WUSS Albacore (AGSS-569) – amerykański eksperymentalny okręt podwodny o napędzie elektryczno-spalinowym, o wyporności podwodnej 1810 ton. Od momentu rozpoczęcia programu konstrukcyjnego w 1949 roku, a następnie przez okres służby jednostki w latach 1953–1972, okręt pełnił rolę laboratorium nowych koncepcji hydrodynamicznych marynarki amerykańskiej. Badania zmierzały do opracowania szczegółów kadłuba i technologii niezbędnych do konstrukcji okrętów podwodnych, które powinny charakteryzować się bardzo dużą prędkością i manewrowością podwodną. W wyniku eksperymentów, pozyskano informacje, które pozwoliły na całkowitą zmianę dotychczasowego podejścia do kształtu okrętów podwodnych i wielu elementów systemu napędowego. Zmiany te odbiły się na sposobie konstrukcji okrętów podwodnych nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale też na całym świecie. Po zakończeniu służby, od roku 1985 okręt pełni rolę muzeum-pomnika.
WUSS Alligator – pierwszy okręt podwodny oficjalnie przyjęty do służby w United States Navy. "Alligator" zwodowany został 30 kwietnia 1862 roku w stoczni Neafie & Levy w Filadelfii, gdzie został wybudowany według projektu Francuza Brutusa de Villeroia. Przyjęcie do służby w marynarce amerykańskiej miało miejsce w czerwcu 1862 roku, jednak już 2 kwietnia 1863 roku okręt zatonął podczas sztormu. Okręt, jako pierwszy w historii, wyposażony był w unikatowy system puryfikacji powietrza konstrukcji de Villeroia, którego sposób konstrukcji pozostaje tajemnicą z powodu braku projektów i śmierci konstruktora.
WUSS "Argonaut" - największy amerykański okręt podwodny aż do zakończenia II wojny światowej, jedyna amerykańska jednostka morska tej klasy zbudowana specjalnie do wypełniania roli stawiacza min. Należał do grupy 9 okrętów pięciu typów, które powstały w dwudziestoleciu międzywojennym, zwanych czasem V-boats. Okręt w czasie budowy znany był pod oznaczeniem V-4. Stępkę pod budowę nowego okrętu położono 1 maja 1925 r. w stoczni Portsmouth Naval Shipyard. Wodowanie odbyło się 10 listopada 1927 r; matką chrzestną została Philip Mason Sears, córka kontradmirała Williama D. MacDougalla. Łącznie z podobnymi V-5 ("Narwahl") i V-6 ("Nautilus") nie dotyczyły go ograniczenia rozbrojeniowego traktatu londyńskiego, na mocy specjalnej klauzuli, zezwalającej na posiadanie trzech okrętów podwodnych o wyporności standardowej do 2800 ton. V-4 został zaprojektowany z większymi i mocniejszymi silnikami diesla, niż wcześniejsze okręty z serii typu V, które silniki jednak okazały się niepowodzeniem. V-4 zanurzał się bardzo wolno, a gdy już był pod wodą, osiągał niewielkie prędkości. Stanowił duży cel do wykrycia przez sonar oraz na powierzchni i posiadał słabą manewrowość i bardzo duży promień skrętu.
WUSS Darter (SS-576) – amerykański unikatowy okręt podwodny stanowiący ulepszoną odmianę okrętów typu Tang, wyposażony m.in. w system kontroli używający konsoli operatorskiej.
WUSS Dolphin (AGSS-555) amerykański okręt podwodny skonstruowany, zbudowany i wykorzystywany do celów naukowych i doświadczalnych. Do momentu wycofania ze służby, okręt ten służył do badań naukowych i doświadczalnych oraz testowych, w zakresie zjawisk fizycznych i przyrodniczych, a także w zakresie nowych rozwiązań technologicznych mających być w przyszłości wykorzystywanymi przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych. Szczególnym zadaniem tego okrętu, jest przeprowadzanie doświadczeń i testów związanych z prowadzeniem wojny przeciwpodwodnej, w tym na dużych głębokościach. Do tej jednostki należał ustanowiony listopadzie 1968 r światowy rekord zanurzenia okrętu podwodnego, wynoszący 914,4 m, zaś rok później ustanowił rekord głębokości wystrzelenia torpedy.
