WAkcjonizm wiedeński – ruch artystyczny działający w latach 60. i 70. XX wieku, wyrastający ze sprzeciwu wobec katolicko-mieszczańskiego stylu życia w powojennej Austrii. W swoich działaniach stosował happening, fluxus i inne działania o charakterze prowokacyjnym.
WArts and Crafts – ruch artystyczny, zrzeszający malarzy, rzeźbiarzy, architektów i rzemieślników w myśl tworzenia sztuki użytkowej, służącej całemu społeczeństwu.
WBauhaus – uczelnia artystyczno-rzemieślnicza powstała w Weimarze z połączenia Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Rzemiosł Artystycznych w 1919 r., później od 1925 r. działająca w Dessau i w latach 1932–1933 w Berlinie. Została utworzona przez Waltera Gropiusa.
WBlack Mountain College – szkoła założona w 1933 w Black Mountain w Płn. Karolinie, USA. Nowy rodzaj szkoły w USA, w której nauka sztuk była centralnym punktem nauczania sztuk wyzwolonych. Szkoła działała wg założeń edukacyjnych Johna Deweya. Wielu spośród studentów i wykładowców tej uczelni wywarło znaczny wpływ na sztuki wizualne oraz inne pokrewne dziedziny i wywarło znaczny wpływ na innych artystów. Szkoła działała przez 24 lata. Zdobyła w tym okresie renomę i uznanie na świecie
WDe Stijl – ugrupowanie artystyczne założone w 1917 roku w Lejdzie przez Theo van Doesburga (1883–1931) i Pieta Mondriana (1872–1944), skupiające artystów abstrakcyjnych reprezentujących neoplastycyzm – nowy kierunek w sztuce, stworzony w latach 20. XX w. przez Mondriana, charakteryzujący się użyciem linii pionowych i poziomych, które nachodząc na siebie, dzieliły płaszczyzny na kwadraty i prostokąty, oraz stosowaniem trzech barw podstawowych i trzech tzw. nie-kolorów.
WEkspresjonizm – terminu tego po raz pierwszy użył dla oznaczenia swojej sztuki francuski malarz J.A. Hervè w 1901 roku, nadając tę nazwę cyklowi swoich obrazów wystawionych w Salonie Niezależnych. Kierunek w sztuce rozwinął się na dobre na początku XX w. w Niemczech, ale korzeniami sięga do eksperymentów artystycznych wielkich twórców schyłku XIX w.: Vincenta van Gogha, Edwarda Muncha, Jamesa Ensora i Paula Gauguina, których można określić jako prekursorów ekspresjonizmu.
WFluxus – międzynarodowy ruch artystyczny w sztuce XX wieku patronujący działaniom wielu dziedzin i artystom o różnych postawach i doświadczeniach sztuki, ale charakteryzujących się przekraczaniem wąskich specjalności, specyficznym humorem, dystansem do tradycyjnej sztuki. Nawiązywali do ruchu dada, inspiracją był dla nich Marcel Duchamp, a także John Cage.
WGrupa Gutai – stowarzyszenie artystycznej awangardy w Japonii.
WImmagine & Poesia – Obrazy i Poezja - międzynarodowy ruch artystyczny – literacki, założony w Alfa Teatro, w Turynie we Włoszech, w 2007 roku, pod patronatem Aeronwy Thomas, córki poety Dylana Thomasa.
WSztuka konceptualna – nurt sztuki XX-wiecznej, zasadzający się na eksponowaniu samego procesu twórczego, to co jest najważniejsze w dziele sztuki to koncept, idea. W rezultacie artyści tego nurtu odrzucili prymat przedmiotu nad ideą, przy jednoczesnym mocnym podkreśleniu intelektualnego charakteru twórczości. Inne nazwy to sztuka pojęciowa, zdematerializowana, postprzedmiotowa, Kunst-im-Kopf. Terminu peinture conceptuelle użył Guillaume Apollinaire w stosunku do kubizmu, miało to podkreślić intelektualny charakter tego malarstwa. W 1963 ukazał się artykuł Henry Flyntha Concept Art, w 1967 Sol LeWitta Paragraphs of Conceptual Art, w roku 1969 grupa Art & Language zaczęła wydawać pismo o tej samej nazwie, wtedy też Joseph Kosuth opublikował artykuł Art after Philosophy.
WSztuka konkretna – prąd w sztuce współczesnej. Termin stworzony przez holenderskiego malarza i teoretyka sztuki Theo van Doesburga, który opierał się na teoriach Bauhausu i grupy Stijl. Opublikował on w 1930 roku Manifest sztuki konkretnej. Sztuka konkretna najwyraźniej uwidoczniła się w malarstwie stosującym formy geometryczne oraz obejmującym elementy sztuki abstrakcyjnej i konstruktywizmu. Odrzucała wierne naśladownictwo natury, a także lirykę i symbolizm.
WKubizm – kierunek w sztukach plastycznych, głównie malarstwie i rzeźbiarstwie, który rozwinął się we Francji na początku XX wieku ok. 1907 roku, poszukujący nowych zasad budowy przestrzennej dzieła przez odrzucenie reguł perspektywy i geometryczne uproszczenie elementów kompozycji.
WMinimalizm, sztuka minimalna – nurt w sztuce, rozwijający się w latach 60. XX wieku.
WNowy realizm – ruch artystyczny powstały w 1960 roku we Francji, analogiczny do amerykańskiego neodadaizmu. Pomysłodawcą i teoretykiem grupy był francuski krytyk Pierre Restany. Głównym założeniem ruchu było eksponowanie fragmentów rzeczywistości, które miały wprost oddziaływać na emocje widza, a nie poprzez pryzmat wyobraźni artysty.
WOp-art, in. wizualizm – kierunek w grafice, modzie, sztuce użytkowej i malarstwie, którego zadaniem jest oddziaływanie na oko widza, a nie na jego intelekt czy emocje; stosujący abstrakcyjne kombinacje linii dające geometryczne złudzenia optyczne, efekty świetlne, dynamiczne i fakturalne, zmierzające do wywołania wrażenia głębi oraz ruchu rozwibrowaniem pola widzenia. Za okres szczytowy op-artu uznaje się lata 50. i 60. XX wieku.
WOrfizm – termin określający styl malarski, ukuty około 1912 roku przez Guillaume'a Apollinaire'a w odniesieniu do prac niektórych artystów tworzących w Paryżu, zastosowany na określenie nowego rodzaju sztuki abstrakcyjnej, której korzenie tkwiły w kubizmie. Francuskie słowo orphique (orficzny), pochodzące z greckiego mitu o Orfeuszu, zostało po raz pierwszy użyte przez symbolistów jako określenie idealnego artysty.
WSuprematyzm – kierunek w sztuce abstrakcyjnej stworzony przez rosyjskiego malarza polskiego pochodzenia Kazimierza Malewicza w 1915 roku.
WSymbolizm – kierunek w poezji i sztukach plastycznych, powstały we Francji i Belgii w drugiej połowie XIX wieku, zakładał, że świat poznawany zmysłami (materialny) jest złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat, którego zmysłami i rozumem nie można zinterpretować. Pojęć ze świata prawdziwego nie da się opisać za pomocą zwykłego języka, może to zrobić tylko symbol.
WWortycyzm – awangardowy kierunek sztuk plastycznych powstały w Anglii na początku XX wieku, równoległy do kubizmu i włoskiego futuryzmu. Był odpowiedzią na tradycje akademickie i impresjonizm, stanowił specyficznie angielski przyczynek do modernizmu.