W

José Arnoldo Alemán Lacayo – nikaraguański polityk, prezydent Nikaragui od 10 stycznia 1997 do 10 stycznia 2002.

W

Enrique Bolaños Geyer – prezydent Nikaragui.

W

Diego Manuel Chamorro Bolaños - nikaraguański polityk konserwatywny, prezydent Nikaragui od 1921 do śmierci. Swój wybór zawdzięczał wpływom politycznym stryja - Emiliano Chamorro Vargasa.

W

Emiliano Chamorro Vargas – nikaraguański dyplomata, generał i polityk zwany Lwem Nikaragui, stryj Diego Manuela Chamorro Bolañosa, który w latach 1921–1923 sprawował dzięki wpływom politycznym Emiliano funkcję prezydenta.

W

Fruto Chamorro Pérez – nikaraguański polityk, pierwszy prezydent Nikaragui od 30 kwietnia 1854 do swej śmierci.

W

Violetta Barrios de Chamorro − prezydent Nikaragui w latach 1990–1997, polityk, dziennikarz, wydawca, pierwsza i jak dotąd jedyna kobieta piastująca urząd prezydenta Nikaragui, wdowa po Pedro Joaquinie Chamorro – wydawcy lewicowego dziennika „La Prensa”, walczącego z dyktaturą Somozy, zamordowanego na jego zlecenie.

W

Adolfo Díaz Recinos – nikaraguański polityk konserwatywny, wiceprezydent w latach 1910–1911 i prezydent w latach 1911–1917 i 1926-1928.

W

Juan José Estrada Morales – nikaraguański generał i polityk, który w 1909 stanął na czele rebelii przeciwko dyktaturze prezydenta Jose Santosowi Zelayi. W następnym roku obalił stronnika Zelayi – prezydenta Jose Madriza i od stycznia do maja 1911 sam sprawował ten urząd.

W

José Dionisio de la Trinidad de Herrera y Díaz del Valle – honduraski i nikaraguański polityk; prezydent Hondurasu od 16 września 1824 do 10 maja 1827 oraz Nikaragui od 12 maja 1830 do listopada 1833. Podczas tych prezydentur, Honduras i Nikaragua były częściami Zjednoczonych Prowincji Ameryki Środkowej.

W

José Madriz - nikaraguański polityk i adwokat, zwolennik Jose Santosa Zelayi, członek rządu w latach 1893-1895, prezydent Nikaragui od grudnia 1909 do sierpnia 1910, kiedy to generał Juan José Estrada odsunął go od władzy.

W

José María Moncada Tapia - nikaraguański generał i polityk. Od 1926 do 1927 dowódca oddziałów zbrojnych stronnictwa liberałów, które wspierały Juana Bautistę Sacasę, od 1929 do 1932 prezydent.

W

Daniel Ortega, właśc. José Daniel Ortega Saavedra – nikaraguański polityk i rewolucjonista, przez większość życia przywódca Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego. W latach 1979–1985 członek rządzącej krajem Junty Rekonstrukcji Narodowej, od 4 marca 1981 jej przewodniczący, prezydent Nikaragui w latach 1985–1990 i ponownie od 10 stycznia 2007.

W

Juan Bautista Sacasa − nikaraguański polityk i lekarz, profesor wydziału medycyny w León i Managui, od 1925 do 1926 wiceprezydent z ramienia liberałów, w 1926 ogłoszony prezydentem przez powstańców, od 1929 do 1931 poseł w Waszyngtonie, od 1933 do 1936 prezydent Nikaragui, usiłował zawrzeć pokój z przywódcą partyzantów Augusto Sandino. Obalony przez Anastasio Somozę Garcíę, wyemigrował do USA.

W

Carlos José Solorzano - nikaraguański polityk, działacz Partii Konserwatywnej.

W

Anastasio Somoza Debayle, zwany Tachito – nikaraguański generał i polityk skrajnie prawicowy, dwukrotny prezydent i dyktator Nikaragui, krewny dwóch innych dyktatorów tego kraju – syn Anastasio Somozy Garcii i młodszy brat Luisa Somozy Debayle; obalony przez rewolucję sandinistowską.

W

William Walker – amerykański lekarz, prawnik i najemnik, który zasłynął z kilkukrotnych prób podbicia krajów Ameryki Środkowej w połowie XIX w. Samozwańczy prezydent Nikaragui w latach od 1856 do 1857, został skazany na karę śmierci przez rząd Hondurasu.

W

José Santos Zelaya – generał i prezydent Nikaragui, podjął próbę podporządkowania sobie krajów Ameryki Środkowej.