W

Akcze – srebrna moneta osmańska będąca w obiegu od XIV do XIX wieku.

W

Aspron (’άσπρον), aspron trachy – bizantyjska moneta emitowana od XI wieku, podziałka złotego hyperpyrona, wytwarzana w kształcie miseczki.

W

Augustalis (augustał) – złota moneta średniowieczna wprowadzona do obiegu przez cesarza Fryderyka II na wzór wartościowych monet bliskowschodnich.

W

Bizant, bezant – potoczne określenie złotej monety cesarstwa bizantyńskiego; w średniowieczu symbol bogactwa i dobrobytu.

W

Bolognino – moneta papieska, bita od XIV wieku, srebrna.

W

Brakteat – moneta wybijana jednostronnie z cienkiej blaszki na miękkiej podkładce. Stempel odciśnięty wypukło na awersie pojawiał się jako wklęsły (negatyw) na rewersie.

W

Cekin – złota moneta włoska bita od XIII wieku w Wenecji. Jedna z najwcześniejszych monet złotych Europy średniowiecznej.

W

Dirhem (dirham) – jednostka wagi pierwotnie ustalona w Arabii jako 2/3 drachmy attyckiej. Także srebrna moneta krajów arabskich bita od VII do XI wieku.

W

Dukat – złota lub srebrna moneta używana w Europie od późnego średniowiecza do początków XX wieku. Według niektórych źródeł określenie to należy ograniczać jedynie do złotej monety europejskiej, o masie ok. 3,5 grama, której pierwowzorem był złoty floren bity we Florencji od 1252 r.

W

Dukat wenecki – dukat o wadze 3,55 g złota, emitowany w Wenecji od roku 1284 do upadku Republiki Weneckiej w 1797.

W

Écu – złote i srebrne monety francuskie będące w obiegu w różnych okresach historycznych.

W

Floren – złota moneta o masie ok. 3,5 grama, bita przez Florencję od 1252 roku. Jej stabilna wartość pozwoliła stać się główną złotą monetą w Europie. Od XIV w. była często naśladowana, przez m.in. Włochy, Czechy, Węgry, Francję oraz Niderlandy. Jej weneckim odpowiednikiem był początkowo cekin, potem dukat.

W

Floren aragoński – złota moneta średniowieczna władców Aragonii.

W

Follis lub folis – późnorzymska moneta z brązu, wznowiona w Bizancjum i mająca późniejsze liczne naśladownictwa oraz pochodne w różnych państwach europejskich i arabskich.

W

Grosz – moneta gruba.

W

Grosz praski – srebrna moneta czeska wprowadzona przez Wacława II w 1300 r. Była bita do 1547 r. Stała się najpopularniejszą monetą obiegową i przeliczeniową w średniowiecznej, środkowej Europie. W Polsce nazywany również groszem czeskim lub groszem szerokim.

W

Grosz turoński – srebrna wysokowartościowa moneta francuska wprowadzona do obiegu w 1266 r. przez króla Ludwika IX Świętego.

W

Halerz :

W

Hyperpyron – złota moneta wybijana w Bizancjum od XI wieku, o wadze około 4,3 g.

W

Kahavanu – miedziane monety władców Cejlonu z okresu średniowiecza.

W

Lira Trona – srebrna moneta wenecka wprowadzona przez dożę Mikołaja Trona w 1472 roku.

W

Maravedí – moneta używana w Hiszpanii przez kilka wieków.

W

Matapan – srebrna moneta wenecka będąca w obiegu w XIII i XIV wieku.

W

Nobel – średniowieczna złota moneta angielska o dużej wartości.

W

Örtug – srebrna moneta szwedzka bita od 2 poł. XIV w. i będąca w obiegu niemal do końca XVIII wieku.

W

Parwus – drobna srebrna moneta czeska, która pojawiła się jako niższy stopień systemu groszowego wprowadzonego przez reformy Wacława II, utworzona na wzór włoskich parvi. Stanowiła równowartość 1/12 grosza.

W

Pepione, pepion – srebrna moneta kastylijska bita w XIII-XIV wieku za panowania Alfonsa X i Ferdynanda IV. Pod względem wartości równa była połowie denara. Ważyła 0,57-0,67 grama srebra, a jej obecna wartość numizmatyczna to ok. 100-150 dol. USA.

W

Pskowka – srebrna moneta rosyjska bita w Pskowie od 1424/1425 do 1510. Bito diengi i czetwiertce równe 1/4 diengi

W

Soldo, także sold – średniowieczna włoska jednostka monetarna, emitowana wpierw w Mediolanie, następnie także w innych miastach. W obrocie pojawiła się u schyłku XII wieku, za panowania cesarza Henryka VI Hohenstaufa, jako moneta srebrna o wadze 1,25 g. Jej nazwa wywodzi się od solida, złotej monety z doby późnego cesarstwa rzymskiego.

W

Solid – wprowadzona w latach 309–311 w zachodniej części cesarstwa rzymskiego przez Konstantyna I, zastępująca aureusa, złota moneta rzymska o masie 4,55 grama, bita do XI w. w cesarstwie bizantyjskim, od 1092 r. przekształcona w jednostkę obrachunkową odpowiadającą 24 karatom czystego złota.

W

Szerf – moneta o wartości ½ feniga, zwana we wczesnym średniowieczu obolem, bita głównie w Niemczech północnych.

W

Tanka – określenie średniowiecznych monet złotych i srebrnych w muzułmańskich Indiach.

W

Złatnik – średniowieczna złota moneta Rusi Kijowskiej.