WTuanku Abdul Halim – malezyjski przywódca polityczny, sułtan Kedahu od 15 lipca 1958 do 11 września 2017. Yang di-Pertuan Agong od 21 września 1970 do 20 września 1975 oraz ponownie od 13 grudnia 2011 do 13 grudnia 2016, jedyny władca sprawujący ten urząd dwukrotnie.
WBhumibol Adulyadej, król Rama IX, wym. pʰūːmípʰōn àdūnjādèːt – król Tajlandii w latach 1946–2016.
WĀgā Chān IV, właśc. książę Karīm al-Ḥussajnī – brytyjski biznesmen oraz obecny, 49. imam aga chanów od 11 lipca 1957.
WBaldwin I, franc. Baudouin Albert Charles Leopold Axel Marie-Gustave, flam. Boudewijn Albert Karel Leopold Axel Marie Gustaaf – król Belgów, a przed objęciem tronu książę Brabancji.
WBernhard, książę Niderlandów – niemiecki arystokrata, mąż królowej Holandii Juliany. Ojciec królowej Beatrycze.
WElżbieta II, właśc. Elżbieta Aleksandra Maria, ang. Elizabeth Alexandra Mary – królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów od 6 lutego 1952, córka króla Jerzego VI i jego małżonki, Elżbiety Bowes-Lyon.
WFajsal II ibn Ghazi, arab. الملك فيصل الثاني – król Iraku, syn Ghaziego I z dynastii Haszymitów.
WFaruk I – król Egiptu (1936–1952) i Sudanu.
WFryderyk IX – król Danii w latach 1947–1972 z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów. Syn króla Danii i Islandii Chrystiana X. Ojciec królowej Danii Małgorzaty II.
WFauzijja bint Fu’ad – pierwsza żona ostatniego szacha na perskim tronie Mohammada Rezy Pahlawiego, najstarsza córka egipskiego króla Fu’ada I i królowej Nazli Sabri. Została pozbawiona tytułów królewskich po rozwodzie z szachem i zniesieniu monarchii w Egipcie.
WCharles André Joseph Marie de Gaulle – francuski polityk, generał brygady, mąż stanu i teoretyk wojskowości, w czasie II wojny światowej stał na czele ruchu Wolnej Francji, kontynuującego walkę z III Rzeszą niezależnie od Francji Vichy. W latach 1959–1969 był prezydentem Francji i twórcą nowej konstytucji ustanawiającej półprezydencki system rządów. Przed II wojną światową był znany głównie jako propagator idei masowego użycia broni pancernej. Autor prac poświęconych historii wojskowości oraz strategii. Od lat 40. do śmierci był uznawany za najbardziej wpływową postać we francuskiej polityce, a także za jednego z najwybitniejszych polityków XX wieku. Człowiek Roku 1958 według magazynu „Time”.
WGustaw V – król Szwecji w latach 1907–1950, z dynastii Bernadotte. Syn króla Szwecji i Norwegii Oskara II i Zofii Nassau. Do 1905 następca tronu Norwegii, wolnomularz.
WGustaw VI Adolf, właśc. Oscar Fredrik Wilhelm Olaf Gustaf Adolf Bernadotte – król Szwecji w latach 1950–1973 z dynastii Bernadotte. Syn króla Szwecji Gustawa V Bernadotte i Wiktorii Badeńskiej, córki wielkiego księcia Badenii Fryderyka I Badeńskiego.
WHajle Syllasje I – ostatni cesarz Etiopii. Oficjalnie używał imienia „Cesarz Haile Selassie I, Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży”.
WHasan II, arab. الحسن الثاني بن محمد, Al-Ḥasan aṯ-Ṯānī ibn Muḥammad – król Maroka w latach 1961–1999, najstarszy syn króla Muhammada V i królowej Lalli Abli bint Tahar, ojciec obecnego władcy Muhammada VI. Należał do dynastii Alawitów.
WHusajn ibn Talal, król Husajn I – król Jordanii z dynastii Haszymidów.
