30 Książęta Walii

Książę Walii – oficjalny tytuł przyznawany następcy tronu Wielkiej Brytanii. Drugi syn otrzymuje tytuł księcia Yorku.

Oznaka księcia Walii − godło najstarszego syna brytyjskiego monarchy, używana także jako jeden z walijskich symboli narodowych, przyjęta również jako logo Walijskiego Związku Rugby Union.

Artur Tudor – książę Kornwalii od roku 1486, książę Walii i hrabia Chester od roku 1489. Najstarszy syn króla Anglii Henryka VII i Elżbiety York, córki Edwarda IV, pierwszy mąż Katarzyny Aragońskiej.

Aurelius Conanus bądź Aurelius Caninus – brytyjski król rządzący w pierwszej połowie VI wieku najprawdopodobniej na terenie dzisiejszej Walii.

Cadwaladr - król Gwynedd w latach 655 - 682. W czasie jego rządów Walię nawiedziły dwie epidemie. Jedna w 664, a druga w 682. Cadwaladr padł ofiarą drugiej epidemii. Niewiele wiadomo na temat jego panowania, lecz pomimo skąpych informacji historycznych, stał się on ważną postacią w legendach kultury walijskiej.

Edward Woodstock, KG, zwany Czarnym Księciem, książę Walii, Kawaler Orderu Podwiązki. Najstarszy syn Edwarda III Plantageneta, króla Anglii, i Filipy, córki Wilhelma I, hrabiego Hainaut. Jeden z najwybitniejszych angielskich dowódców okresu wojny stuletniej.

Edward II – król Anglii od 1307 do abdykacji w 1327, czwarty syn Edwarda I i jego żony, Eleonory kastylijskiej, córki króla Kastylii Ferdynanda III Świętego. 7 lutego 1301 uzyskał tytuł księcia Walii, jako pierwszy angielski książę.

Edward Middleham – jedyne dziecko króla Anglii Ryszarda III i jego małżonki Anny Neville. Urodził się i był wychowywany na zamku Middleham. Imię nosił na pamiątkę swego stryja, króla Edwarda IV.

Edward V – król Anglii od kwietnia do czerwca 1483, najstarszy syn króla Anglii Edwarda IV z dynastii Yorków i jego żony Elżbiety Woodville, córki Richarda Woodville'a, 1. hrabiego Rivers. Edward V jest, obok Jane Grey i Edwarda VIII, jednym z trojga niekoronowanych władców Anglii.

Edward VI – król Anglii w latach 1547–1553, jedyny syn Henryka VIII Tudora, króla Anglii, i jego trzeciej żony, Jane Seymour, córki Johna Seymoura, szlachcica z Wiltshire. Edward nigdy nie rządził samodzielnie.

Edward VII – od 22 stycznia 1901 król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i dominiów brytyjskich oraz cesarz Indii. Syn królowej Wiktorii. Panowanie Edwarda przyniosło pewien powiew świeżości w zakresie obyczajów – konserwatywna królowa Wiktoria stała się symbolem pruderii, jej syn słynął z rozrywkowego trybu życia. W przeciwieństwie do matki raczej nie brał bezpośredniego udziału w rządzeniu państwem, zajmując się pełnieniem funkcji reprezentacyjnych. Swoimi wizytami w Paryżu i ujmującym sposobem bycia podłożył jednak podwaliny pod porozumienie brytyjsko-francuskie oraz powstanie Trójporozumienia, do którego dołączyła Rosja.

Edward VIII, właśc. Edward Albert Chrystian Jerzy Andrzej Patryk Dawid, ang. Edward Albert Christian George Andrew Patrick David – książę Walii od 1911, król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów, cesarz Indii, Obrońca Wiary od 20 stycznia 1936 do abdykacji 11 grudnia 1936. Po ustąpieniu z tronu otrzymał tytuł księcia Windsoru.

Edward Westminster – książę Walii, następca tronu z dynastii Lancasterów, jedyny syn króla Anglii Henryka VI i Małgorzaty Andegaweńskiej. Jedyny w historii książę Walii, który zginął w bitwie.

Fryderyk Ludwik – książę Walii, następca tronu Wielkiej Brytanii, najstarszy syn króla Jerzego II Hanowerskiego i Karoliny, córki Jana Fryderyka, margrabiego Brandenburgii-Ansbach.

Henryk Fryderyk Stuart KG – najstarszy syn króla Szkocji Jakuba VI Stuarta i jego żony Anny, córki króla Danii Fryderyka II.

Henryk V Lancaster, Henryk Monmouth – król Anglii w latach 1413–1422.

Henryk VIII – król Anglii, lord Irlandii (1494–1542), król Irlandii (1542–1547), drugi monarcha z dynastii Tudorów. Doprowadził, w latach 20. i 30. XVI wieku, do rozłamu z Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowienia Kościoła anglikańskiego, niezależnego od papieża, ale podporządkowanego królowi Anglii; za jego panowania dokonano kasaty klasztorów. Znany jest także z faktu, iż sześciokrotnie zawierał związek małżeński, oraz z tego, że doprowadził do skazania na śmierć i egzekucji poprzez ścięcie dwóch swoich małżonek.

Książę Jakub Franciszek Edward Stuart, ang. James Francis Edward Stuart/Stewart – pretendent do tronu Szkocji i Anglii z ramienia jakobitów jako Jakub III i VIII.

Jerzy II, ang. George Augustus – od 11 czerwca 1727 król Królestwa Wielkiej Brytanii z dynastii hanowerskiej. Był również elektorem Hanoweru, księciem Brunszwiku-Lüneburga i księciem Saksonii-Lauenburga.

