WJihad Azour – libański ekonomista i polityk, katolik-maronita. Jest absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. W 1999 r. został doradcą w ministerstwie finansów Libanu. wykładał na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie. Pracował także jako konsultant MFW. W latach 2005-2008 był ministrem finansów w rządzie Fouada Siniory.
WZiad Baroud – libański prawnik i polityk, maronita. W lipcu 2008 r. prezydent Michel Sulaiman mianował go ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Fouada Siniory. Stanowisko to zachował w gabinecie Saada Haririego.
WDżubran Bassil, arab.: جبران باسيل, ang.: Gebran (Jibran) Bassil – libański polityk, maronita, członek Wolnego Ruchu Patriotycznego, zięć Michela Aouna. W latach 2008–2009 kierował ministerstwem telekomunikacji. W gabinecie Saada al-Haririego był ministrem energii i wody. Zachował to stanowisko w rządzie Nadżiba Mikatiego.
WAnwar Mohamad al-Chalil – libański prawnik i polityk związany z Amalem, druz. Ukończył prawo na University of London. W latach 1983-1989 był prezesem Unii Banków Arabskich. Od 1992 r. sprawuje mandat deputowanego libańskiego parlamentu. Był także członkiem libańskich rządów, m.in. kierował ministerstwem ds. uchodźców oraz resortem informacji. Jest wujem Marwana Chajr ad-Dina.
WMohammad Bahaa Chatah – libański ekonomista, dyplomata i polityk, sunnita. Studiował ekonomię na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie oraz University of Texas at Austin. Pracował dla MFW. W latach 1997-2000 był ambasadorem Libanu w USA. W latach 2008-2009 kierował ministerstwem finansów w rządzie Fouada Siniory. Zginął w wyniku wybuchu samochodu-pułapki wraz z pięcioma innymi osobami.
WWalid Daouk – libański prawnik i polityk, sunnita. W czerwcu 2011 r. został mianowany ministrem informacji w rządzie Nażiba Mikatiego.
WHassan B. Diab – libański inżynier, wykładowca akademicki i polityk, sunnita. Studiował na brytyjskich uczelniach Leeds Metropolitan University, University of Surrey oraz University of Bath, gdzie otrzymał w 1985 r. stopień doktora w dziedzinie inżynierii komputerowej, a następnie został w 1997 r. profesorem na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie. W czerwcu 2011 r. objął stanowisko ministra edukacji i szkolnictwa wyższego w drugim rządzie Nadżiba Mikatiego, które pełnił do 2014 r.
WBijar Amin al-Dżumajjil, Pierre Amin Dżemajel – polityk libański, maronita, syn byłego prezydenta Amina al-Dżumajjila, działacz partii Kataeb oraz Sojuszu 14 Marca.
WMichel Eddé – libański polityk i prawnik, katolik-maronita. Pięciokrotnie sprawował funkcję członka rządu (m.in. ministra kultury w gabinecie Rafika Haririego. W 1990 został redaktorem naczelnym francuskojęzycznego, bejruckiego dziennika L’Orient-Le Jour. Był też przewodniczącym Ligi Maronickiej w latach 2003–2007. W 2007 r. wymieniano go jako potencjalnego kandydata na stanowisko prezydenta Republiki Libańskiej. 20 czerwca 2011 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP za wybitne zasługi w promowaniu polskiej kultury i nauki oraz za działalność na rzecz rozwijania współpracy polsko-libańskiej.
WElias Murr – prawosławny polityk libański, prawnik i przedsiębiorca, były minister spraw wewnętrznych, wicepremier i minister obrony, syn Michela Murra, mąż Karin Lahud, córki prezydenta Emila Lahuda. 12 lipca 2005 roku przeprowadzono na niego nieudany zamach bombowy.
WSulajman Tony Farandżijja lub Sulajman Farandżijja, Jr. – polityk libański ur. 18 listopada 1965 r., syn Tony' ego, wnuk prezydenta Sulajmana Farandżijji, przewodniczący Ruchu Marada, członek parlamentu libańskiego z okręgu Zgharta-Zawyieh, w przeszłości minister różnych resortów, maronita.
