57 Samochody Formuły 1

Samochód Formuły 1 – jednomiejscowy samochód wyścigowy o otwartym nadwoziu i kołach wystających poza profil kokpitu, budowany ściśle według regulacji Formuły 1 FIA. Jego specyfikacje zmieniały się na przestrzeni lat.

Amon AF101 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Gordona Fowella i skonstruowany przez Amona. Używany w sezonie 1974.

Alfa Special – samochód wyścigowy, zaprojektowany i skonstruowany przez Południowoafrykańczyka Petera de Klerka. Model ścigał się w Formule 1 i Południowoafrykańskiej Formule 1.

Alta GP – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Geoffa Taylora. Pierwszy samochód Alty, który wziął udział w Formule 1. W trzech wyścigach Formuły 1 wystartowali nim Crossley i Joe Kelly.

ATS 100 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Carlo Chitiego i skonstruowany przez ATS. Samochód był używany w sezonie 1963. Samochód był napędzany przez jednostki ATS.

BMW 269 – samochód Formuły 2, zaprojektowany w 1969 roku dla koncernu BMW przez Lena Terry'ego.

BMW Eigenbau – wspólna nazwa jednomiejscowych samochodów wyścigowych przełomu lat 40. i 50. XX wieku, powstałych na bazie BMW 328.

Brawn BGP 001 – bolid Formuły 1 zespołu Brawn GP napędzany silnikiem Mercedesa. Prowadzony przez Jensona Buttona i Rubensa Barrichello.

Bugatti Type 251, Bugatti T251 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Giaocchino Colombo i skonstruowany przez Bugatti. Maurice Trintignant wziął udział w Grand Prix Francji w 1956, którego nie ukończył z powodu awarii przepustnicy. Samochód był napędzany przez jednostki Bugatti.

Cisitalia D46 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Dante’go Giacosa i skonstruowany przez Cisitalię. Samochodem ścigał się Piero Dusio podczas Grand Prix Włoch w sezonie 1952, do którego nie zdołał się zakwalifikować. Samochód był napędzany przez jednostki BPM.

Connaught Type A – samochód Formuły 2 oraz Formuły 1 wyprodukowany przez Connaught Engineering. W wyścigach Formuły 1 uczestniczył w latach 1952–1954, nie odnosząc większych sukcesów.

Connew PC1 – samochód Formuły 1, skonstruowany przez Petera Connew. Uczestniczył w sezonie 1972. Jedyny samochód Connew w Formule 1.

CTA-Arsenal – samochód wyścigowy według specyfikacji Formuły 1, skonstruowany przez CTA. Planowo pojazd miał być konkurencją dla Alfy Romeo, jednak okazał się zawodną konstrukcją i wziął udział tylko w jednym Grand Prix.

Aston Martin DBR4 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Teda Cuttinga i skonstruowany przez Astona Martina. Używany w sezonie 1959. W sezonie 1960 Carroll Shelby został zgłoszony do Grand Prix Holandii w którym nie wystartował.

Eagle Mk1, także Eagle T1G – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Lena Terry'ego i skonstruowany przez Eagle. Jedyny samochód Eagle w Formule 1, ścigał się w latach 1966–1969, odnosząc jedno zwycięstwo.

Eifelland March E21, też Eifelland Type 21, Eifelland 21 – samochód Formuły 1, zmodyfikowana wersja March 721 zaprojektowana przez Luigiego Colaniego i skonstruowana przez Eifellanda. Rolf Stommelen wystartował w nim w sezonie 1972 począwszy od Grand Prix Południowej Afryki. Samochód był napędzany przez jednostki Cosworth.

EuroBrun ER188 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Mario Tollentino i Bruno Zavę dla zespołu EuroBrun na sezon 1988. Samochód, w specyfikacji "B", brał udział również w pierwszej połowie sezonu 1989. Kierowcami samochodu w roku 1988 byli Oscar Larrauri i Stefano Modena, a rok później Gregor Foitek. W 1988 roku model był napędzany przez jednostki Forda, a w 1989 roku przez silniki Judd. Sponsorami w 1988 roku byli Elf, JSK i Tommasini, a rok później – Jägermeister.

EuroBrun ER189 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Roberto Oriego i skonstruowany przez EuroBrun. Samochód był używany w sezonie 1989. Samochód był napędzany przez jednostki Judd.