Jerzy III, urodzony jako George William Frederick – ostatni król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, ostatni elektor i książę oraz pierwszy król Hanoweru. Jedyny król Anglo-Korsyki w latach 1794-1796. Był też księciem Saksonii-Lauenburga.

Jerzy IV, właśc. Jerzy August Fryderyk – regent od 5 lutego 1811 do 29 stycznia 1820, potem król Wielkiej Brytanii i Hanoweru od 29 stycznia 1820, najstarszy syn króla Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz.

Jerzy V, właśc. Jerzy Fryderyk Ernest Albert, ang. George Frederick Ernest Albert – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i cesarz Indii od 6 maja 1910. W czasie I wojny światowej zmienił nazwisko na Windsor, gdyż dotychczasowe o niemieckim pochodzeniu kojarzone było z wrogimi Niemcami. Za jego rządów w 1922 r. Imperium brytyjskie osiągnęło rozmiar 36,6 milionów km², stając się największym imperium w historii ludzkości.

Karol, książę Walii – książę Zjednoczonego Królestwa z dynastii Windsorów, następca brytyjskiego tronu od 1952 roku, syn królowej Elżbiety II i jej męża, Filipa, księcia Edynburga.

Karol I Stuart – król Anglii i Szkocji w latach 1625-1649, syn Jakuba I Stuarta, króla Anglii i Szkocji oraz Anny, córki króla Danii Fryderyka II. Karol był jedynym brytyjskim władcą, który został obalony przez poddanych i ścięty.

Karol II – król Anglii i Szkocji w latach 1649–1685 lub 1660-1685, syn Karola I Stuarta, króla Anglii i Szkocji i Henrietty Marii, córki Henryka IV Burbona, króla Francji.

Konstantyn z Brytanii lub Konstantyn kornijski, albo też Konstantyn z Dumnonii – król Dumnonii, rządzący na terenie dzisiejszej Kornwalii w pierwszej połowie VI wieku. Jedynym współczesnym źródłem traktującym na temat Konstantyna jest De Excidio et Conquestu Britanniae Gildasa Mędrca. W XII wieku Geoffrey z Monmouth napisał pseudohistoryczną kronikę pod tytułem Historia Regum Britanniae, która uczyniła z Konstantyna następcę Króla Artura i króla całej Brytanii. Pod wpływem twórczości Geoffreya, Konstantyn w późniejszej tradycji stał się potomkiem Króla Artura. W tej roli pojawia się w średniowiecznych romansach nawiązujących bezpośrednio do legend arturiańskich. Kościół świętego Konstantyna w mieście Constantine jest najprawdopodobniej powiązany historycznie z wczesnośredniowiecznym władcą Dumnonii.

Llywelyn ap Gruffydd – ostatni książę niepodległej Walii przed jej podbiciem przez króla Anglii Edwarda I. Llywelyn lub Llewelyn ap Gruffyd, walijski książę, wnuk Llywelyna ap Iorwerth. W 1246 przejął tron po swoim wuju, Dawidzie II, jako władca Północnej Walii. W 1247, wraz z bratem Owenem jako współwładcą, złożyli hołd Henrykowi III angielskiemu, poddając mu większą część ich terytorium. W 1256, pozbawiając Owena tronu, Llywelyn rozpoczął działania na rzecz odzyskania swoich ziem. Wkrótce zaskarbił sobie lojalność innych walijskich książąt i do 1263 władał znaczną częścią Walii. Podczas Wojny Baronów sprzymierzył się z Simonem de Montfort, hrabią Leicester, przeciwko Henrykowi III. Upadek Montforta nie powstrzymał Llywelyna; w 1267 podczas Traktatu z Montgomery dał się poznać jako książę Walii – wtedy to po raz pierwszy oficjalnie użyto tego tytułu, mimo że Llywelyn przyjął go w 1258. W 1272, gdy Edward I przejął tron angielski, Llywelyn odmówił złożenia hołdu angielskiemu władcy. Llywelyn został zabity podczas Drugiego Powstania w 1282. Był ostatnim niezależnym władcą Walii. Znany jest również jako Llewelyn ap Griffith.

Owain Glyndŵr – książę walijski. Był spadkobiercą książąt Powys. Pochodził z królewskiego rodu Jorwerthów. Przez swoją matkę rościł sobie prawa do ziem Rhys ap Gruffydd.

Ryszard II – młodszy syn Edwarda Czarnego Księcia, księcia Walii, syna króla Edwarda III, i Joanny z Kentu. Król Anglii od 22 czerwca 1377 do 29 września 1399. Urodził się w czasach, gdy jego ojciec był księciem Akwitanii. Po rychłej śmierci starszego brata Edwarda, który zmarł w wieku 6 lat, i śmierci ojca w 1376 r. został księciem Walii i następcą angielskiego tronu. 22 czerwca 1377 r. po śmierci dziadka Edwarda III został kolejnym królem Anglii. Miał wtedy 10 lat.

Vortipor - władca Dyfedu, rządzący w pierwszej połowie VI wieku na obszarze zbiliżonym do dzisiejszego hrabstwa Pembrokeshire w Walii. Jedynym źródłem współczesnym do jego czasów i wspominającym na jego temat jest De excidio et conquestu Britanniae autorstwa Gildasa Mędrca. Według niego Vortipor był królem Dyfed i podeszłym w latach wdowcem Posiadał co najmniej jedna córkę. Vortipor został również wymieniony w Historia Brittonum Nenniusza.