WJęzyk czeski – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Najbliżej spokrewniony jest ze słowackim, a w dalszej kolejności również z polskim, kaszubskim oraz łużyckimi.
WAkademia Nauk Republiki Czeskiej – czeska narodowa instytucja naukowa z siedzibą w Pradze. Mieści się przy Alei Narodowej 3. Funkcję przewodniczącego pełni Eva Zažímalová.
WCzeski język migowy – naturalny język migowy społeczności Głuchych w Czechach.
WGwary laskie – zespół gwar zachodniosłowiańskich funkcjonujących we północno-wschodnich Czechach. Najczęściej są uważane za dialekty języka czeskiego, aczkolwiek dialektolodzy polscy pochodzenie tych gwar wiążą z językiem polskim, zaś dialektolodzy czescy z językiem czeskim. Dawniej różniły się one zarówno w wymowie, jak i piśmie od obu języków (dyglosja), obecnie są w zaniku. Do czasem dziś jeszcze słyszalnych cech gwar laskich należą m.in. rozróżnianie w wymowie i/y, nierozróżnianie w wymowie samogłosek długich, obecność spółgłoski ł, akcent na przedostatnią sylabę.
WInstytut Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej – instytut naukowy Akademii Nauk Republiki Czeskiej.
WJęzyki czesko-słowackie – grupa obejmująca trzy języki wywodzące się historycznie z jednego języka lub dialektu zachodniosłowiańskiego:czeski słowacki knaan †
WMater verborum − łaciński słownik, almanach wiedzy. Jego rdzeń został napisany w IX wieku przez opata klasztoru starohawelskiego w Pradze, biskupa Konstancji Salomona III. Dzieło stało się dość popularne w Europie, do współczesności zachowało się przynajmniej 16 kopii rękopiśmiennych wykonanych między X a XV wiekiem.