Ferguson P99 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Claude'a Hilla i skonstruowany przez Ferguson Research na sezon 1961. Model ten był pierwszym samochodem Formuły 1 z napędem na cztery koła oraz jedynym samochodem z takim napędem, który wygrał wyścig Formuły 1. W Mistrzostwach Świata samochód wziął udział jedynie w Grand Prix Wielkiej Brytanii 1961, kiedy jego kierowcami byli Jack Fairman i Stirling Moss.

Forti FG01 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Giacomo Caliriego, Giorgio Stirano i Sergio Rinlanda i skonstruowany przez Forti. Samochód wziął udział w sezonie 1995 Formuły 1, oraz jako Forti FG01B, w pięciu Grand Prix sezonu 1996.

Gordini T32 – samochód Formuły 1 produkcji Gordini, zaprojektowany przez Amedée Gordiniego. Ostatni samochód Gordini w Formule 1.

Iso-Marlboro IR – samochód Formuły 1 używany w sezonie 1973 przez zespół Frank Williams Racing Cars. Kierowcą bolidu byli Nanni Galli, Howden Ganley, Tom Belsø, Henri Pescarolo, Graham McRae, Gijs van Lennep, Tim Schenken oraz Jacky Ickx.

JBW 59, JBW Type 1 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Freda Wilkinsona i skonstruowany przez JBW. Samochód był używany w sezonach 1959-1960. Samochód był napędzany przez jednostki Maserati.

JBW 61, także JBW Type 2 – samochód wyścigowy, zaprojektowany przez Freda Wilkinsona w 1961 roku. Kierowcą modelu, napędzanego przez silnik Climax FPF o mocy 185 KM, był Brian Naylor. Naylor wziął udział w jednym Grand Prix Formuły 1, a także w kilku wyścigach nie zaliczanych do cyklu mistrzostw świata (VIII International Gold Cup – dziewiąte miejsce, V Lewis Evans Trophy, XIII British Empire Trophy czy Guard's Trophy.

Kojima KE007 – samochód Formuły 1, skonstruowany przez Kojimę i uczestniczący w Grand Prix Japonii 1976.

Kurtis Kraft Midget – samochód wyścigowy typu midget, zaprojektowany przez Franka Kurtisa i skonstruowany przez Kurtis Kraft. Produkowany w latach 1946–1962. Sprzedano 550 sztuk modelu oraz 600 egzemplarzy do zlożenia.

Lambo 291, także Modena 291 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Mauro Forghieriego dla zespołu Modena na sezon 1991. Kierowcami samochodu byli Nicola Larini i Eric van de Poele.

Lancia D50 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Vittorio Jano i skonstruowany przez Scuderia Lancia w 1954 roku. Jedyny samochód Lancii w Formule 1. Po wycofaniu Lancii przejęty przez Ferrari i przemianowany na Ferrari D50. Pojazd zawierał kilka innowacyjnych rozwiązań i wygrał łącznie pięć wyścigów, a Juan Manuel Fangio zdobył nim tytuł mistrza świata w roku 1956.

LEC CRP1 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Mike'a Pilbeama i wyprodukowany przez LEC Refrigeration Racing. Jedyny samochód Formuły 1 skonstruowany przez LEC. Budowa samochodu była finansowana przez Charliego Purleya, ojca Davida. Samochód został zaprojektowany wokół silnika Cosworth DFV i skrzyni biegów Hewland, umieszczonych w nitowanym aluminiowym monocoque'u. Na jego zawieszenie składały się podwójne wahacze poprzeczne ze sprężynami wewnątrz i drążkiem reakcyjnym z tyłu. Chłodnice były zamontowane z boku pojazdu.

Leyton House CG901 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Adriana Neweya dla zespołu Leyton House na sezon 1990. Od Grand Prix Francji ścigała się wersja B samochodu, przystosowana do silników Ilmor 2175A, których zespół miał używać w sezonie 1991. Kierowcami samochodu byli Maurício Gugelmin oraz Ivan Capelli.

Leyton House CG911, w 1992 March CG911 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Chrisa Murphy'ego i Gustava Brunnera. Samochód był wykorzystywany przez Leyton House Racing w 1991 roku, a po jego upadku także przez March F1 w roku 1992.

