WZgodnie z klasyfikacją SIL na terenie Indii funkcjonuje 415 języków. Różne instytucje stosują odmienne zasady ich klasyfikacji.
WJęzyk asamski, dawniej assamski – język indoeuropejski należący do podgrupy wschodniej języków indoaryjskich, którym posługuje się ponad 16 mln mówiących. Zamieszkują oni głównie w stanie Asam (Indie), gdzie ma status języka urzędowego, a także w Bhutanie.
WJęzyk bengalski – język z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się jako językiem ojczystym ponad 180 mln osób, głównie w Bangladeszu i Indiach. Jest on jednocześnie językiem urzędowym w tych dwóch państwach. Liczba osób używających bengalskiego jako drugiego języka wynosi około 70 mln.
WJęzyki bihari – zbiorcze określenie języków maithili, bhodźpuri, magadhi i innych bytów językowych na terenie indyjskiego stanu Bihar oraz przygranicznych terenach Nepalu. Zaliczane są one do wschodniej grupy języków indoaryjskich, wraz z bengalskim, orija i asamskim. Ze względu na fakt, że językiem administracji i szkolnictwa w stanie Bihar jest hindi, użytkownicy tych języków mają stosunkowo niskie poczucie tożsamości językowej, pomimo wypracowania bogatej literatury ludowej w tych językach.
WJęzyki dardyjskie – zespół języków indoeuropejskich. Tą ogólną nazwą określa się ok. 20 języków z grupy indoirańskiej (aryjskiej). Zajmują pozycję przejściową między językami irańskimi a indoaryjskimi.
WJęzyk dogri (डोगरी) – język indoaryjski używany przez ok. 2 mln osób w Indiach, głównie w regionie Dżammu indyjskiego stanu Dżammu i Kaszmir, poza tym w stanach Pendżab, Himachal Pradesh oraz w Pakistanie W Pakistanie język ten jest określany jako „pahari”. Na tle języków indoeuropejskich dogri wyróżnia się tonalnością.
WJęzyk hindi – język z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się jako pierwszym językiem 180 milionów osób, natomiast przy zaklasyfikowaniu jako dialekty hindi języków radżastani, bihari oraz pahari aż 422 mln osób, czyli 41% mieszkańców Indii. Używany jest także w Nepalu, na Fidżi, na Mauritiusie i w Surinamie. Posługują się nim również hinduscy imigranci w Europie Zachodniej. Język hindi jest językiem urzędowym, od 1950 roku ogólnopaństwowym Republiki Indii, oraz jednym z 23 języków konstytucyjnych. W kilku indyjskich stanach i terytoriach: Uttar Pradesh, Uttarakhand, Himachal Pradesh, Harianie, Madhya Pradesh, Biharze, Radżastanie oraz na terytorium stołecznym Delhi hindi jest oficjalnym językiem administracji stanowej oraz podstawowym językiem wykładowym w szkołach.
WJęzyk angielski, angielszczyzna – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in. Stanach Zjednoczonych, Irlandii, Kanadzie, RPA, Australii i Nowej Zelandii. Pełni funkcję języka oficjalnego bądź półoficjalnego w ponad 60 krajach.
WJęzyk ao, ao naga – język tybeto-birmański używany przez lud Ao w indyjskim stanie Nagaland. Dzieli się na kilka dialektów: czugli (60%), mongsen, czangki. Dialekt czungli z wsi Molungyimsen jest uważany za prestiżowy i używany na piśmie. Czungli i mongsen są nawzajem niemal niezrozumiałe, ale wielu użytkowników dialektu mongsen zna również czungli.
WJęzyk korku – język austroazjatycki z grupy munda, używany przez około 570 tys. osób w centralnych Indiach, głównie w na pograniczu stanów Maharashtra i Madhya Pradesh. Zapisywany jest pismem dewanagari.
WJęzyk tybetański – język z gałęzi tybeto-birmańskiej języków chińsko-tybetańskich. Jest językiem ojczystym Tybetańczyków. Używany jest w Tybecie, Syczuanie, Qinghai oraz w Bhutanie, Indiach, Nepalu, a także w diasporze Tybetańczyków rozproszonych, m.in. w Norwegii, Szwajcarii, Republice Chińskiej i Stanach Zjednoczonych. Posługuje się nim ok. 6,5 mln ludzi.
WJęzyki drawidyjskie – rodzina językowa, obejmująca 85 języków południowych Indii i Sri Lanki. Współcześnie posługuje się nimi ponad 200 mln mówiących. Języki te prawdopodobnie miały historycznie większy zasięg, ale wraz z przybyciem Ariów zostały zepchnięte na południe.
WJęzyki indoaryjskie (indyjskie) – grupa języków indoeuropejskich, które wraz z językami irańskimi oraz dardyjskimi tworzyły przed 1500 r. p.n.e. jedną wspólnotę językowo-kulturową. Językami z tej grupy posługiwali się Indoariowie, którzy zaczęli zasiedlać subkontynent indyjski około I poł. II tysiąclecia p.n.e.
