WArbalest – późniejsza odmiana średniowiecznej europejskiej kuszy.
WArbalet – arbaleta, ręczna wyrzutnia kamieni, rodzaj kuszy o metalowym łęczysku oraz lekkim łożu wygiętym w części przedniej przystosowanej do miotania kul kamiennych lub ołowianych zamiast bełtów. Wyposażony był w podwójną cięciwę oraz skórzaną patkę w środku. Stosowany przede wszystkim do polowań i zawodów strzeleckich, głównie w XVI–XVIII w. Czasami posiadały również prymitywne przyrządy celownicze, zazwyczaj w postaci koralika zawieszonego na ramce, w miejscu łączenia łęczyska z łożem, oraz blaszki z przeziernikiem lub szczerbiną, umiejscowionej za orzechem mechanizmu spustowego.
WBełt – pocisk przypominający strzałę, używany do strzelania z kuszy. Najczęściej jest cięższy i krótszy od strzały stosowanej w łukach.
WCięciwa jest to element łuku, kuszy lub balisty służący do przenoszenia energii z ramion na wystrzeliwany pocisk. Cięciwa napina ramiona łuku. Dawniej cięciwy wykonywano z włókien roślinnych, takich jak len, konopie czy jedwab, oraz ze ścięgien, włosia końskiego lub jelit zwierzęcych, które do tego celu były suszone i wyprawiane.
WDługi łuk angielski – rodzaj łuku prostego wytwarzanego z jednego kawałka drewna, najczęściej cisowego. Spopularyzowanie długich łuków, obok rozwijającej się broni palnej, przyczyniło się w dużej mierze do upadku ciężkozbrojnej kawalerii. Strzała wystrzelona z długiego łuku była w stanie przebić niektóre typy zbroi płytowej, natomiast do wyeliminowania z walki ciężko opancerzonego jeźdźca często wystarczało zabicie bądź zranienie wierzchowca. Długich łuków powszechnie używano aż do początku XVI wieku. Później na polach bitewnych zaczęła dominować ręczna broń palna. Łuków oraz kusz jeszcze sporadycznie używano, lecz już nie jako podstawowej broni strzeleckiej.
WGastrafetes, nazywany także łukiem brzusznym lub łukiem greckim to rodzaj broni pośredni pomiędzy łukiem a kuszą, stosowany w starożytnej Grecji. Nazwa grecka dosłownie oznacza łuk brzuszny od sposobu naciągu cięciwy.
WGorytos, goryt – scytyjski futerał łuczniczy, będący połączeniem kołczanu na strzały i łubia na łuk. Stanowił jeden z podstawowych elementów wyposażenia starożytnego wojownika scytyjskiego.
WGrot, żeleźce – ostre, najczęściej metalowe zakończenie strzał, broni drzewcowej oraz drzewc chorągwi czy innych znaków wojskowych. Groty mogły być płaskie, paraboliczne, trójkątne lub czworokątne, przeznaczone do zadawania ran szarpanych, ciętych lub kłutych. Groty strzał nierzadko posiadały zadziory skierowane ku drzewcu, które utrudniały wyjęcie strzały z ciała, powodując jednocześnie większe obrażenia. Istniały także tępe groty używane podczas turniejów rycerskich. Grot mocowano za pomocą tulei nakładanej na drzewce lub za pomocą kolca wbijanego w drzewce.
WGungdo – tradycyjny łuk koreański, będący kompozytowym łukiem refleksyjnym z warstwą rogową od strony brzuśca, bambusowym rdzeniem i ścięgnami na grzbiecie. Strzela się z niego za pomocą zekiera.
WKołczan – futerał na strzały do łuku, w dawnych czasach wykonywany z drewna lub skóry, wzmacniany i ozdabiany metalowymi okuciami; noszony głównie u pasa. W Polsce według informacji podanych w "Opisie obyczajów..." ks. J. Kitowicza, używany do II połowy XVIII wieku.
WKusza – broń miotająca neurobalistyczna, składająca się z krótkiego łuku przymocowanego do łoża, w którym umieszczony był mechanizm zwalniający cięciwę i miejsce na pocisk, zazwyczaj krótką strzałę zwaną bełtem. Zasadnicza różnica w użyciu, w porównaniu z łukiem, polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela, naciskając spust.
WLotka – element znajdujący się końcu strzały, tradycyjnie robiony z pióra, obecnie również z materiałów syntetycznych, zwiększający stabilność lotu strzały.
WŁęczysko – część składowa broni miotających z kategorii broni neurobalistycznych. Ma postać pręta ze sprężynującego materiału, który magazynuje energię wynikającą z naciągu broni. Do końców łęczyska przymocowuje się cięciwę, która pośredniczy w przekształceniu energii potencjalnej łęczyska na energie kinetyczną pocisku. Do najprostszych broni wykorzystującej łęczysko należy łuk i kusza.
WŁuk bloczkowy – łuk, używający systemu bloczków, złożonych z odpowiednio nawiniętego kabla oraz krążków w celu wspomagania napięcia cięciwy.
WŁuk kompozytowy – jeden z typów łuków występujący w łucznictwie tradycyjnym. Najczęściej refleksyjny.
WŁuk mongolski – odmiana łuku refleksyjnego (odwracalnego) używana przez armię imperium mongolskiego. Proces wykonania łuku mongolskiego znamy dzięki zachowanej do dzisiaj w Mongolii tradycji.
WŁuk refleksyjny (odwracalny) – odmiana łuku krzywego, rozpowszechniona wśród nomadów żyjących na Wielkim Stepie, na Bliskim Wschodzie, w Indiach, aż po Koreę, a w krajach arabskich po Półwysep Iberyjski na zachodzie i Mali na południu.
WNaparstnik to rodzaj rękawiczki ochronnej używanej w łucznictwie, mającej najczęściej postać skórzanych pochewek zakładanych na końce palców w celu uchronienia skóry przed zdarciem przez cięciwę.
WOrzech - element układu spustowego kuszy. Ma postać haka wyciętego w walcu, z zapadką po jego przeciwnej stronie. Orzechy wykonywane były z:
WStrzała – pocisk przeznaczony do wystrzeliwania z łuku.