W

Étienne de La Boétie – francuski sędzia, pisarz oraz filozof polityczny, przyjaciel Michel de Montaigne’a i autor Rozprawy o dobrowolnej niewoli.

W

Thomas Yayi Boni – beniński ekonomista i polityk, prezydent Beninu od 6 kwietnia 2006 do 6 kwietnia 2016.

W

François Bonneau – francuski polityk i samorządowiec, od 2007 prezydent Regionu Centralnego-Dolina Loary.

W

Andrzej Firlej herbu Lewart – wojewoda sandomierski w 1649 roku, kasztelan bełski w latach 1638-1649, rotmistrz królewski od 1611 roku.

W

Iwo z Bretanii OFS, Iwo z Kermartin, właśc. Yves Hélory − francuski prezbiter, tercjarz franciszkański, święty Kościoła katolickiego.

W

Jan Kalwin, fr. Jean Cauvin albo również Jean Calvin – francuski teolog protestancki, reformator, kaznodzieja, pisarz i organizator życia duchowego w Szwajcarii w okresie reformacji. Twórca jednej z doktryn religijnych – ewangelicyzmu reformowanego, przyjętej przez Kościoły ewangelicko-reformowane, prezbiteriańskie, a następnie przez część kongregacjonalnych, opierającej się głównie na nauce o predestynacji oraz nauce o realnej i duchowej obecności Jezusa Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej, w odróżnieniu od poglądu powszechnie panującego w Kościele katolickim. Nazywany przez swych zwolenników „teologiem par excellence”; „Arystotelesem Reformacji”; „Akwinatą Kościoła reformowanego”; „najbardziej chrześcijańskim mężem swej epoki” czy też „drugim patriarchą reformacji”.

W

Stanisław Lanckoroński herbu Zadora – hetman polny koronny w latach 1654–1657, wojewoda ruski w latach 1651–1656, wojewoda bracławski w latach 1649–1651, regimentarz koronny w latach 1649–1650, kasztelan kamieniecki w 1649 roku, kasztelan halicki w latach 1646–1649, dworzanin królewski w 1641 roku, starosta nossowski, skalski, starosta ratneński.

W

Daniel Naborowski herbu Nabram – polski poeta barokowy, dyplomata i tłumacz, sędzia grodzki wileński w latach 1637–1640, cześnik wileński w latach 1635–1640, marszałek dworu Bogusława Radziwiłła, wyznawca kalwinizmu.

W

Krzysztof Opaliński – poeta, rzymski katolik, od 1637 wojewoda poznański, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1641 roku, starosta śremski w 1632 roku, jeden z przywódców opozycji magnackiej przeciw Władysławowi IV i Janowi Kazimierzowi. Autor wydanych anonimowo „Satyr” (1650).

W

Jerzy Ossoliński herbu Topór – marszałek sejmu zwyczajnego w Warszawie w 1631 roku i marszałek sejmu zwyczajnego w Warszawie w 1635 roku, dyplomata, podstoli wielki koronny od 1630, marszałek sejmu 1631, starosta bydgoski od 1633, podskarbi nadworny koronny w latach 1632-1636, wojewoda sandomierski od 1636, podkanclerzy koronny od 1638, kanclerz wielki koronny od 1643, starosta lubelski w latach 1649–1650, starosta lubomelski w 1639 roku, lubaczowski w latach 1637–1645 i 1648–1650, bogusławski, brodnicki, rycki, dorpacki, adzelski, stanisławowski, bydgoski w latach 1632–1644, starosta żydaczowski w 1650 roku, starosta radoszycki w 1625 roku, ambasador Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1633 roku, ambasador Rzeczypospolitej w Królestwie Anglii w 1621 roku, dworzanin królewicza Władysława.