WArmata dwufuntowa to brytyjska armata przeciwpancerna kalibru 40 mm produkowana od 1936. W momencie jej powstania była to jedna z najlepszych armat przeciwpancernych na świecie, ale już pod koniec 1941 w związku ze wzrastającym opancerzeniem czołgów została zastąpiona przez armatę 6-funtową. Nazwa pochodzi od przybliżonej masy wystrzeliwanych pocisków.
WHaubica górska 3,7-calowa – haubica kalibru 94 milimetry używana przez wojska brytyjskie oraz państw Wspólnoty Brytyjskiej w okresie pierwszej i drugiej wojny światowej.
WArmata 4,5-calowa – armata polowa o kalibrze 4,5 cala używane przez wojska brytyjskie w okresie drugiej wojny światowej.
WArmata 5,5-calowa – brytyjska armata polowa kalibru 140 mm używana w okresie II wojny światowej.
WArmata sześciofuntowa to brytyjskie działo przeciwpancerne kalibru 57 mm z okresu II wojny światowej zaprojektowane jako następca armaty dwufuntowej. Po raz pierwszy użyte bojowo w Afryce Północnej w kwietniu 1942.
WArmata 17-funtowa – brytyjskie działo przeciwpancerne kalibru 76,2 mm z okresu II wojny światowej. Pociski APDS były w stanie zniszczyć nawet najcięższe niemieckie czołgi, był to praktyczny odpowiednik słynnej niemieckiej armaty 88 mm. Po wojnie, w roli artylerii przeciwpancernej została zastąpiona przez działo bezodrzutowe BAT 120 mm, a w roli armaty czołgowej przez działo 20-funtowe.
WArmata 18-funtowa - armata polowa kalibru 84 mm używana przez armię brytyjską w czasie I wojny światowej i w początkowym okresie II wojny światowej.
WHaubicoarmata 25-funtowa – haubicoarmata brytyjska kalibru 87,6 mm, która weszła na wyposażenie armii brytyjskiej tuż przed wybuchem II wojny światowej. Podstawowe działo polowe armii Wielkiej Brytanii i jej dominiów oraz armii sojuszniczych organizowanych w Wielkiej Brytanii podczas wojny. Istniały dwa zasadnicze modele dział 25-funtowych: wczesny mniej liczny Mark I, powstały przez modyfikację dział 18-funtowych (18/25-pounder), oraz podstawowy Mark II. Uznawana jest za jedno z najlepszych dział kiedykolwiek zbudowanych – w służbie brytyjskiej pozostała aż do końca lat pięćdziesiątych. Niewielkie ilości tej broni były używane w celach szkoleniowych aż do 1967, a armie wielu krajów Wspólnoty Narodów używały ich jeszcze dłużej. "25-funtówka" została wycofana ze służby z powodu standaryzacji broni i amunicji NATO.
WArmata 60-funtowa – brytyjska armata polowa kalibru 5 cali, używana podczas obu wojen światowych. Znana również jako Vickers L/33,6.
WAchilles – brytyjski niszczyciel czołgów z okresu II wojny światowej, będący zmodyfikowaną wersją pojazdu M10 Wolverine konstrukcji amerykańskiej. Obok pojazdów Archer były to jedyne używane przez Brytyjczyków samobieżne działa przeciwpancerne na podwoziu gąsienicowym.
WArcher – niszczyciel czołgów konstrukcji brytyjskiej z okresu II wojny światowej.
WArmata kolejowa 13,5-calowa – brytyjskie działo kolejowe kalibru 342,9 mm używane w okresie pierwszej i drugiej wojny światowej. Armaty tego typu bazowały na wcześniejszej konstrukcji używającej armat morskich 14 calowych, dwie armaty tego typu "Boche-Buster" i "Scene-Shifter" były używane we Francji w końcowym okresie I wojny światowej, w 1919 armaty te powróciły do Anglii. Po wybuchu II wojny światowej postanowiono je reaktywować, ale 14-calowe działa zostały już w 1926 uznane za przestarzałe i armaty przezbrojono w działa kalibru 13,5 cala używane przez pancerniki typu Iron Duke. Ostatecznie reaktywowano trzy armaty tego typu, ponieważ były one obsługiwane przez brytyjskich marines należących do Royal Marine Siege Regiment otrzymały one "morskie" oznaczenie HMG. Pierwszym działem, które weszło do służby, był HMG Scene-Shifter, a następnie HMG Piece-Maker i HMG Gladiator.
