański, książę Orleanu, właśc., fr. Louis Philippe Robert d’Orléans – książę Orleanu i orleański pretendent do tronu Francji jako Filip VIII.

Franciszek Wittelsbach, właśc. Franciszek Bonawentura Wojciech Maria Wittelsbach – książę bawarski z dynastii Wittelsbachów, głowa bawarskiej rodziny królewskiej i pretendent do tronu Bawarii używający tytułów Księcia Bawarii, Frankonii i Szwabii oraz Palatyna Renu, kolekcjoner dzieł sztuki.

Henri-Charles-Ferdinand-Marie-Dieudonné d'Artois – książę Bordeaux, nieproklamowany król Francji w dniach 2-9 sierpnia 1830 roku jako Henryk V, a następnie legitymistyczny pretendent do tronu francuskiego. Wnuk króla Karola X, syn Karola Ferdynanda d'Artois. Po proklamoniu monarchii lipcowej wyjechał z kraju, używając tytułów "Henryk V" i "hrabia de Chambord".

Henryk Burbon-Orleański, fr. Henri Robert Ferdinand Marie Louis Philippe d'Orléans lub Henri, comte de Paris – orleański pretendent do tronu Francji jako Henryk VI lub Henryk V.

Jakub, książę Segowii, właśc. Jaime Leopoldo Isabelino Enrique de Borbón y Battenberg – książę Segowii i Andegawenii, legitymistyczny pretendent do tronu Francji. Był drugim synem króla Hiszpanii Alfonsa XIII i Wiktorii Eugenii Battenberg, córki księcia Henryka Battenberga. Jego najstarszy brat Alfons, chory na hemofilię, zrzekł się praw do korony hiszpańskiej, aby ożenić się z osobą niższego stanu.

Jakub, książę Madrytu i Andegawenii, właśc. Jaime Pío Juan Carlos Bienvenido Sansón Pelayo Hermenegildo Recaredo Álvaro Fernando Gonzalo Alfonso María de los Dolores Enrique Luis Roberto Francisco Ramiro José Joaquín Isidro Leandro Miguel Gabriel Rafael Pedro Benito Felipe de Borbón y de Borbón-Parma, karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii, jako Jakub III i legitymistyczny pretendent do tronu Francji, jako Jakub I, jedyny syn Don Carlosa, księcia Madrytu, i Małgorzaty Burbon-Parmeńskiej, córki Karola III, księcia Parmy.

Jan, hrabia de Montizón, właśc. Juan Carlos María Isidro de Borbón, fr. Jean Charles Marie Isidore de Bourbon, comte de Montizón – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Jan III w latach 1860-1868 i legitymistyczny pretendent do tronu Francji w latach 1883-1887.

Jan Orleański, książę de Guise, właśc. fr. Jean Pierre Clément Marie d’Orléans, Duc de Guise – orleański pretendent do tronu Francji, książę de Guise.

Jan Karol Piotr Maria Orleański, Książę Vendôme – hrabia Paryża, drugi syn Henryka VII, księcia Francji i księżniczki Marii Teresy Wirtemberskiej. Od 2019 roku pretendent do tronu Francji jako Jan IV.

Józef Bonaparte, fr. Joseph Bonaparte, wł. Giuseppe Napoleone Buonaparte, hiszp. José I de España – król Neapolu w latach 1806–1808 i Hiszpanii w latach 1808–1813. Najstarszy syn Carla Marii Buonaparte i Marii Letycji Ramolino. Starszy brat cesarza Francuzów Napoleona I, króla Holandii Ludwika i króla Westfalii Hieronima.

Karol, książę Madrytu, właśc. Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Karol VII i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XI, syn Don Juana, hrabiego Montizón, i Marii Bertycze Habsburg-Este, córki Franciszka IV Habsburg-Este.

Karol X Filip – król Francji od 1824 do 1830. Syn Ludwika, delfina Francji i Marii Józefy Wettyn; wnuk króla Ludwika XV. Jego dwaj bracia Ludwik XVI i Ludwik XVIII również byli królami Francji. Po urodzeniu otrzymał tytuł hrabiego d'Artois.

