WWieloguzkowce (†Multituberculata) – rząd kopalnych ssaków roślinożernych, zaliczanych przez niektórych badaczy do Mammaliaformes. Pojawiły się w Europie i Ameryce Północnej. Żyły od jury do oligocenu. Kość udowa odkryta w osadach kredowej (mastrycht) formacji Maevarano na Madagaskarze dowodzi występowania przedstawicieli grupy również na półkuli południowej. Wymarły ok. 35 mln lat temu. Były niewielkich rozmiarów, wyglądem przypominały gryzonie. Posiadały charakterystyczne uzębienie – silnie rozwinięte zęby przednie były podobne do siekaczy gryzoni, natomiast zęby policzkowe miały liczne guzki ustawione w 2 lub 3 szeregi. Wyróżniały się również budową szkieletu. Były stopochodne, prawdopodobnie jajorodne. Posiadały małą miednicę, której budowa wskazuje na to, że rodzący się płód musiał być bardzo mały, podobnych rozmiarów jak rodzący się torbacz. Przyczyną ich wymarcia było pojawienie się roślinożernych łożyskowców.
WCatopsalis – rodzaj wymarłego ssaka żyjącego w paleocenie na terenie Ameryki Północnej. Niektóre kanadyjskie szczątki mogą pochodzić z późnej kredy. Był to duży przedstawiciel grupy wieloguzkowców, z których większość nie dorównywała mu rozmiarami.
WCimolodonta – podrząd ssaków z rzędu multituberkulatów (Multituberculata), którego przedstawiciele żyli od kredy do eocenu.
WKatopsbatar (Catopsbaatar) – wymarły rodzaj ssaka z rzędu wieloguzkowców. Zamieszkiwał tereny dzisiejszej Mongolii w późnym kampanie, około 72 miliony lat temu. Pierwsze skamieniałości znaleziono we wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku. Na ich podstawie w 1974 wyróżniono nowy gatunek w rodzaju Djadochtatherium, D. catopsaloides. Nazwa gatunkowa odwołuje się do podobieństwa zwierzęcia do rodzaju Catopsalis, gdzie przeniesiono go w 1979. W końcu w 1994 umieszczono go w odrębnym rodzaju Catopsbaatar, nazwanego od greckich i mongolskich słów oznaczających „widocznego bohatera”. Odnaleziono 5 czaszek, jeden trzonowiec i jeden szkielet obejmujący czaszkę, stanowiący najbardziej kompletny z okazów. Catopsbaatar należy do rodziny Djadochtatheriidae.
WKryptobaatar znany również jako Gobiaatar i Gobibaatar lub Tugrigbaatar - wymarły rodzaj ssaka z rodziny Djadochtatheriidae, żyjący w późnej kredzie.
WLambdopsalis – rodzaj wymarłego ssaka z rodziny Taeniolabididae obejmujący pojedynczy gatunek L. bulla. Występował w dzisiejszych Chinach Azji w paleocenie. Pochodzi z warstwy ocenianej na górny paleocen w Nao-mugen and Bayn Ulan w Chinach.
WPtilodontoidea – nadrodzina wymarłych ssaków rzędu wieloguzkowców. Zamieszkiwały półkulę północną. Przypominały dzisiejsze gryzonie. Nie dorastały dużych rozmiarów. Pomimo nielicznych pozostałości część rodzajów liczy sobie pokaźną liczbę gatunków. Spośród nich najlepiej poznany Ptilodus przedstawiany jest zazwyczaj analogicznie do wiewiórki.
WPtilodus – rodzaj ssaka z rzędu wieloguzkowców, należącego do rodziny Ptilodontidae. Żył w paleocenie na terenie Ameryki Północnej.
WSinobaatar – wymarły ssak żyjący w kredzie dolnej na terenie dzisiejszych Chin. Sinobaatar był małym roślinożercą, żyjący u boku dinozaurów. Sinobaatar lingyuanensis to jedyny znany gatunek tego ssaka. Został on opisany przez Hu Y. Wang Y w 2002 roku.
WTaeniolabidoidea – nadrodzina wymarłych ssaków z Ameryki Północnej i Azji, obejmująca jedną rodzinę – Taeniolabididae. Osiągały one największe rozmiary spośród wszystkich przedstawicieli wymarłego rzędu multituberkulatów, przy czym za rekordzistę uchodzi Taeniolabis taoensis. Średnia oscylowała zaś wokół wielkości dzisiejszego bobra i prawdopodobnie też wokół jego masy, nie przekraczała więc 30 kg. U jednego z rodzajów (Lambdopsalis) odkryto zachowane w dobrym stanie dowody na istnienie futra, przy czym zwierzę pochodziło sprzed 60 milionów lat. Z kolei Catopsalis z górnokredowej Kanady jest spośród tej grupy najlepiej zachowany w warstwach paleoceńskich.
WTeniolabis (Taeniolabis) – wymarły rodzaj ssaka z rzędu wieloguzkowców (Multituberculata), należący do rodziny Taeniolabididae.