WChwytniki, ryzoidy, rizoidy – cienkie, nitkowate wyrostki o budowie jedno- lub wielokomórkowej, wytwarzane przez mszaki, wielokomórkowe glony, niektóre grzyby, przedrośla paprotników czy niektóre gąbki.
WCzepek (calyptra) – element charakterystyczny wielu mchów i wątrobowców, będący resztką rodni początkowo otulającej sporofit, później pozostający na puszcze zarodni i wyniesiony wraz z nią przez rosnącą setę. Ze względu na bycie częścią gametofitu jest haploidalny.
WElatery (sprężyce) – wydłużone płonne komórki pozbawione protoplastu, występujące w zarodniach niektórych roślin zarodnikowych. W ścianach elater znajdują się charakterystyczne śrubowate zgrubienia. Elatery po otwarciu się zarodni ułatwiają rozsiewanie się zarodników. Odbywa się to dzięki skręcaniu się i rozkręcaniu elater, następującemu w wyniku zmian w wilgotności powietrza. Ruchy te mają charakter kohezyjny, czyli wynikają z oddziaływania sił między cząsteczkami wody nasiąkającej struktury komórkowe.
WGametofor – u roślin część gametofitu, na której powstają narządy płciowe (gametangia). W szczególności termin stosowany jest w odniesieniu do ulistnionych łodyżek mszaków wyrastających ze splątka i zakończonych rodniami i plemniami. U mszaków, u których splątek jest tworem krótkotrwałym, gametofor można utożsamiać z gametofitem. Po zapłodnieniu z rodni na szczycie gametoforu wyrasta sporofit. Gametofor jest w przypadku mchów zasadniczą częścią pokolenia płciowego.
WHialoderma, hyaloderma – kilkuwarstwowa skórka na łodyżkach i jednowarstwowa na gałązkach bocznych u torfowców. Zbudowana jest z dużych, martwych i bezbarwnych (hialinowych) komórek przystosowanych do gromadzenia wody. Ściany tych komórek są cienkie, u niektórych gatunków wzmocnione spiralnymi, zgrubiałymi listwami. Zawierają pory. Niektóre z komórek, zwane retortowymi, są rozdęte i zawierają otwór na szczycie.
WJöklamýs – kolonie mchów składające się z wielu ich gatunków, spotykane na niektórych lodowcach. Podstawą dla powstania jöklamýs jest kamyk, który równomiernie ze wszystkich stron obrasta mchem. Dokładne warunki, w jakich powstają takie kolonie, nie są znane, występują w Islandii, odnaleziono je także na Alasce, w Chile, Wenezueli i na Svalbardzie. Po raz pierwszy zjawisko jöklamýs zostało opisane w 1950 roku przez islandzkiego meteorologa Jóna Eyþórssona, który jest także autorem nazwy jöklamýs – w tłumaczeniu dosłownym myszy lodowcowe. W języku polskim zaproponowano nazwę dla tego zjawiska jokulki.
WNibyliście, parafilia – drobne twory wyrastające między listkami u niektórych rodzajów mchów plagiotropowych, np. w rodzaju tujowiec Thuidium. Mają one postać nitkowatą, często są rozgałęzione, czasem blaszkowate, podobne do drobnych liści.
WPerystom – obwódka puszki zarodnikowej występująca u niektórych mszaków. W najprostszej postaci jest to okółek komórek wystających nad otwór puszki - płonnikowate. Często bardziej skomplikowany, złożony z kilku warstw martwych komórek tworzących wieniec ząbków.
WRozetka – koliście skupione plechy niektórych wątrobowców spotykane w warunkach naturalnych.
WSeta, szczecinka, trzonek sporangialny – pojedyncza, nierozgałęziona oś podtrzymująca zarodnię sporofitu u wątrobowców i części mchów. Powstaje wraz z zarodnią z górnej komórki zygoty po pierwszym jej podziale, w wyniku jej dalszych podziałów. Znajduje się między stopą i zarodnią. Ma różną długość, barwę i kształt u różnych gatunków. U wątrobowców jest zwykle bezbarwna i krótkotrwała – ginie po wysypaniu dojrzałych zarodników z puszki zarodni. Osiąga różną długość – od 10 cm w przypadku przedstawicieli rodzaju Pellia, do postaci bardzo zredukowanej u rodzaju Riccia. U mchów jest zwykle zabarwiona na kolor żółty, pomarańczowy lub czerwony, może być prosta, wygięta lub skręcona śrubowato. Składa się z epidermy, pod którą znajduje się warstwa komórek miękiszowych. Przez środek szczecinki przechodzi walec osiowy zbudowany z długich, wąskich i cienkościennych komórek.
WWstawki – płonne komórki znajdujące się między workami w hymenium workowców. Mają często nitkowaty kształt i są lekko poszerzone na szczycie. Mogą być trwałe, lub rozpadające się i zanikające. Według części autorów parafizy występują też u podstawczaków w pyknidiach.