Louis Alphonse de Bourbon, właśc., Luis Alfonso Gonzalo Victor Manuel Marco de Borbón et Martínez-Bordiu – drugi syn Alfonsa Burbona, księcia Andegawenii i Kadyksu, i Marii del Carmen Martínez-Bordiú y Franco. Ludwik jest więc prawnukiem Francisco Franco i króla Hiszpanii – Alfonsa XIII. Od 1989 r. jest księciem Andegawenii i głową Domu Burbonów (Kapetyngów), a także legitymistycznym pretendentem do tronu Francji jako Ludwik XX.

Ludwik Antoni d'Artois – książę Angoulême, ostatni delfin Francji. W momencie abdykacji ojca Karola X zrzekł się własnych praw do korony na rzecz swego bratanka Henryka, hrabiego Chambord. Po tym wydarzeniu używał tytułu hrabiego de Marnes.

Ludwik Filip I – król Francuzów, ostatni monarcha Francji z rodu Burbonów. Panował w latach 1830–1848.

Ludwik XVI, fr. Louis August de France, – książę de Berry, następnie delfin de Viennois, ostatecznie król Francji i Nawarry od 1774 do 1791, potem król Francuzów do 1792.

Ludwik XVII, właściwie: Ludwik Karol de France – książę Normandii, syn Ludwika XVI i Marii Antoniny. Dziedzic Korony Królestwa Francji i Nawarry. Jego starszym rodzeństwem byli: Maria Teresa Charlotta i Ludwik Józef, a młodszą siostrą Zofia Helena Beatrycze.

Ludwik XVIII, – król Francji od 1814 r. – hrabia Prowansji i par Francji, następnie także książę Andegawenii, d'Alençon, Brunoy, hrabia Maine, Perche, Senonches, następnie także król Francji i Nawarry, wolnomularz, inicjowany do loży Trois-Frères à l'Orient de la Cour.

Napoleon Eugeniusz Ludwik Jan Józef Bonaparte, zwany Loulou – jedyny syn cesarza Francuzów Napoleona III i jego małżonki cesarzowej Eugenii i ostatni następca tronu II Cesarstwa Francuskiego z oficjalnym tytułem książę cesarski i Syn Francji, bonapartystyczny pretendent do tronu Francji od 1873, jako Napoleon IV.

Napoleon II, urodzony jako Napoléon François Charles Joseph, od 1818 znany jako Franciszek, książę Reichstadt, nazywany L’Aiglon, Orlątkiem – następca tronu I Cesarstwa Francuskiego w latach 1811–1814, tytularny cesarz Francuzów w 1815, następca tronu i książę Parmy i Piacenzy w latach 1814–1817, książę Reichstadt (Zákupy) od 22 lipca 1818.

Ludwik Bonaparte, książę Napoléon, lub Ludwik Napoléon, właśc. fr. Louis Jérôme Victor Emmanuel Léopold Marie, Prince Napoléon – głowa rodu Bonapartych w latach 1926–1997 i bonapartystowski pretendent do tronu Francji jako Napoleon VI. Jedyny syn księcia Napoleona Wiktora i jego małżonki Klementyny z Saksonii-Coburg-Gotha, córki króla Belgii Leopolda II.

Wiktor Bonaparte, książę Napoleon, fr. Victor Jérôme Frédéric Bonaparte, Prince Napoléon – głowa rodu Bonaparte w latach 1891–1926 i od 1884 bonapartystowski pretendent do tronu cesarskiego Francji jako Napoleon V.

Karl Wilhelm Naundorff − niemiecki zegarmistrz, oszust podający się za królewicza Ludwika, syna Ludwika XVI.

Henryk Orleański, książę Francji, właśc. fr. Henri d'Orléans – hrabia Paryża, książę Francji, Pierwszy Książę Królewskiej Krwi Francji, od 1999 roku pretendent do tronu Francji jako Henryk VII. Praprawnuk Ludwika Filipa I, powołanego na tron w czasie rewolucji lipcowej, 7 sierpnia 1830 – po abdykacji Karola X.