
Tilly Aston – australijska pisarka, nauczycielka i działaczka społeczna, uważana za twórczynię australijskiego ruchu na rzecz osób niewidomych.

Kazimierz Badowski – polski działacz robotniczy i komunistyczny.

František Běhounek – czeski podróżnik, pisarz i naukowiec (fizyk), autor popularnych powieści przygodowych i fantastycznonaukowych przeznaczonych głównie dla młodzieży. Był także tłumaczem powieści podróżniczych i tematyki science fiction; esperantysta.

Martin Benka, pseudonimy: Marko Betýn, Janko Synevin – słowacki malarz, ilustrator, grafik, esperantysta. Uważany jest za twórcę modernistycznego malarstwa słowackiego XX wieku. W 1953 rząd Republiki Czechosłowackiej uhonorował go tytułem artysty narodowego. Pochowany jest na Cmentarzu Narodowym w Martinie.

Marek Blahuš ps. Blahma – czeski esperantysta, wikipedysta i informatyk.

Edgar Algernon Robert Gascoyne-Cecil – brytyjski prawnik, polityk i dyplomata, laureat pokojowej Nagrody Nobla. Był członkiem Partii Konserwatywnej i ministrem w rządach Davida Lloyda George’a i Stanleya Baldwina.
Theodor Čejka – czeski esperantysta, nestor i faktyczny twórca ruchu esperanckiego w Czechach.

Renato Corsetti – włoski esperantysta. W latach 2001–2007 pełnił funkcję prezesa Universala Esperanto-Asocio (UEA). Profesor Uniwersytetu Rzymskiego „La Sapienza”.
Probal Dasgupta - indyjski esperantysta, językoznawca.

Kazimierz Domosławski ps. „Zakręt” – działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, organizator robotniczego sportu. W czasie wojny członek Komendy Głównej Gwardii Ludowej WRN.

{{Naukowiec infobox}} Nieznane pola: "podpis", "współmałżonek", "partner" oraz "lata aktywności". Alireza Doulatszahi – irański polskoznawca, badacz z zakresu humanistyki, tłumacz, poeta i esperantysta.

Helmi Marie Dresen – estońska esperantystka, poetka, tłumaczka i autorka słownika esperanto-estońskiego.

Hilda Helene Dresen – estońska poetka, esperantystka i tłumaczka.

Bertalan Farkas – węgierski generał brygady, pilot wojskowy, pierwszy Węgier i esperantysta w kosmosie.

Mireille Grosjean – emerytowana szwajcarska nauczycielka. Od 2013 roku przewodnicząca Międzynarodowej Ligi Nauczycieli Esperantystów. W 2014 roku wybrana Esperantystą Roku.

Hector Hodler – szwajcarski esperantysta, współzałożyciel Universala Esperanto-Asocio (UEA) i jego przewodniczący w latach 1919–1920.

Tadeusz Adam Kasprzycki – generał dywizji Wojska Polskiego, minister spraw wojskowych w latach 1935–1939, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ivy Kellerman Reed – amerykańska esperantystka, tłumaczka i pisarka.

Irja Klemola – fińska nauczycielka i pisarka. Prezes Fińskiego Stowarzyszenia Esperantystów i honorowy członek UEA.

Boris Grigorevich Kolker – amerykański nauczyciel, językoznawca, tłumacz i zwolennik esperanto pochodzenia rosyjsko-żydowskiego. Członek Akademio de Esperanto.

Snježana Kordić – chorwacka kroatystka, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki. Autorka książki Jezik i nacionalizam, promującej teorię policentryzmu w lingwistyce oraz koncepcję języka serbsko-chorwackiego jako języka policentrycznego. Zaangażowała się także w krytykę ideologii puryzmu i preskryptywizmu językowego.

Aleksander Korżenkow – rosyjski inżynier, esperantysta, od 1991 redaktor i wydawca.

Mauro La Torre – włoski esperantysta, były prezes Międzynarodowej Ligi Nauczycieli Esperantystów (ILEI).

Ivo Lapenna – prawnik, dziennikarz, dyplomata, działacz esperancki, orator, długoletni przewodniczący Universala Esperanto-Asocio (UEA).

Jean-Marc Leclercq – francuski piosenkarz i esperantysta pochodzący z Tuluzy, współzałożyciel zespołu muzycznego Libercanoj i członek zespołu Matrjoschka. Niegdyś śpiewał w grupie Les Rosemary's Babies, z którą wydał dwie płyty CD przy współpracy z francuską wytwórnią muzyczną Boucherie et Willins Production. W 2000 podczas Kongresu Esperantystów w Letchworth zdobył rekord Guinnessa za zaśpiewanie rockowych oraz tradycyjnych piosenek w ponad 22 językach. Śpiewa głównie po francusku, hiszpańsku i w esperanto.

Jerzy Loth – polski geograf, etnograf, podróżnik i działacz sportowy.

Anna Löwenstein – angielska pisarka. W 2019 roku została ogłoszona Esperantystką Roku.

Stano Marček – słowacki esperantysta, nauczyciel, wydawca, dziennikarz, członek Akademio de Esperanto.

Jan Kazimierz Muszyński – polski botanik i farmaceuta.

Pierre Paul Ferdinand Mourier de Neergaard – duński botanik, agronom i esperantolog.

