W

Alfons d’Este – książę Ferrary i Modeny w latach 1559–1597. Był najstarszym synem Herkulesa II d’Este i Renaty Walezjuszki.

W

Cornelis Cort – holenderski rysownik i miedziorytnik, portrecista papieża Leona X, znany jako Cornelio Fiammingo

W

Jerónimo Corte-Real – portugalski szlachcic, żołnierz, malarz i poeta epoki baroku, piszący po portugalsku i hiszpańsku.

W

Giulio Feltre della Rovere – włoski kardynał.

W

Andrzej Dudycz – był węgierskim szlachcicem pochodzenia chorwackiego, naturalizowanym Polakiem, humanistą, dyplomatą, pisarzem, katolickim biskupem Kninu i Peczu, działaczem reformacyjnym braci polskich i braci czeskich.

W

Elżbieta I – królowa Anglii i Irlandii, córka Henryka VIII i jego drugiej żony Anny Boleyn. Ostatnia z rodu Tudorów. Nazywana Glorianą lub Królową-Dziewicą.

W

Eryk XIV, Erik XIV – król Szwecji w latach 1560–1568.

W

Franciszek III Gonzaga, właściwie: Francesco III Gonzaga – książę Mantui i markiz Montferratu w latach 1540–1550.

W

Gianfrancesco Gambara – włoski kardynał.

W

Pierre de Gondi – biskup Paryża i kardynał.

W

Katarzyna Habsburżanka – arcyksiężniczka austriacka, królewna czeska i węgierska, córka Ferdynanda I Habsburga i Anny Jagiellonki, księżna Mantui w latach 1549–1550 jako żona Franciszka III Gonzagi, królowa polska i wielka księżna litewska od 1553 r. jako trzecia żona Zygmunta Augusta.

W

Henryk – książę Brunszwiku-Lüneburga w latach 1559–1569, po podziale w 1569 w części księstwa z Dannenbergu, z dynastii Welfów.

W

Markus Sitticus von Hohenems − niemiecki kardynał. Siostrzeniec papieża Piusa IV i kuzyn Karola Boromeusza. Jego nazwisko jest niekiedy latynizowane jako Altemps.

W

Katarzyna z Palmy, Catalina Tomàs, Catalina Thomas, Catherine Tomas, Catherine Thomas; na Majorce – La Beateta) – święta Kościoła katolickiego, wizjonerka, augustianka.

W

Jakub Kisai – święty Kościoła katolickiego, męczennik, ofiara prześladowań antykatolickich w Japonii.

W

Paul Luter – niemiecki lekarz.

W

Claudio Merulo znany także jako Claudio da Correggio – włoski organista, kompozytor i nauczyciel muzyki epoki renesansu. Organowe toccaty oraz ricercari autorstwa Merula stoją na granicy pomiędzy harmoniką modalną a funkcyjną. Wśród jego uczniów znaleźli się organiści z Włoch, Niemiec oraz północnej Europy. Uznawany jest za przywódcę szkoły weneckiej.

W

Michel Eyquem de Montaigne [], również Michał de Montaigne – francuski pisarz i filozof-humanista; jeden z głównych przedstawicieli renesansu; 1557–1570 radca parlamentu (sądu) w Bordeaux, 1581–1585 burmistrz tamże, szlachcic. Główne dzieło: Essais (Próby) wydane w 1580 r. we Francji, w 1676 r. trafiło na indeks ksiąg zakazanych. Montaigne uważany jest za twórcę eseju, jako nowego gatunku literackiego.

W

Alfons Rodríguez, właściwie hiszp. Alonso Rodríguez – hiszpański jezuita (SJ), furtian, jeden z największych mistyków zakonnych, asceta, święty Kościoła katolickiego.

W

Stefan Batory – syn Stefana Batorego i Katarzyny Telegdi, od 1571 książę siedmiogrodzki, od 1576 mąż Anny Jagiellonki i iure uxoris król Polski.

W

Elżbieta z Szydłowieckich Radziwiłłowa – polska szlachcianka, kalwinistka.

W

Jerzy Tyszkiewicz herbu Leliwa – jezuita, polemista.

W

Adam Weisskopf – duchowny katolicki, biskup pomocniczy wrocławski w latach 1577-1602.

W

Wilhelm I Orański z przydomkiem Niemy, Cichy lub Milczący – hrabia Nassau, książę Oranii od 1544, stadhouder prowincji Niderlandów od 1572.

W

Jacopo Zabarella – włoski filozof renesansowy, logik, przedstawiciel arystotelizmu.

W

Alonso de Ercilla y Zúñiga – hiszpański szlachcic, żołnierz i poeta.