WArmata przeciwlotnicza 3-calowa – brytyjska armata przeciwlotnicza kalibru 76,2 mm. Weszła do służby w roku 1914, pierwsza armata przeciwlotnicza na świecie specjalnie zaprojektowana do tej roli, wcześniejsze konstrukcje były działami polowymi przystosowanymi do strzelania przeciwlotniczego.
WArmata przeciwlotnicza 3,7–calowa – brytyjskie działo przeciwlotnicze kalibru 94 mm używane w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu, aż do zastąpienia przez rakietowe pociski przeciwlotnicze.
WArmata 40 mm (2-pdr) Vickers QF Mark II – brytyjska morska automatyczna armata przeciwlotnicza z okresu I wojny światowej, używana także podczas II wojny światowej, na okrętach brytyjskich oraz innych państw. W terminologii brytyjskiej kaliber oznaczony był jako "2-pdr" – 2 funty. Potocznie nazywana pom-pom.
WArmata przeciwlotnicza 40 mm (2pdr) Mark VIII, potocznie nazywana pom-pom – brytyjska morska automatyczna armata przeciwlotnicza z lat 30. XX wieku, standardowe lekkie działo przeciwlotnicze brytyjskich okrętów okresu II wojny światowej, używana głównie w postaci sprzężonej po 4 i 8 luf.
WBishop – brytyjska samobieżna haubicoarmata zaprojektowana i produkowana w roku 1942 na podwoziu czołgu piechoty Mk III Valentine.
W29 mm Spigot Mortar – opracowany w początkowym okresie II wojny światowej przeciwpancerny moździerz trzonowy. Planowano, że w broń tą zostaną wyposażone regularne oddziały armii brytyjskiej, jednak głównym użytkownikiem została Home Guard, a armia przyjęła na stan pokrewnego konstrukcyjnie PIATa.
WAEC Mk I Gun Carrier – brytyjskie samobieżne działo przeciwpancerne, znane także jako "Deacon" z okresu II wojny światowej. Używane było tylko w czasie kampanii w Afryce Północnej (1942-43).
WHS.404 – działko automatyczne o kalibrze 20 mm produkowane przez firmę Hispano-Suiza, było używane w wielu modelach samolotów brytyjskich, amerykańskich i francuskich.
WOrdnance ML 3 in Mortar – podstawowy brytyjski moździerz piechoty z czasów II wojny światowej.
WPolsten – brytyjskie działko przeciwlotnicze, zaprojektowane przez polskich, czechosłowackich i brytyjskich inżynierów na podstawie szwajcarskiego działka Oerlikon 20 mm. W porównaniu z Oerlikonem składającym się z 250 części, Polsten składał się z zaledwie 119 części, co jednak nie miało żadnego negatywnego wpływu na skuteczność czy niezawodność tej broni. Uproszczenie konstrukcji działka wpłynęło także na znaczne obniżenie jego kosztów produkcji. O ile produkcja jednego działka Oerlikon kosztowała około 350 funtów szterlingów, to wersja polska kosztowała pomiędzy 60 a 70 funtów. Jedyną znaczącą różnicą pomiędzy Oerlikonem a Polstenem był obsługiwany przez nie magazynek – Oerlikon używał niewygodnego i nielubianego przez obsługę 60-nabojowego magazynka bębnowego, a Polsten mógł używać zarówno jego jak i wygodniejszego, lżejszego i tańszego w produkcji 30-nabojowego magazynka pudełkowego.