WElie Nadżib Ferzli – libański polityk, prawnik i dziennikarz, prawosławny chrześcijanin. W 1991 r. został mianowany deputowanym libańskiego parlamentu z okręgu Zahla. Był wybierany również w wyborach patrlamentarnych w latach 1992, 1996 oraz 2000, reprezentując okręg Zachodnie Bekaa-Raszaja. W latach 1992–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zgromadzenia Narodowego. W 2004 r. wszedł w skład rządu Omara Karamiego jako minister informacji.
WGhazi Hani al-Aridi – polityk libański, druz, związany z Socjalistyczną Partią Postępu.
WMarwan Mohammed Ali Hamadeh, Marwan Hamadé, Marwan Hamadi, arab.: مروان حمادة ; – libański polityk związany z Socjalistyczną Partią Postępu, druz, wielokrotny minister różnych resortów, brat Nadii Tueni, wuj Dżubrana Tueniego. Hamadeh został ranny w zamachu 1 października 2004 r. Obecnie jest deputowanym Zgromadzenia Narodowego, reprezentującym dystrykt Asz-Szuf.
WButrus Harb, ang. Boutros Joseph al Khoury Harb, arab.: بطرس حرب – libański prawnik i polityk, katolik-maronita. Ukończył prawo libańskie i francuskie na Uniwersytecie Świętego Józefa. W 1972 r. został po raz pierwszy wybrany deputowanym parlamentu Libanu. W 1979 r. został ministrem edukacji oraz robót publicznych i transportu w gabinecie Selima al-Hossa. Podczas wojny domowej był jednym z mediatorów w konflikcie między Falangami a Maradą, spowodowanym zabójstwem Tony'ego Farandżiji. W latach 1990-1992 ponownie kierował ministerstwem edukacji. Wziął udział w bojkocie wyborów parlamentarnych w 1992 r. Od 1996 r. jest deputowanym Zgromadzenia Narodowego. Podczas okupacji syryjskiej związał się z opozycyjnym Zgromadzeniem Kurnet Szehwan. Był wymieniany jako jeden z kandydatów na urząd prezydenta. W rządzie premiera Saada Haririego sprawował funkcję ministra pracy.
WAssad Halim Hardan – libański polityk, jeden z przywódców Syryjskiej Partii Socjalno-Narodowej.
WBahijja al-Hariri, arab. بهية الحريري – libańska działaczka społeczna i polityczna, siostra byłego premiera Rafika al-Haririego, wielokrotna deputowana Zgromadzenia Narodowego, w latach 2008–2009 minister edukacji i szkolnictwa wyższego. Jest także ambasadorką dobrej woli UNESCO oraz pełni funkcję prezesa Hariri Foundation for Sustainable Human Development.
WAli Chalil Kanso, arab. علي قانصوه – libański polityk, jeden z przywódców Syryjskiej Partii Socjalno-Narodowej.
WSzejk Farid Hajkal al-Khazen – libański prawnik i polityk, katolik-maronita. Ukończył prawo na Uniwersytecie św. Józefa w Bejrucie. W latach 2000-2005 był deputowanym libańskiego parlamentu, reprezentującym dystrykt Kasarwan. W 2004 roku został mianowany ministrem turystyki w rządzie Omara Karamiego. Zrezygnował ze stanowiska wkrótce po zabójstwie Rafika Haririego w proteście przeciwko brakowi bezpieczeństwa w Libanie.
WCharles Habib Malik, arab. شارل مالك – libański filozof, dyplomata i polityk, prawosławny chrześcijanin.
WNajla Nadżib Issa al-Churi Moawad – libańska działaczka polityczna, wdowa po byłym prezydencie René Moawadzie.
