32 Gwiazdozbiór Orła

Orzeł – gwiazdozbiór nieba południowego, 22. co do wielkości, jest łatwo zauważalny z powodu najjaśniejszej gwiazdy Altair, α (Aql) 0,76m. Konstelacja Orła znana była już w Mezopotamii, jednak nie zawsze była nazywana Orłem. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 70. W Polsce widoczna latem.

Altair – najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Orła, dwunasta pod względem jasności gwiazda nocnego nieba. Jest oddalona od Słońca o 16,7 roku świetlnego.

Beta Aquilae – gwiazda w gwiazdozbiorze Orła. Jest odległa od Słońca o ok. 45 lat świetlnych.

Chmura Smith – wielki obłok gazu zbliżający się do Drogi Mlecznej. Do zderzenia się obłoku z Drogą Mleczną dojdzie za około 30 milionów lat. Chmurę tę odkryła w 1963 roku Gail Smith – młoda amerykańska astronom pracująca na Uniwersytecie w Lejdzie.

COROT-2 – młoda gwiazda typu widmowego G7V położona w gwiazdozbiorze Orła, na orbicie której satelita COROT odkrył w 2007 roku planetę pozasłoneczną.

COROT-3b – obiekt astronomiczny odkryty przez misję COROT w 2008 roku, metodą tranzytu.

GLIMPSE-C01 – gromada kulista znajdująca się w kierunku konstelacji Orła w odległości 13,7 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta w 2004 roku przez zespół astronomów pracujący pod kierownictwem Chipa Kobulnicky'ego na zdjęciach wykonanych w podczerwieni przez Kosmiczny Teleskop Spitzera. Gromada ta ukrywa się za dużą ilością ciemnego pyłu i z tego powodu została odkryta dopiero w 2004 roku. GLIMPSE-C01 znajduje się 16 tys. lat świetlnych od jądra Drogi Mlecznej.

GRS 1915+105 – układ podwójny należący do mało masywnych układów rentgenowskich. Zawiera gwiazdę ciągu głównego oraz czarną dziurę. Został odkryty w roku 1992 przez satelitę Granat, a jego nazwa jest skrótem od nazwy tego satelity oraz współrzędnych obiektu w układzie równikowym. Źródło było intensywnie obserwowane przez satelity RXTE oraz INTEGRAL Układ ten znajduje się w gwiazdozbiorze Orła, w odległości ok. 12,5 kpc. Masa czarnej dziury jest szacowana na 14 ±4 mas Słońca, co czyni ją jedną z najmasywniejszych gwiazdowych czarnych dziur w naszej Galaktyce. Najprawdopodobniej, czarna dziura w tym układzie bardzo szybko rotuje, co może decydować o tym, że GRS 1915+105 jest mikrokwazarem. Dżet, wyrzucany z okolic akreującej czarnej dziury, świeci w zakresie radiowym. Zależnie od stanu źródła, może on mieć budowę ciągłą, lub też składać się z obłoków plazmy, wyrzucanych partiami i poruszających się z prędkościami bliskimi prędkości światła w próżni . Ponadto GRS 1915+105 wykazuje bardzo silną zmienność emisji w zakresie rentgenowskim, przy czym charakter tej zmienności jest różny w zależności od stanu źródła, i może być zarówno całkowicie chaotyczny, jak i regularny.

HH 32 – obiekt Herbiga-Haro widoczny gwiazdozbiorze Orła, znajdujący się w odległości około 960 lat świetlnych od Ziemi.

IRAS 19024+0044 – mgławica protoplanetarna znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła w odległości około 11 000 lat świetlnych.

IRAS 19181+1056 – młoda gwiazda typu T Tauri w gwiazdozbiorze Orła.

Lambda Aquilae – gwiazda w gwiazdozbiorze Orła. Jej obserwowana wielkość gwiazdowa to 3,43m, jest ona na tyle jasna, by być dostrzegalną gołym okiem. Z pomiarów paralaksy wynika, że znajduje się w odległości około 125 lat świetlnych od Ziemi.

Mgławica E – para ciemnych mgławic w konstelacji Orła. Została skatalogowana przez astronoma Edwarda Barnarda w jego katalogu pod numerami Barnard 142 i Barnard 143.

NGC 6709 – gromada otwarta znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Można ją odnaleźć na granicy z Wężownikiem, na południowy zachód od ζ Aql. Zawiera zaledwie 40 gwiazd i ma jasność 6,7m. Odkrył ją John Herschel 29 lipca 1827 roku. Jest położona w odległości ok. 3,5 tys. lat świetlnych od Słońca.