Life F190, znany również jako Life L190 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Richarda Divilę i Gianniego Marellego dla zespołu Life, który wziął udział w 14 Grand Prix sezonu 1990, wycofując się z rywalizacji po Grand Prix Hiszpanii. Początkowo kierowcą samochodu był Gary Brabham, którego później zastąpił Bruno Giacomelli. Samochód, będący właściwie konstrukcją FIRST, okazał się nieefektywny, a kierowcy Life nigdy nie zdołali się prekwalifikować, wielokrotnie będąc znacznie wolniejszymi od rywali. Pomyłką w szczególności okazała się próba zastosowania przez zespół nietypowego silnika W12.

Maki F101 – samochód Formuły 1 zaprojektowany na sezon 1974 zespołu Maki Engineering. Kierowcą bolidu był Howden Ganley. W 1975 roku powstała wersja C bolidu, której używali Hiroshi Fushida i Tony Trimmer.

Maserati 250F – przedniosilnikowy samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Gioacchino Colombo oraz Valerio Colottiego i uczestniczący w tej serii wyścigowej w latach 1954–1960. Przyczynił się do zdobycia dwóch tytułów Juana Manuela Fangio, w latach 1954 i 1957.

Maybach Special – seria czterech samochodów wyścigowych projektu i konstrukcji Charliego Deana, ścigających się w Australii i Nowej Zelandii w latach 1948–1960.

Midland M16 – bolid teamu Midland MF1 Racing na sezon 2006. Samochód miał swój debiut w wyścigu o Grand Prix Bahrajnu. Prezentacja stworzonego we współpracy z włoską Dallarą bolidu odbyła się 3 lutego 2006 roku w Silverstone w Wielkiej Brytanii. Kierowcami maszyny byli Portugalczyk Tiago Monteiro oraz Holender Christijan Albers. Samochód przez 7-biegową skrzynię biegów sprzężony był z jednostką napędową Toyoty.

Moda S921 – bolid Formuły 1, należący do zespołu Andrea Moda Formula i uczestniczący w niej w sezonie 1992.

Onyx ORE-1 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Alana Jenkinsa i skonstruowany przez Onyx Grand Prix. Używany w roku 1989, następnie na 1990 rok zaktualizowany do wersji „B”. Wywalczył jedno podium za sprawą Stefana Johanssona, który był trzeci w Grand Prix Portugalii 1989. Jedyny samochód Onyksa w Formule 1. Przed Grand Prix Niemiec 1990 wskutek zmian własnościowych przyjął nazwę Monteverdi ORE-1B.

Pacific PR01 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Adriana Reynarda, Franka Coppucka i Paula Browna dla zespołu Pacific Grand Prix na sezon 1993. Jednakże z powodu problemów finansowych samochód wystartował dopiero w sezonie 1994. Kierowcami byli Paul Belmondo i Bertrand Gachot. Kierowcy modelu PR01 często nie kwalifikowali się do wyścigów.

Pacific PR02 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Franka Coppucka dla zespołu Pacific Grand Prix na sezon 1995. Zespół nie miał głównego sponsora. Kierowcami byli Bertrand Gachot, Giovanni Lavaggi, Jean-Denis Délétraz i Andrea Montermini, a kierowcą testowym Olivier Gavin. Samochód napędzany był przez silniki Ford EDC.

Parnelli VPJ4 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Maurice’ego Philippe’a i skonstruowany przez Parnelli. Używany w sezonach 1974–1976. Samochód był napędzany przez jednostki Cosworth.

Racing Point RP19 – samochód Formuły 1, skonstruowany przez Racing Point na sezon 2019. Kierowcami samochodu zostali: Sergio Pérez, oraz Lance Stroll.

Scarab F1 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Dicka Troutmana oraz Dicka Barnesa i skonstruowany przez Scarab na sezon 1960 Formuły 1. Samochód wystartował w dwóch wyścigach z cyklu Mistrzostw Świata i był pierwszym amerykańskim samochodem startującym w Formule 1, nie licząc pojazdów uczestniczących w Indianapolis 500.

Simca-Gordini T15 – samochód Formuły 1 konstrukcji Amédée Gordiniego. Zadebiutował w 1950 roku.

Simtek S941 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Nicka Wirtha oraz Paula Crooksa dla zespołu Simtek. Samochód ten, uczestniczący w sezonie 1994 Formuły 1, był pierwszym modelem bolidu Formuły 1 posiadającym nazwę Simtek, mimo że firma Simtek projektowała wcześniej samochody Formuły 1 dla Andrea Moda, a także zespołów, które ostatecznie nie wystartowały w wyścigach Formuły 1 – BMW oraz Bravo.

