W

Achaja – historyczna kraina grecka znajdująca się w północnej części półwyspu Peloponez nad Zatoką Koryncką.

W

Akrokorynt – wzgórze w Grecji, na Peloponezie, wznoszące się na 575 m nad poziom morza. W starożytności wzgórze było akropolem położonego u jej stóp Koryntu. Istniała się tu znana w całym greckim świecie świątynia Afrodyty, wzmiankowana także w mitologii. Wyróżniały ją praktyki sakralnej prostytucji, prowadzonej w zespole przyświątynnym, z udziałem setek kapłanek. Fundamenty niedużej świątyni Afrodyty znajdują się na jednym z dwóch szczytów Akrokoryntu, od strony miasta, gdy szczyt górujący dziś nad autostradą gości bizantyński i średniowieczny zamek.

W

Akronauplia – wyniosły skalisty cypel, w przeszłości akropol i cytadela miasta Nauplion na Peloponezie.

W

Bassaj – stanowisko archeologiczne w Grecji, w Arkadii na Peloponezie, odległe o około 14 km od miejscowości Adritsana.

W

Beocja – kraina historyczna w środkowej starożytnej Grecji między Zatoką Koryncką a Zatoką Eubejską Północną i Południową oraz Cieśniną Ewripos.

W

Bejrut – stolica i największe miasto Libanu, leżące w środkowej części kraju. Liczy 2 mln 60 tys. mieszkańców (2012), większość pochodzenia arabskiego. Dawniej miasto było nazywane: Birutu, Berytos. Znajduje się tu wiele zabytków i dobytku historycznego kraju.

W

Doryda – część starożytnej Grecji obejmująca wyspy Rodos, Kos, część wybrzeża Karii i inne mniejsze wyspy znajdujące się w regionie. Były to tereny zasiedlone w okresie wieków ciemnych przez Greków mówiących dialektem doryckim. Na północ od Dorydy na wybrzeżu Azji Mniejszej leżały inne krainy zamieszkane przez Greków mówiących dialektami jońskim i eolskim: Jonia i Eolia. Największe polis Dorydy tworzyły związek sześciu miast - heksapolis.

W

Eolia, Eolida – część starożytnej Grecji obejmująca fragment wybrzeża północno-zachodniej Azji Mniejszej od Hellespontu na północy do ujścia rzeki Hermos na południu, oraz pobliskie wyspy. Jest to termin raczej etniczno-lingwistyczny niż stricte geograficzny lub polityczny – w czasach klasycznych oznaczał obszary w Azji i na wyspach zasiedlone przez Greków mówiących dialektem eolskim, którym w Grecji europejskiej posługiwali się wtedy tylko mieszkańcy Beocji i Tesalii. Na południe od Eolii leżały inne strefy greckiego osadnictwa w Azji Mniejszej – Jonia i Doryda.

W

Epir – górzysta kraina położona w północno-zachodniej części Grecji, nad Morzem Jońskim, na północy graniczy z Albanią, na wschodzie z Tesalią, a na południu z Etolią i Akarnanią. Ponadto istnieje także Epir Północny, czyli zamieszkały przez Albańczykow, Greków i Wołochów obszar, położony po albańskiej stronie granicy.

W

Ftiotyda – kraina historyczna w Grecji.

W

Gediz – rzeka w Azji Mniejszej, wypływająca w górach Frygii, Dindymos, płynąca krętym biegiem przez równinę lidyjską, przyjmująca kilka dopływów i wpadająca do Zatoki Smyrneńskiej, na południowy wschód od Fokai. W piaskach na jej dnie odnajdywano złoto.

W

Itaka – grecka wyspa na Morzu Jońskim, w archipelagu Wysp Jońskich, na zachód od wybrzeży Peloponezu, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie, w regionie Wyspy Jońskie, w jednostce regionalnej Itaka, w gminie Itaka. W 2011 roku liczyła 3231 mieszkańców. Główną miejscowością i portem wyspy jest Itaka, zwana również Wati, położona w wąskiej, głębokiej zatoce.

