W

Saturn – seria dwustopniowych i trójstopniowych amerykańskich rakiet nośnych używanych w latach 1964–1975. Głównie stosowane w lotach załogowych na Księżyc w czasie realizacji Programu Apollo. Saturny zostały stworzone przez Wernera von Brauna.Saturn I – używany był głównie do testów. Saturn IB – był wykorzystywany w projekcie Skylab, misji Apollo 7 i misji Apollo-Sojuz. Saturn V – dzięki tej rakiecie człowiek postawił stopę na Księżycu. Saturn INT-21 – wyniósł stacje kosmiczną Skylab.

W

Saturn I Block 2 – druga wersja amerykańskiej rakiety Saturn I z przeprojektowanym I stopniem. Stanowiła część Programu Apollo.

W

Saturn IB – druga z serii dużych amerykańskich rakiet kosmicznych Saturn. Powstała jako kolejny etap realizacji koncepcji potężnych rakiet zdolnych do wynoszenia na orbitę ciężkich ładunków. Stanowiła rozwinięcie rakiety Saturn I, opracowane w roku 1962 dla potrzeb programu Apollo. Jej głównym celem było wynoszenie statków Apollo na orbitę Ziemi, m.in. w ramach misji Apollo-Sojuz oraz na stację Skylab.

W

Saturn INT-20 – rakieta nośna projektowana przez NASA w latach 60. XX wieku o konstrukcji zapożyczonej z rakiety Saturn V. Miała się składać ze stopni S-IC i S-IVB, w związku z czym mogła wyprzeć rakietę Saturn IB. Projekt nie został zrealizowany.

W

Saturn INT-21 – odpowiednik rakiety Saturn V w wersji dwustopniowej, a także ostatnia ciężka rakieta Saturn. Była specjalnie zaprojektowana na potrzeby programu Apollo Applications Program, który zakładał rozwijanie technologii i zastosowań wykorzystanych w programie Apollo. Dla tej rakiety proponowano rozwiązanie, by instrumenty telemetryczne i kontrolne przenieść na stopień S-II, lecz uznano, że nie ma takiej konieczności, gdyż stacja Skylab była zbudowana ze stopnia S-IVB, stąd instrumenty kontrolne mogły się tam pomieścić.

W

Saturn V – wielostopniowa rakieta kosmiczna jednokrotnego użytku na paliwo ciekłe, wykorzystywana przez NASA w programach załogowych lotów kosmicznych Apollo i Skylab. Była to największa z rakiet należących do rodziny Saturn. Została zaprojektowana przez zespół pod kierownictwem Wernhera von Brauna i Artura Rudolpha w instytucie Marshall Space Flight Center przy udziale firm Boeing, North American Aviation, Douglas Aircraft Company oraz IBM.

W

Saturn-Shuttle był proponowaną rakietą nośną do wyniesienia promu kosmicznego na orbitę okołoziemską. Projekt składał się ze zmodyfikowanego stopnia S-IC jako I stopnia, oraz zbiornika zewnętrznego zasilającego 3 silniki RS-25 SSME umieszczone na orbiterze STS. Porzucony ze względu na wysokie koszty.