WSamir Mokbel – libański przedsiębiorca budowlany i polityk, prawosławny chrześcijanin. Ukończył studia na wydziale inżynierii cywilnej Uniwersytetu Amerykańskiego w Bejrucie. W latach 1992-1995 był pierwszym libańskim ministrem środowiska w rządzie Rafika Haririego. 13 czerwca 2011 r. został mianowany wicepremierem w gabinecie Nażiba Mikatiego. Zasiada również we władzach prawosławnego Uniwersytetu Balamand.
WSzarbel Nahhas – libański ekonomista, inżynier i polityk, wykładowca Uniwersytetu Libańskiego, grekokatolik. W latach 2009-2011 był ministrem telekomunikacji w gabinecie Saada Haririego, a 13 czerwca 2011 r. został mianowany ministrem pracy w drugim rządzie Nażiba Mikatiego. 22 lutego 2012 r. złożył rezygnację. Jest związany z Wolnym Ruchem Patriotycznym.
WJean Obeid – libański prawnik i polityk, maronita. Ukończył prawo na Uniwersytecie św. Józefa w Bejrucie. Był doradcą prezydenta Amina Dżemajela. W 1991 r. został mianowany deputowanym libańskiego parlamentu z dystryktu Asz-Szuf. W latach 1992–2005 reprezentował w Zgromadzeniu Narodowym okręg trypolijski. W 1993 r. zasiadł w pierwszym gabinecie Rafika Haririego jako sekretarz stanu bez teki. W latach 1996–1998 piastował funkcję ministra edukacji, młodzieży i sportu. Natomiast w piątym rządzie Haririego (2003–2004) kierował ministerstwem spraw zagranicznych.
WFawzi Salloukh – libański dyplomata i polityk, szyita. Ukończył nauki polityczne i administrację publiczną na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie w 1954 r. Był ambasadorem Libanu w Sierra Leone (1964-1971), Nigerii (1978-1985), Algierii (1985-1987), Austrii (1990-1994) oraz Belgii (1994-1995). W 2005 r. opozycyjne partie Hezbollah i Ruch Amal zgłosiły Fawziego Salloukha jako ministra spraw zagranicznych. 11 listopada 2006 r. wraz z pozostałymi szyitami opuścił rząd, kierowany przez Fouada Siniorę. W lipcu 2008 r. ponownie objął tekę ministra spraw zagranicznych, którym pozostał do 2009 r.
WJakub Rijad Sarraf – prawosławny polityk libański. Ukończył inżynierię cywilną i architekturę na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie. W 1999 r. został mianowany gubernatorem Bejrutu, a w 2003 r. gubernatorem Dżabal Lubnan. W lipcu 2005 r. wszedł z nominacji rezydenckiej w skład rządu Fouada Siniory jako minister środowiska. Podał się do dymisji wraz z pięcioma ministrami szyickimi w listopadzie 2006 r.
WNicolas Maurice Sehnawi, fr.: Nicolas Sehnaoui – libański ekonomista, inżynier i polityk, katolik-melchita, syn byłego ministra energii i wody Maurice'a Sehnawiego. Jest członkiem Wolnego Ruchu Patriotycznego, z którego listy startował w 2009 r. w wyborach do libańskiego parlamentu. 13 czerwca 2011 r. został mianowany ministrem telekomunikacji w drugim rządzie Nażiba Mikatiego.
WTarek Mitri – prawosławny polityk libański i wykładowca uniwersytecki.
WGhassan Gebran Tueni – libański dziennikarz, polityk i dyplomata, mąż poetki Nadii Hamadeh Tueni, ojciec Gebrana Tueniego.
WGhazi Mohammad Zaajter lub Ghazi Zeaiter, Ghazi Zaaiter – libański prawnik i polityk, szyita, związany z Amalem. Od 1996 r. sprawuje mandat deputowanego libańskiego parlamentu z okręgu Baalbek-Hirmil. Od 1998 do 2000 był ministrem obrony w rządzie Selima al-Hossa. W latach 2004-2005 kierował ministerstwem spraw socjalnych w gabinecie Omara Karamiego. Natomiast w drugim rządzie Fuada Siniory pełnił funkcję ministra przemysłu.