WFenian Ram – drugi okręt podwodny zaprojektowany i zbudowany przez amerykańskiego konstruktora i wynalazcę pochodzenia irlandzkiego Johna Hollanda, jedna z pierwszych tego rodzaju konstrukcji na świecie, pierwszy pełnowymiarowy okręt tej klasy Hollanda. W zwodowanym w 1881 roku okręcie, John Holland po raz pierwszy zastosował wiele rozwiązań konstrukcyjnych, które dwie dekady później znalazły zastosowanie w uznawanym za kamień milowy konstrukcji okrętów podwodnych okręcie Holland. Fenian Ram wyposażony był w dwucylindrowy silnik benzynowy Brayton o mocy 15 KM, zanurzał się, utrzymywał głębokość oraz wynurzał nie dzięki balastowi, lecz z użyciem sterów głębokości, z zachowaniem niewielkiej rezerwy wyporu hydrostatycznego. Podobnie jak późniejsze projekty Hollanda, Fenian Ram utrzymywał stabilność wzdłużną i poprzeczną przez utrzymywanie środka ciężkości zawsze w jednym punkcie. Zbiorniki balastowe znajdowały się na przodzie i rufie okrętu, z dwoma zbiornikami także w śródokręciu celem dostosowania wzdłużnego środka ciężkości. John Holland zapewniał, że Fenian Ram zdolny jest do pływania na powierzchni z prędkością 9 mil morskich na godzinę.
WUSS G-1 (SS-19½) – amerykański okręt podwodny, pierwsza jednostka Simona Lake’a przyjęta do służby w amerykańskiej marynarce wojennej. Budowę okrętu rozpoczęto 2 lutego 1909 roku w stoczni Newport News w Newport News w stanie Wirginia, która budowała jednostkę jako podwykonawca należącej do Lake’a Lake Torpedo Boat Company. Początkowo okręt budowany był jako USS „Seal”, jednak 17 listopada 1911 roku nazwę zmieniono na G-1. Okręt zwodowano 8 lutego 1911 roku, po czym 28 października 1912 roku jednostkę przyjęto do służby w United States Navy. Po zatonięciu USS F-1 (SS-20) w 1917 roku, zmieniono oznaczenie okrętu na SS-20.
WUSS G-4 (SS-26) – amerykański unikatowy okręt podwodny wybudowany w stoczni William Cramp & Sons, stanowiący w dużej mierze powiększoną wersję opracowanego przez Cesare Laurenti'ego włoskiego okrętu Foca, z silniejszym uzbrojeniem torpedowym i większym kioskiem. Nacisk jaki położono przy opracowywaniu projektu na zdolności operacyjne okrętu, kontrastował ze współczesnymi mu konstrukcjami amerykańskimi opracowywanymi przez Johna Hollanda, w projektach których akcentowano zwłaszcza sprawność pływania podwodnego. Początkowo jednostka nosiła nazwę Thresher, jednakże przed wodowaniem okrętu 15 sierpnia 1912 roku, oznaczenie okrętu zostało zmienione na G-4. Okręt pływał operacyjnie w marynarce amerykańskiej podczas I wojny światowej, po czym 5 września 1919 roku został wycofany ze służby. Jednostka była jedynym przedstawicielem swojego typu.
WUSS Glenard P. Lipscomb (SSN-685) — amerykański myśliwski okręt podwodny o napędzie atomowym, którego opracowanie przez zastosowanie turbiny elektrycznej zamiast parowej, stanowiło próbę konstrukcji okrętów podwodnych, których system napędowy generuje mniejszy poziom szumów. Z uwagi na ograniczone możliwości taktyczne jednostki, w tym niską prędkość okrętu, a także w związku z problemami natury technicznej związanymi z wysokością temperatur systemu napędowego, nie wybudowano innych jednostek tego typu. Wpływ na rezygnację przez United States Navy z kontynuacji tego programu, miała również tocząca się w tym samym czasie rywalizacja pomiędzy programem supernowoczesnego w tym czasie atomowego okrętu podwodnego Comform oraz programem budowy USS "Los Angeles" (SSN-688).
