W

Ceres, Cerera – w mitologii rzymskiej italska bogini wegetacji i urodzajów; całkowicie utożsamiona z grecką Demeter już w V wieku p.n.e..

W

Demeter – w mitologii greckiej bogini płodności ziemi, urodzaju, ziemi uprawnej, zbóż, rolnictwa; matka Kory-Persefony. Siostra Zeusa, Posejdona, Hadesa, Hestii i Hery. Kochanka Zeusa – miała z nim córkę Korę-Persefonę. Córka Rei i Kronosa.

W

Frejr – bóstwo falliczne z rodu Wanów, bóg urodzaju, roślinności, pokoju, płodności, bogactwa i radości, syn Njörðra i Skadi, brat Frei. Władca świetlistych Alfów, jego małżonką jest uosabiająca ziemię Gerda.

W

Geb – w mitologii egipskiej bóg Ziemi, brat i mąż nieba – bogini Nut, syn boga powietrza – Szu i bogini uosabiającej wilgoć – Tefnut; jeden z bogów Wielkiej Enneady. Atrybutem boga jest gęś białoczelna. Reprezentującym Geba hieroglifem jest gęś.

W

Hapi – w religii starożytnego Egiptu bóstwo dorocznych wylewów Nilu, nanoszących na brzegi rzeki żyzny muł, pozwalający Egipcjanom na uprawę roślin. Jego imię oznacza Biegnący, co prawdopodobnie odnosi się do nurtu Nilu. Miał wiele tytułów, m.in. Pan Ryb i Ptactwa Wodnego oraz Pan Rzeki Niosącej Życie. Przedstawiany zazwyczaj jako mężczyzna z dużym brzuchem, ubrany w przepaskę na biodrach, z długimi włosami i zwisającym, kobiecym biustem. Coroczne wylewy Nilu bywały nazywane Przybyciem Hapi. Ponieważ tworzyły żyzny grunt na obszarach, które bez tego byłyby jałowe, Hapi, jako ich patron, symbolizował żyzną ziemię. Dlatego, chociaż był rodzaju męskiego, malowano go z dużym brzuchem przedstawiającym płodność Nilu. Zwykle miał też niebieską lub zieloną skórę, przypominającą Nu i przedstawiającą wodę. Wskutek płodnej natury był czasem uważany za "ojca bogów" oraz opiekuńczego ojca, pomagającego utrzymać równowagę kosmosu.

W

Harpokrates – egipsko-greckie bóstwo popularne w świecie śródziemnomorskim w okresie hellenistycznym i rzymskim. Jedna z postaci Horusa, przedstawianego w postaci dziecka jako syn Ozyrysa i Izydy.

W

Kybele – frygijska bogini płodności, urodzaju, wiosny i miast obronnych, strażniczka zmarłych. W mitologii frygijskiej jej młodym kochankiem był Attis. Czczona od tysiącleci w całej Azji Mniejszej jako Magna Mater; w Rzymie jej kult przetrwał aż do V wieku n.e.

W

Nidaba – bogini mądrości, zboża, patronka pisarzy w mitologii sumeryjskiej.

W

Ninhursag – sumeryjska wielka bogini-matka nazywana „matką bogów”, symbol życia i płodności ziemi. Imię Ninhursag znaczy „Pani Gór”. Jako Ninlil była żoną Enlila, „Pana Powietrza”; natomiast jako żona boga słodkich wód praoceanu Enki nosi imię Ninki. Znana jest także pod imionami: Aruru, Mama/Mami, Ninmah, Ninsikil, Nintu.

W

Prozerpina, – starorzymska bogini kiełkującego zboża, królowa świata podziemnego. Uważana za żonę Dis Pater (Plutona), wraz z którym odbierała cześć podczas ludi Tarentini. Jej imię pochodzi od łac. proserpere – "zjawiać się".

W

Renenutet – w mitologii egipskiej bogini-kobra przedstawiana jako kobieta z głową węża. Opiekunka władców Egiptu, często łączona z boginią Wadżet. Pani zbioru owoców i żniw. Renenutet kierowała ludzkim losem, dlatego była identyfikowana z Maat. Jej świątynia z czasów Amenemhata III i IV znajdowała się w oazie Fajum.

W

Sif – w mitologii nordyckiej bogini zbóż, urodzaju, płodności, miłości i urody, należąca do rodów Azów; małżonka Thora.

W

Świętowit – główne bóstwo czczone przez plemię Słowian połabskich – Ranów, zamieszkujące na wyspie Rugii w grodzie Arkona. Relacja duńskiego kronikarza Saxo Gramatyka zawarta w dziele Gesta Danorum podaje, że w tamtejszej świątyni przedstawiać boga miał posąg olbrzymiej, antropomorficznej istoty o czterech głowach. Lewą ręką wsparty był na boku, a w prawej trzymać miał róg, który kapłan podczas świąt napełniał miodem w celu odprawienia wróżb. Atrybutem Świętowita był miecz, a świętym zwierzęciem biały koń, którym posługiwano się przy wróżbach przed wyprawami wojennymi; ruch konia lewą nogą miał oznaczać klęskę, prawą zaś zwycięstwo.

W

Tellus – w mitologii rzymskiej bogini płodności, opiekująca się zbiorami. Uważana za matkę rodzaju ludzkiego, sprzyjała jego powiększaniu się. Pod imieniem Terra Mater czczona także jako matka-ziemia. Przedstawiano ją w postaci kobiety o wielu piersiach.

W

Zemyna, Žemynėlė, Žemė Motina, łot. Zemes Māte - litewska bogini ziemi, plonów, płodności i sprawiedliwości. W obchodach święta Pergrubii dokonywał się wiosną akt jej hierogamii (zespolenia) z Dievsem, gwarantujący coroczne odtworzenie kosmosu, płodność przyrody i urodzaj.