WJęzyki mundajskie, także munda – grupa językowa skupiająca języki używane przez około 9 mln ludzi w środkowych i wschodnich Indiach i w Bangladeszu. Tworzą jednostkę systematyczną języków austroazjatyckich, zazwyczaj umieszczanych obok języków mon-khmerskich, a więc są spokrewnione z takimi językami Azji południowo-wschodniej, jak wietnamskim i khmerskim. Pochodzenie języków mundajskich jest nieznane, choć zazwyczaj przyjmuje się że są to języki autochtoniczne i że ich kolebka znajduje się we wschodnich Indiach. Głównymi językami rodziny są języki santali, mundari i ho. Wywarły wpływ na inne języki subkontynentu – w tym języki indoaryjskie i drawidyjskie, same również ulegając ich silnym wpływom. Rodzinę zazwyczaj dzieli się na dwie podrodziny: północno-mundajską, języki której używane są na płaskowyżu Ćhota Nagpur w stanach Jharkhand, Chhattisgarh, Bengal i Orisa oraz południowo-mundajskie, używane w środku stanu Orisa i wzdłuż granicy tegoż z Andhra Pradesh. Użytkownicy języków północno-mundajskich, z których najczęściej używanym językiem jest Santali, stanowią dziewięćdziesiąt procent wszystkich użytkowników. Po santali, mundari i ho – pod względem liczby użytkowników – są korku i sora. Pozostałe języki mundajskie są używane w małych, odizolowanych społecznościach i są słabo znane. Cechami charakterystycznymi języków mundajskich są trzy liczby, dwa rodzaje, inkluzywny i ekskluzywny zaimek pierwszej osoby oraz używanie zarówno zrostków, jak i czasowników pomocniczych do wyrażenia czasu. W mundajskim systemie dźwiękowym, sekwencje spółgłosek są rzadkie, z wyjątkiem środków wyrazu. Oprócz języka korku, gdzie istnieje rozróżnienie między wysokim a niskim tonem, akcent jest przewidywalny.
WJęzyki nikobarskie – grupa sześciu języków w obrębie języków mon-khmer, używanych przez mieszkańców Nikobarów:car chowra teressa nikobarski południowy nikobarski centralny shom peng
WJęzyk kannada (kannara) – język należący do południowej grupy języków drawidyjskich. Posługuje się nim ponad 35 mln osób zamieszkujących głównie indyjski stan Karnataka, gdzie jest językiem urzędowym, a także w stanach Tamil Nadu, Maharashtra i Andhra Pradesh.
WJęzyk khandesi – język indoaryjski używany przez 1,5 mln osób na pograniczu indyjskich stanów Maharasztra i Gudżarat. Niekiedy wlicza się do języka khandesi blisko spokrewnione języki ahirani oraz dhanki.
WJęzyk kodava, kodagu – język drawidyjski, używany głównie przez grupę etniczną Kodava, zamieszkującą dystrykt Kodagu w indyjskim stanie Karnataka. Zapisywany jest najczęściej pismem kannada. Do początku XX w. był uważany za dialekt języka kannada. W języku tym wydawane są gazety, istnieją programy telewizyjne i filmy.
WJęzyk malajalam – język drawidyjski, używany w Indiach na Wybrzeżu Malabarskim i Lakszadiwach przez około 30 mln osób. Jest językiem urzędowym w stanie Kerala i na terytorium związkowym Lakszadiwów.
WJęzyk orija – język z podgrupy wschodniej grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich. Posługuje się nim ok. 32 mln osób zamieszkujących indyjski stan Orisa, gdzie jest językiem urzędowym. Ma własny system pisma, tzw. alfabet sylabiczny orija.
WJęzyk pali, język palijski – martwy język średnioindyjski z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, wykazujący duże podobieństwo do języka wedyjskiego i sanskrytu klasycznego. Jest jednym z prakrytów.
WJęzyk pendżabski, język wschodniopendżabski – język z centralnej grupy języków indoaryjskich indoeuropejskiej rodziny językowej, którym posługuje się ponad 28 mln osób, zamieszkujących historyczną krainę Pendżab na pograniczu indyjsko-pakistańskim. W indyjskim stanie Pendżab ma status języka urzędowego, nie jest natomiast urzędowym w pakistańskiej prowincji Pendżab. Niekiedy za odmianę języka pendżabskiego uważany jest również język lahnda, używany w zachodnim Pendżabie, jednakże zasadniczo klasyfikowany jest on jako odrębny język, którym posługuje się ok. 60 mln osób. Język zachodniopendżabski należy do grupy północno-zachodniej języków indoaryjskich, natomiast pendżabski język literacki, oparty na centralnym dialekcie madźhi, do grupy centralnej, wraz z hindi. Przyczyną częstego włączania dialektów lahnda do języka pendżabskiego jest to, iż pendżabski język literacki jest wspólny dla użytkowników zarówno wschodnich, jak i zachodnich dialektów Pendżabu
WJęzyk tamilski (tamil), tamilski: தமிழ் (tamizh) – język z rodziny drawidyjskiej, jej grupy południowej. Drugi, obok języka telugu, pod względem liczby użytkowników język tej rodziny – posługuje się nim około 65 mln Tamilów. Zamieszkują oni głównie południowoindyjski stan Tamil Nadu oraz wyspę Cejlon. Językiem tym posługuje się także ponad milion emigrantów tamilskich w Malezji i Singapurze. Język urzędowy Singapuru, Sri Lanki i stanu Tamil Nadu.
WJęzyk telugu – język z grupy południowowschodniej rodziny języków drawidyjskich. Jest największym językiem pod względem liczby posługujących się nim pośród języków drawidyjskich. Posługuje się nim około 70 mln osób, mieszkańców indyjskiego stanu Andhra Pradesh, gdzie objęty jest statusem języka urzędowego. W języku tym powstają też filmy powiązane z Tollywood.
WJęzyk tulu – jeden z języków używanych w regionie Tulu Nadu w południowo-zachodnich Indiach. Należy do rodziny języków drawidyjskich. Mówi nim 2-2,5 milionów ludzi. Używany głównie w południowo-zachodniej części stanu Karnataka, a także w stanie Kerala. Oryginalne pismo tulu obecnie rzadko używane. Czasami nadal zapisuje się w nim dzieła filozoficzne. Współcześnie język tulu zapisuje się zazwyczaj w południowoindyjskim piśmie kannada.