W

Antares – rakieta nośna rozwijana przez Orbital Sciences Corporation występująca w wersjach dwu- i trzystopniowej. Zaprojektowana została do wynoszenia statku transportowego Cygnus w ramach projektu COTS. Antares jest w stanie wynieść ładunek o masie 5000 kg na niską orbitę okołoziemską. Starty odbywają się z portu Mid-Atlantic Regional Spaceport na terenie Wallops Flight Facility w Stanach Zjednoczonych.

W

Antares 120 – dwustopniowa rakieta nośna rodziny Antares, firmy Orbital Sciences Corporation, służąca wynoszeniu statku transportowego Cygnus w ramach projektu COTS. Jej starty odbywają się z kosmodromu Mid-Atlantic Regional Spaceport na terenie Wallops Flight Facility w Stanach Zjednoczonych.

W

Atena – amerykańska rakieta budowana z funduszy prywatnych przez firmę Lockheed, a następnie przez Lockheed Martin.

W

Conestoga 1620 – amerykańska rakieta nośna serii Conestoga, budowanej przez prywatną spółkę Space Services Inc. Była oparta na stopniach Castor 4 zasilanych na paliwo stałe i wykorzystywała silnik Star-48 jako ostatni stopień.

W

Juno II – amerykańska rakieta nośna powstała z pocisków IRBM Jupiter.

W

Jupiter C – rakieta nośna powstała ze zmodyfikowanego pocisku IRBM Redstone. W celach testowych wystrzeliwano rakiety Redstone ze stopniami górnymi. Była to pierwsza rakieta amerykańska zdolna wynieść satelitę na orbitę – rok przed ZSRR. Zespół konstruktora rakiety, Wernera von Brauna, pracujący dla Wojskowej Agencji Pocisków Balistycznych (ABMA), dostał rozkaz wysyłania rakiet obciążonych workami z piaskiem, co miało zahamować program armii lądowej USA na korzyść projektu marynarki wojennej Vanguard prowadzonego przez Laboratorium Badawcze Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (NRL), w którym konstruowano rakiety oparte na cywilnych rakietach badawczych Viking i Aerobee. Z przyczyn politycznych i propagandowych chciano, by pierwszego amerykańskiego satelitę wyniosła w kosmos rakieta cywilna, a nie pocisk wojskowy. Jednak na skutek tych opóźnień to Sowieci umieścili na orbicie pierwszego sztucznego satelitę, Sputnika 1, a pierwszego amerykańskiego satelitę, Explorer 1, wyniosła, wobec problemów z projektem Vanguard, rakieta nośna Jupiter C. Wersję czterostopniową rakiety, która posłużyła do wynoszenia satelitów na orbitę nazywano czasem Juno I, nazwę tę nadał rakiecie zespół Wernera von Brauna.

W

Minotaur 1 – amerykańska czteroczłonowa rakieta nośna do wynoszenia na orbitę małych satelitów. Produkowana przez firmę Orbital Sciences Corporation przy użyciu wycofanych rakiet balistycznych na paliwo stałe, Minuteman 2, i rakiet nośnych Pegasus XL.

W

Minotaur IV – amerykańska rakieta nośna, będąca pochodną pocisku Peacekeeper. Wykorzystywana zarówno do startów orbitalnych, jak i suborbitalnych.

W

Minotaur V – nowa amerykańska rakieta nośna firmy Orbital Sciences Corporation, bazująca na rakiecie Minotaur IV, będącej z kolei modyfikacją pocisku LGM-118A Peacekeeper.

W

NERVA – amerykański program rakietowy prowadzony od wczesnych lat 60. XX wieku, którego założeniem było wykorzystanie termicznego napędu jądrowego. Główna zasada działania NERVY była podobna jak zwykłej rakiety chemicznej – bezpośredni czynnik napędzający stanowiły gorące gazy wylotowe uchodzące przez tradycyjnie skonstruowaną dyszę. Inna była natomiast zasada uzyskiwania energii gazów – były one podgrzewane przez reaktor jądrowy.

W

Sparta – rakieta nośna o niskim udźwigu, wykorzystywana do lotów testowych głowic powrotnych oraz wynoszenia satelitów na orbitę polarną, konstrukcyjnie oparta na pocisku krótkiego zasięgu SSM-A-14 Redstone.

W

SSM-A-14 Redstone – amerykański pocisk balistyczny krótkiego zasięgu (SRBM) napędzany jednym stopniem napędowym na paliwo ciekłe. Paliwo − alkohol etylowy lub hydyne (masowo), utleniacz − tlen. Opracowany pod kierunkiem i przy udziale zespołu Wernhera von Brauna. Redstone był większy niż oryginalny pocisk V2, zdolny do przenoszenia głowicy jądrowej i w odróżnieniu od również opartego na V2 radzieckiego pocisku SS-1A, posiadał oddzielająca się od pocisku głowicę bojową. Pocisk ten odegrał również znaczącą rolę jako rakieta transportowa, do wynoszenia w przestrzeń kosmiczną satelitów Explorer.

W

Taurus 3110 – czteroczłonowa, całkowicie stałopędna rakieta nośna z rodziny Taurus; jedna z dwóch wersji oznaczanych jako XL; opracowana i oferowana przez prywatną amerykańską firmę Orbital Sciences, na bazie rakiet Pegasus. Może być wystrzeliwana z 4 kosmodromów na terenie Stanów Zjednoczonych:bazy sił powietrznych Vandenberg stacji sił powietrznych Cape Canaveral Wallops Flight Facility poligonu imienia Ronalda Reagana

W

Vanguard – pierwsza amerykańska rakieta nośna. Powstała na bazie cywilnych rakiet atmosferycznych Viking. Konstrukcję rakiety nadzorowała Marynarka Wojenna USA. Vanguard, w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego, miał wynieść pierwszego amerykańskiego sztucznego satelitę. Jednak fiasko programu zadecydowało, że pierwszego satelitę USA wyniosła rakieta Jupiter C. Drugi stopień rakiety był później użyty w rakietach rodzin Able, Delta, Able-Star. Trzeci stopień na paliwo stałe był używany w rakietach Scout, pociskach UGM-27 Polaris i LGM-30 Minuteman.

W

Vulcan Centaur – dwustopniowa ciężka rakieta nośna rozwijana przez amerykańską spółkę United Launch Alliance. Pierwszy człon rakiety korzysta z silników rakietowych BE-4 produkowanych przez firmę Blue Origin. Drugi stopień bazuje na konstrukcji z rakiety Atlas V. Do rakiety może być dołączone do 6 dopalaczy na paliwo stałe.