
Bednarstwo – dział rzemiosła zajmujący się wytwarzaniem naczyń drewnianych techniką klepkową: beczek, kadzi, balii, fas, maselnic, dzieży i łopat do chleba, konewek, wiader, cebrzyków, wanienek, kufli. Bednarz wyrabia naczynia z drewna sosnowego, świerkowego, olchowego, lipowego, dębowego.

Beczka – cylindryczne, wyoblone pośrodku naczynie, tradycyjnie wykonywane z klepek drewnianych, najczęściej dębowych, spiętych metalowymi obręczami z taśmy zwanej bednarką. Rzemieślnik wytwarzający beczki nazywany jest bednarzem. Przemysłowa wytwórnia beczek to beczkarnia. Kształt beczki pozwala stosunkowo łatwo przetaczać i manipulować nią przy przeładunku.

Dzieża – naczynie służące do rozczyniania mąki i wyrastania ciasta chlebowego. Wykonane było z drewnianych klepek i obręczy. Szersze u dołu niż u góry. Dzieża zwykle była bez wieka, ale czasem spotykało się wieko (pokrywę) wyplecioną ze słomy.

Fasa – drewniane naczynie, najczęściej wykonane z klepek dębowych, bukowych bądź sosnowych spiętych obręczami z bednarki stalowej, a w starszych fasach z leszczyny. Swoim kształtem przypominało beczkę, posiadało jednak tylko jedno dno w szerszym końcu, na którym stało pionowo. Od góry fasa miała dopasowaną pokrywę. Dwie wystające klepki tworzyły uszy z kwadratowymi otworami, przez które przekładano drewnianą zasuwę posiadającą na jednym końcu łeb, a na drugim otwór do zamknięcia kłódką.

Kadź – duże, otwarte naczynie, dawniej wykonane zwykle z drewna, współcześnie także z metalu lub betonu. Wyrobem kadzi zajmował się bednarz.

Kowadło – stalowa podstawa, na której spoczywa obrabiany przedmiot podczas kucia ręcznego lub też część młota mechanicznego, w której kształtowany jest obrabiany przedmiot.

Łagiewnik – wczesnośredniowieczny zawód rzemieślniczy.

Maselnica – urządzenie do ręcznego wytwarzania masła. W Polsce stosowana w gospodarstwach wiejskich jeszcze w XX wieku.