WIsabella Andreini – aktorka commedii dell’arte i poetka włoska. Słynęła z urody i inteligencji, którą opiewali współcześni jej poeci: Torquato Tasso, Giambattista Marino i Chiabrera. Żona Francesco Andreiniego, z którym występowała w trupie Gelosi i we Francji przed królem Henrykiem IV. W 1604 podczas powrotu z Fontainebleau do Włoch, zachorowała i zmarła w Lyonie. Została pochowana w Lyonie, w kościele św. Krzyża.
WWasil Mikołajewicz Ciapiński, także Wasyl (Bazyli) Ciapiński-Omelianowicz h. Ostoja – przedstawiciel starobiałoruskiej literatury polemicznej doby reformacji nurtu braci polskich. Tłumaczył Ewangelie z języka cerkiewnosłowiańskiego na język ruski. Założył drukarnię w Ciapinie.
WPiotr Ciekliński herbu Abdank – podczaszy krakowski w latach 1601–1604, dworzanin Jana Zamoyskiego, sekretarz i dyplomata królów polskich, pisarz i poeta renesansowy, sekretarz królewski w 1579 roku, pisarz Metryki Koronnej kancelarii większej w latach 1585–1595, pierwszy polski komediopisarz.
WJanus Dousa nowołaciński poeta holenderski, tłumacz i historiograf.
WErnest Fryderyk – margrabia Badenii-Durlach od 1577 r. z dynastii Zähringen.
WHercules Grimaldi, senior Monako, markiz de Campagna, senior Monako od 17 maja 1589 do 29 listopada 1604, syn seniora Honoriusza I Grimaldi i damy Izabeli Grimaldi.
WGaspard de Bono – hiszpański minimita, Błogosławiony Kościoła katolickiego.
WKrystyna heska – landgrafini heska, księżna szlezwicko-holsztyńska na Gottorp, żona Adolfa I.
WLudwik IV – landgraf Hesji-Marburg od 1567 r.
WOlbracht Łaski herbu Korab – senator Rzeczypospolitej, wojewoda sieradzki w latach 1565–1604, starosta lanckoroński w latach 1574–1576, starosta marienburski, alchemik i awanturnik.
WClaudio Merulo znany także jako Claudio da Correggio – włoski organista, kompozytor i nauczyciel muzyki epoki renesansu. Organowe toccaty oraz ricercari autorstwa Merula stoją na granicy pomiędzy harmoniką modalną a funkcyjną. Wśród jego uczniów znaleźli się organiści z Włoch, Niemiec oraz północnej Europy. Uznawany jest za przywódcę szkoły weneckiej.
WJohannes Montanus – lekarz ze Strzegomia.
WWilliam Morgan – walijski biskup anglikański, tłumacz i wydawca Biblii.
WFranciszek Nádasdy – węgierski możnowładca, dowódca wojskowy w walkach z Turkami, wierny poplecznik Habsburgów. Mąż Elżbiety Batorówny.
WArnaud d’Ossat – francuski kardynał.
WOtto Henryk Wittelsbach – hrabia palatyn i książę Palatynatu-Sulzbach.
WSerafin z Montegranaro, właśc. wł. Felice de Nicola – włoski kapucyn, święty Kościoła katolickiego.
WFaust Socyn – włoski reformator religijny, teolog, polemista, pisarz i poeta. Twórca socynianizmu i doktryny religijnej braci polskich, dziadek Andrzeja Wiszowatego. Wpływ poglądów Socyna na ówczesną Europę zachodnią i środkową był znaczący i przyczynił się do stworzenia racjonalizmu i koncepcji państwa demokratycznego.
WSŏsan Taesa, właściwie Ch'ŏnghŏ Hyujŏng – największy koreański mistrz sŏn okresu dynastii Yi. Znany także jako Sŏsan Tŭnggye. Bohater ludowych opowieści.
WMarcin Strawiński – ciwun i horodniczy trocki, dzierżawca hupski, wójt mohylewski, marszałek hospodarski 1580-90, kasztelan miński 1590-92, witebski 1592, starosta rumborski (1589)
WSimeone Tagliavia d’Aragonia – włoski kardynał.
WEdward de Vere, 17. hrabia Oksfordu – angielski renesansowy dworzanin i poeta. Obecnie najbardziej jest znany z tego, że przypisuje mu się posługiwanie pseudonimem William Szekspir, a co za tym idzie, autorstwo jego prac.
WHans Vredeman de Vries – niderlandzki rytownik, malarz, architekt i teoretyk architektury. W malarstwie przedstawiciel manieryzmu.
WZibo Zhenke – chiński mistrz chan z okresu odrodzenia buddyzmu chan. Znany także jako Daguan Zhenke. Tak podpisywał się w swoich tekstach. Ponieważ wielu ówczesnych fałszywych buddyjskich nauczycieli podpierało się należeniem do pewnych linii przekazu, Zibo ostentacyjnie odmawiał przynależności do jakiejś szczególnej linii przekazu, dlatego nie można go nigdzie umiejscowić.