WAbd Allah ibn al-Husajn – emir Emiratu Transjordanii (1921-1946), a następnie król Królestwa Transjordanii. Pochodził z dynastii Haszymidów.
WGustáv Husák – słowacki polityk i działacz komunistyczny. W latach 1969–1987 lider Komunistycznej Partii Czechosłowacji. W latach 1975–1989 prezydent Czechosłowacji.
WIsmail Nasiruddin, sułtan stanu Terengganu od 5 listopada 1945, król Malezji od 1965 do 1970. Przez wiele lat zmagał się z chorobą serca, co utrudniało mu sprawowania rządów. W okresie jego rządów trwało drugie powstanie malajskie i powstanie w Sarawaku które na długie lata zdestabilizowały sytuację w kraju.
WJuan Carlos I, właśc. hiszp. Juan Carlos I Alfonso Víctor María de Borbón y Borbón-Dos Sicilias – król Hiszpanii z dynastii Burbonów od 1975 do 2014 r. Syn Jana Burbona, hrabiego Barcelony, i Marii de las Mercedes, księżniczki Obojga Sycylii.
WJerzy VI – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów (1936–1952), cesarz Indii (1936–1947), król Indii (1947–1949), król Irlandii (1936–1949). Brat Edwarda VIII i jego następca. Zyskał popularność i szacunek, gdy podczas niemieckich nalotów na Londyn nie opuścił miasta, mimo że pałac był bombardowany dziewięć razy.
WJuliana, właśc., nid.: Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina – królowa Holandii.
WKabus ibn Sa’id – sułtan Omanu i jedyny syn sułtana Sa’ida ibn Tajmura.
WMahendra Bir Bikram Shah Dev – król Nepalu od 1955 do śmierci w 1972. Następca i syn króla Tribhuvana, poprzednik i ojciec króla Birendry.
WMohammad Zaher Szah – król Afganistanu w latach 1933–1973 z dynastii Barakzai.
WOlaf V, właśc. Alexander Edward Christian Frederik książę duński – król Norwegii w latach 1957–1991 z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów. Syn króla Norwegii Haakona VII i księżniczki Maud – córki króla Wielkiej Brytanii, Edwarda VII.
WAli Reza Pahlawi I – młodszy syn założyciela irańskiej dynastii Pahlawich Rezy Szaha Pahlawiego, brat ostatniego szacha Iranu Mohammada Rezy Pahlawiego. Służył w Cesarskiej Armii Irańskiej w stopniu podporucznika. Po abdykacji ojca przebywał przez pewien czas wraz z nim na wygnaniu na Mauritiusie i w Johannesburgu.
WCyrus Reza Pahlawi, pers. شاهزاده رضا پهلوی – najstarszy syn ostatniego szacha Iranu Mohammada Rezy Pahlawiego i jego trzeciej żony, Farah Pahlawi. Po śmierci ojca ogłosił się dziedzicem perskiego tronu jako Reza Pahlawi II. Przebywa obecnie z żoną, księżniczką Jasminą Etemad Amini i trzema córkami na emigracji w Stanach Zjednoczonych.
WMohammad Reza Pahlawi – ostatni szachinszach Iranu, z dynastii Pahlawich, nastawiony prozachodnio, inicjator reform społecznych i gospodarczych w Iranie. W 1979 został odsunięty od władzy w wyniku irańskiej rewolucji islamskiej.
WReza Szah Pahlawi, per. رضا شاه پهلوی – szach Iranu od 15 grudnia 1925 do 16 września 1941, założyciel dynastii Pahlawi.
WJosip Broz Tito, cyr. Јосип Броз Тито – chorwacki przywódca Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii od 1945 aż do swojej śmierci. Podczas II wojny światowej Tito zorganizował antyfaszystowski ruch oporu znany jako Partyzanci Jugosławii. Później był założycielskim członkiem Kominformu, ale opierając się radzieckim wpływom, stał się jednym z założycieli i promotorów Ruchu Państw Niezaangażowanych. Zmarł 4 maja 1980 roku w Lublanie, pochowany został w Belgradzie.