W

Jonia – kraina w starożytności położona w centralnej części wybrzeża Azji Mniejszej, między rzekami Hermos a Meander. Zasiedlona przez Greków, głównie Jonów z Attyki i Peloponezu. Od północy graniczyła z Eolią, od wschodu z Lidią, od południa z Karią. Do Jonii zaliczano również przybrzeżne wyspy, z największymi miastami Chios i Samos.

W

Karia – kraina historyczna w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej na wybrzeżu Morza Egejskiego na północ od Rodos, granicząca z Jonią, Lidią, Pizydią i Likią. Przez Karię przepływała rzeka Meander i jej dopływy: Harpasos, Marsyas i Indus.

W

Magnezja – kraina historyczna w Grecji, a także jednostka regionalna w regionie Tesalia, ze stolicą w Wolos. W starożytności głównym ośrodkiem miejskim Magnezji było Jolkos, związane z mitem o Jazonie.

W

Mycale – góra na zachodnim wybrzeżu centralnej Anatolii w Turcji położona na północ od rzeki Menderes i naprzeciw wyspy Samos.

W

Nafpaktos – miasto w środkowej Grecji, na północny wschód od miasta Patras, port u wejścia do Zatoki Korynckiej, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie, w regionie Grecja Zachodnia, w jednostce regionalnej Etolia-Akarnania, siedziba administracyjna gminy Nafpaktia. W 2011 roku liczyło 13 415 mieszkańców.

W

Pangajon (gr. Παγγαίον) – masyw górski, położony we wschodniej części obecnej greckiej prowincji Macedonia. Zdaniem archeologów góra o dalekosiężnym znaczeniu gospodarczym i sakralnym, od początków zaistnienia tu ludzkiego rodzaju. Na przestrzeni tysiącleci góra znana była pod wieloma imionami, a nazwę Pangajon przywrócono w nowożytnym państwie greckim.

W

Rio – miasto portowe w Grecji Zachodniej, nad Morzem Jońskim, na północnym wybrzeżu Peloponezu, 7 km na północny wschód od Patras, przy drodze krajowej GR-8 i linii kolejowej (Patras-Korynt-Ateny). W 2011 roku liczyło 5252 mieszkańców.

W

Strofady – grupa dwóch małych wysp na Morzu Jońskim. Leżą one ok. 50 km na południowy wschód od wyspy Zakintos. Administracyjnie są częścią jednostki regionalnej Zakintos i gminy Zakintos, w regionie Wyspy Jońskie, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie. Na większej wyspie, noszącej nazwę Stamfani znajduje się warowny klasztor Maryi Panny z Pantachara, zbudowany w 1241 roku. Mniejsza wyspa nosi nazwę Arpia.

W

Tyryns – cytadela z czasów kultury mykeńskiej, położona na Peloponezie. W miejscu tym już w III tysiącleciu p.n.e. znajdowała się osada. Achajowie zbudowali tu swoją twierdzę w XIV–XIII wiek p.n.e. Tyryns został zdobyty przez Dorów około 1100 p.n.e. Około 470 p.n.e. cytadela została zniszczona przez Argejczyków.

W

Zatoka Latmijska – istniejąca w starożytności zatoka na wschodnim wybrzeżu Morza Egejskiego, w zachodniej Karii, u ujścia rzeki Meander. Nazwa zatoki pochodzi od znajdującej się u jej wschodnich wybrzeży góry Latmos, która rozdzielała ją na dwie odnogi, północną i południową. Od północy zatokę ograniczała wrzynająca się w morze góra Mykale zakończona Przylądkiem Trogilium na zachodnim krańcu, oddzielona wąską cieśniną od wyspy Samos. W starożytności zatoka miała duże znaczenie handlowe i kulturalne, jako że u jej brzegów znajdowały się trzy ważne miasta jońskie: Myus, Priene i Milet.