Simtek S951 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Nicka Wirtha oraz Paula Crooksa dla zespołu Simtek na sezon 1995. Kierowcami zespołu byli Domenico Schiattarella i Jos Verstappen, a kierowcą testowym był Hideki Noda. Noda miał zastąpić Schiattarellę w drugiej części sezonu, ale nigdy do tego nie doszło, ponieważ zespół wycofał się z Formuły 1 po 5 wyścigach. Samochód był napędzany przez silniki Ford Cosworth EDB 3.0 V8. Głównym sponsorem było MTV.

Spirit 101 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Gordona Coppucka i Tima Wrighta oraz skonstruowany przez Spirita. Używany w sezonie 1984. Samochód był napędzany przez jednostki Hart z wyjątkiem Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód, podczas którego wykorzystano silnik Coswortha.

Spirit 201 – samochód zaprojektowany dla Spirit Racing przez Johna Baldwina i Gordona Coppucka, który brał udział w zawodach Formuły 1 w roku 1983 i w zawodach Formuły 2 w latach 1982–1984.

Spyker F8-VII – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Johna McQuilliama, Mike’a Gascoyne’a, Marka Smitha i Jamesa Keya dla zespołu Spyker na sezon 2007. Był to jedyny samochód tego zespołu.

Tec-Mec F415 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Valerio Colottiego oraz Piero Drogo, skonstruowany przez Tec-Mec na sezon 1959. Samochód wziął udział w jednym Grand Prix Formuły 1.

Tecno PA123 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Gianfranco i Luciano Pederzanich, uczestniczący w Mistrzostwach Świata Formuły 1 w latach 1972–1973. Model był napędzany jednostkami Tecno. Samochód okazał się nieudanym projektem, a jego najlepszym rezultatem było szóste miejsce Chrisa Amona w Grand Prix Belgii 1973.

Trojan T103 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Rona Tauranaka i skonstruowany przez Trojan-Tauranac Racing na sezon 1974. Jedyny samochód Trojana w Formule 1.

Vanwall VW5 – samochód Formuły 1, uczestniczący w tej serii w latach 1957–1958. W 1958 roku model VW5 przyczynił się do zdobycia przez Vanwalla tytułu mistrza świata konstruktorów, pierwszego takiego tytułu w historii Formuły 1.

Venturi LC92 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Robina Herda oraz Michela Tétu dla zespołu Central Park Venturi Larrousse na sezon 1992. Samochód był napędzany przez silniki Lamborghini 3512 V12 o mocy 700 KM. Jedyny punkt tym samochodem zdobył Bertrand Gachot podczas Grand Prix Monako. Po sezonie Venturi zmieniło nazwę na Larrousse.

Veritas Meteor – samochód wyścigowy projektu Ernsta Loofa, skonstruowany przez Veritas. Uczestniczył w wyścigach Formuły 1 i Formuły 2 na przełomie lat 40. i 50.

Virgin MVR-02 – samochód Formuły 1 zespołu Virgin Racing na sezon 2011. Model jest napędzany przez silniki Cosworth. Tak jak poprzednik, Virgin VR-01, model MVR-02 został zaprojektowany całkowicie za pomocą CFD. Dodanie litery „M” w nazwie modelu oznacza związki z nowym sponsorem tytularnym, Marussią. Samochód został zaprezentowany 7 lutego 2011, a jego kierowcami są Timo Glock oraz debiutant Jérôme d’Ambrosio.

Virgin VR-01 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Nicka Wirtha i skonstruowany przez Virgin Racing. Samochód ten rywalizował w sezonie 2010 Formuły 1 i był pierwszym samochodem konstrukcji Virgin Racing, a także pierwszym samochodem w historii Formuły 1 zaprojektowanym wyłącznie w oparciu o technologię CFD. Kierowcami pojazdu zostali: były kierowca Jordana i Toyoty, Timo Glock, oraz debiutant, Lucas di Grassi. Virgin okazał się najgorszy spośród wszystkich konstruktorów sezonu 2010, nie zdobywając żadnego punktu i zajmując w klasyfikacji generalnej ostatnie, dwunaste miejsce.