NGC 6741 – mgławica planetarna znajdująca się w konstelacji Orła w odległości około 7000 lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta 19 sierpnia 1882 roku przez Edwarda Pickeringa.

NGC 6751 – mgławica planetarna znajdująca się w konstelacji Orła. Mgławica ta jest odległa o około 6500 lat świetlnych od Ziemi, a rozciąga się na około 0,8 roku świetlnego.

NGC 6778 – mgławica planetarna położona w gwiazdozbiorze Orła.

NGC 6781 – mgławica planetarna znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła w odległości około 2,3 tysiąca lat świetlnych. Została odkryta 30 lipca 1788 roku przez Williama Herschela.

NGC 6790 – mgławica planetarna znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Została odkryta 16 lipca 1882 roku przez Edwarda Pickeringa. Mgławica ta jest odległa około 18 600 lat świetlnych od Ziemi.

NGC 6804 – mgławica planetarna położona w gwiazdozbiorze Orła. Została odkryta 25 sierpnia 1791 roku przez Williama Herschela.

NGC 6807 – mgławica planetarna położona w gwiazdozbiorze Orła. Jest oddalona o około 15–20 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta 4 września 1882 roku przez Edwarda Pickeringa.

NGC 6814 – galaktyka spiralna z poprzeczką (SBbc), znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Odkrył ją William Herschel 2 sierpnia 1788 roku. Należy do galaktyk Seyferta.

NGC 6837 – gromada otwarta znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Odkrył ją 4 września 1784 roku William Herschel. Jest położona w odległości ok. 3,1 tys. lat świetlnych od Słońca.

NGC 6840 – grupa gwiazd znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła, prawdopodobnie gromada otwarta. Odkrył ją William Herschel 4 września 1784 roku. Znajduje się w odległości ok. 6,4 tys. lat świetlnych od Słońca oraz 24,2 tys. lat świetlnych od centrum Galaktyki.

NGC 6901 – galaktyka spiralna z poprzeczką (SBab), znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Odkrył ją Albert Marth 15 sierpnia 1863 roku.

NGC 6906 – galaktyka spiralna z poprzeczką (SBbc), znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Odkrył ją Albert Marth 15 sierpnia 1863 roku.

NGC 6941 – galaktyka spiralna (Sb), znajdująca się w gwiazdozbiorze Orła. Została odkryta 29 sierpnia 1867 roku przez Trumana Safforda. Niezależnie odkrył ją Édouard Jean-Marie Stephan 1 września 1872 roku.

SS 433 – układ podwójny, pierwszy odkryty mikrokwazar. Gwiazda należy do masywnych rentgenowskich układów podwójnych, jest też radioźródłem, ale jej zadziwiające własności zostały odkryte w zakresie optycznym. Początkowo SS 433 został zauważony jako jedno z wielu źródeł o silnej linii emisyjnej wodoru i ujęty w katalogu Stephensona i Sanduleaka (1977). Dopiero dalsze badania wykazały, że linie wodoru w tym obiekcie wykazują dramatyczne systematyczne zmiany położenia w stronę czerwonej i niebieskiej części widma, odpowiadające ruchowi z relatywistyczną prędkością. Układ składa się z gwiazdy dostarczającej masę i gwiazdy zwartej, na którą dostarczana masa opada tworząc precesujący dysk akrecyjny oraz relatywistyczny, wąski dżet, poruszający się z prędkością 0,26 prędkości światła w próżni. Gwiazda – donor to gwiazda typu A, o masie około 12 mas Słońca, a masa gwiazdy zwartej oceniana jest ostatnio na około 4 masy Słońca, zatem jest to raczej czarna dziura niż gwiazda neutronowa. Gwiazda towarzysz nie wypełnia powierzchni Roche’a, a przepływ następuje w formie wiatru, podobnie jak w Cygnus X-1.

Tarazed – gwiazda w Gwiazdozbiorze Orła. Jest odległa o około 1200 lat świetlnych od Słońca.

Theta Aquilae – gwiazda w gwiazdozbiorze Orła. Jest odległa od Słońca o około 286 lat świetlnych.

W49B – pozostałość po supernowej znajdująca się w konstelacji Orła, której odległość od Ziemi szacuje się na około 35 000 lat świetlnych. Średnica tej pozostałości rozciąga się na około 25 lat świetlnych. Środowisko naukowe zakłada, że jest to pozostałość po rozbłysku gamma, jeżeli okazało by się to prawdą byłby to pierwszy tego rodzaju odkryty obiekt.

Zeta Aquilae – gwiazda w gwiazdozbiorze Orła, znajdująca się w odległości około 83 lata świetlne od Ziemi.