Wilhelm Friedrich Ostwald, łot. Vilhelms Ostvalds – chemik i filozof przyrody pochodzenia niemieckiego, profesor chemii w Polytechnikum Riga (1882–1887) i chemii fizycznej Uniwersytetu w Lipsku (1887–1906); laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w roku 1909 za prace dotyczące katalizy, warunków równowagi chemicznej oraz szybkości reakcji chemicznych; twórca systemu barw, członek Niemieckiego Związku Monistów; ojciec Wolfganga Ostwalda.

Claude Piron – szwajcarski lingwista i psycholog. Tłumacz Organizacji Narodów Zjednoczonych w latach 1956-1961. Po opuszczeniu ONZ pracował dla Międzynarodowej Organizacji Zdrowia na całym świecie, pisząc jednocześnie wiele publikacji w języku Esperanto. Esperanto znał od dziecka i używał go wielokrotnie podczas swoich podróży po całym świecie, m.in. w Japonii, Chińskiej Republice Ludowej, Uzbekistanie, Kazachstanie, wielu krajach Afryki i Ameryki Południowej, oraz prawie każdym kraju europejskim. Był wielkim propagatorem tego języka, uznając go za najlepsze rozwiązanie światowego problemu komunikacji międzyludzkiej. Ostro krytykował supremację języka angielskiego, bardzo trudnego do przyswojenia dla osób nie posługujących się nim od dzieciństwa, a także nieracjonalny system nauczania języków w szkołach. Zwracał uwagę, iż obecny system w ogromny sposób faworyzuje osoby z anglojęzycznego kręgu kulturowego, spychając na gorszą pozycję ludzi posługujących się od dziecka innymi językami i zmuszając ich do wkładania ogromnego wysiłku w naukę języka angielskiego, która zazwyczaj nie przynosi większych efektów. Ukazywał także, jak tragiczna może się okazać sytuacja człowieka, który opuściwszy terytorium, na którym dominuje jego własny język, często nie jest w stanie porozumieć się z innymi. Porównywał to zjawisko do afazji. Wskazywał więc esperanto jako język prosty do nauczenia oraz neutralny jako idealną alternatywę dla panującego obecnie systemu, a środowisko esperantystów jako przykład dla świata w kwestii wzajemnego zrozumienia i tolerancji.

Edmond Privat – szwajcarski dziennikarz, esperantysta francuskiego pochodzenia, doktor historii, profesor uniwersytecki, pisarz i dziennikarz. Rzecznik sprawy polskiej.

Cezaro Rossetti – szkocki pisarz, piszący w języku esperanto.

Neeme Ruus - estoński esperantysta i polityk komunistyczny, zastępca przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych Estońskiej SRR (1941-1942).

René de Saussure – szwajcarski językoznawca i esperantysta. Profesor matematyki. Brat Ferdynanda de Saussure'a. Autor projektu reformy języka esperanto.

Tibor Sekelj, po węgiersku Tibor Székely – podróżnik, dziennikarz, pisarz, prawnik i esperantysta.

Reinhard Justus Reginald Selten – niemiecki ekonomista, laureat Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1994 roku.

William Thomas Stead – angielski dziennikarz, pisarz Science Fiction, pacyfista i spirytysta. Znawca i popularyzator języka esperanto.

Włodzimierz Stanisław Strzyżewski – polski szermierz, działacz sportowy, wynalazca sportu ringo.

Teodoro Ŝvarc – węgierski pisarz pochodzenia żydowskiego, lekarz i prawnik. Ojciec George’a Sorosa i Paula Sorosa.
Mikołaj Jerzy Szymański – polski filolog klasyczny, profesor i wykładowca uniwersytecki, redaktor naczelny czasopisma „Meander”.
Teru Hasegawa – japońska esperantystka, znana także jako Verda Majo w kręgach esperanckich.

Lew Nikołajewicz Tołstoj, hrabia – rosyjski powieściopisarz, dramaturg, krytyk literacki, myśliciel, pedagog. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w literaturze europejskiej. Klasyk literatury rosyjskiej i światowej.
Humphrey Tonkin – angielski esperantysta, filolog, językoznawca, profesor w dziedzinie literatury, znawca angielskiej literatury okresu renesansu, przewodniczący Światowej Esperanckiej Organizacji Młodzieżowej w latach 1969–1971 i Universala Esperanto-Asocio (UEA) w latach 1974–1980 oraz 1986-1989.

Eugeniusz Tor – polski inżynier i działacz społeczny, wiceprezydent Krakowa (1945–1947).

Anna Elisa Tuschinski – gdańska nauczycielka, założycielka Gdańskiego Towarzystwa Esperanckiego, pionierka ruchu esperanckiego w Gdańsku.

John Mabon Warden – brytyjski esperantysta. Prezydent British Esperanto Association w latach 1916–1922.

Gaston Waringhien – francuski lingwista, tłumacz, leksykograf i esperantysta.

Eugen Wüster – austriacki uczony-leksykograf, twórca nauki o terminologii jako niezależnej dyscypliny, zawartej w pracy "Einführung in die allgemeine Terminologielehre und terminographische Lexikographie".

Zhou Zuoren – chiński pisarz, tłumacz literatury europejskiej i japońskiej na język chiński, folklorysta i eseista, czołowy rzecznik wprowadzenia języka potocznego (baihua) do literatury. Brat Lu Xuna.