WUSS Halibut (SSGN-587) — amerykański unikatowy okręt podwodny o napędzie atomowym, skonstruowany i zbudowany do przenoszenia pocisków manewrujących z głowica jądrową typu Regulus.
WUSS Holland (SS-1) – pierwszy okręt podwodny pełniący służbę w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych, jednocześnie też pierwszy na świecie wcielony do służby okręt podwodny, który w pełni napędzany był napędem spalinowym na powierzchni oraz elektrycznym w zanurzeniu. Nazwa okrętu została mu nadana przez jego konstruktora – pioniera konstrukcji okrętów podwodnych – Johna Hollanda, przed zakupem okrętu przez marynarkę jednak, nosił nazwę „Holland VI”. Konstrukcja ta wprowadziła do okrętownictwa jednostek podwodnych kilka nowości, powielanych następnie przez dekady, jako bardzo efektywne rozwiązania. Należały do nich: niski współczynnik długości do średnicy, asymetryczna okrągła forma oraz pojedyncza śruba i mały kiosk.
WH.L. Hunley – okręt podwodny użyty przez siły Skonfederowanych Stanów Ameryki podczas wojny secesyjnej. Był pierwszym w historii okrętem podwodnym, który przeprowadził zakończoną powodzeniem akcję zatopienia okrętu przeciwnika. Wykonany ze stali i napędzany ręcznie okręt o wyporności 6,8 tony, zdolny był do prowadzenia działań bojowych w całkowitym zanurzeniu i pływania z prędkością 4 mil morskich na godzinę, zaś jego uzbrojenie stanowiła mina holowana bądź wytykowa.
WIntelligent Whale – amerykański okręt podwodny, którego budowa została ukończona w 1866 roku. Budowa tego okrętu została podjęta przez grupę przedsiębiorców, planujących wykorzystać go do celów prywatnych. Plan ten okazał się jednak niewykonalny, a marynarka amerykańska odmówiła jego przyjęcia dla swoich potrzeb. W roku 1872 US Navy zgodziła się jednak poddać okręt testom, a kiedy te okazały się nieudane, jednostka została porzucona. Okręt przetrwał jednak do czasów współczesnych i znajduje się na wystawie w National Guard Militia Museum w New Jersey.
WUSS Narwhal (SSN-671) — amerykański okręt podwodny z napędem jądrowym, którego konstrukcja oparta była na projekcie okrętów myśliwskich typu Sturgeon. W powiększonym wobec swoich pierwowzorów okręcie, po raz pierwszy zastosowano reaktor wykorzystujący naturalną cyrkulację chłodziwa S5G NCR, zamiast cyrkulacji wymuszonej generującą szumy pompą.
WUSS Nautilus (SSN-571) – pierwsza na świecie wcielona do służby jednostka pływająca napędzana siłownią okrętową czerpiącą energię z przebiegającej w reaktorze atomowym reakcji łańcuchowej. Okręt ten został opracowany przez amerykańską marynarkę wojenną w ramach programu napędu jądrowego. W 1958 roku USS „Nautilus” jako pierwszy na świecie przepłynął pod biegunem północnym, zaś przeprowadzone za jego pomocą testy wykazały szereg zalet siłowni jądrowej wobec innych rodzajów napędu. Rezultaty tych testów pchnęły US Navy do podjęcia decyzji o całkowitej rezygnacji z napędu konwencjonalnego dla tej klasy okrętów. Nazwa nawiązuje do fikcyjnego okrętu z powieści Juliusza Verne'a Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi. Obie jednostki były pionierskie w swoim czasie.
WUSS Plunger – pierwszy okręt podwodny zbudowany dla Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Z powodu wady napędu nigdy nie został włączony do służby.
WUSS S-2 (SS-106) – amerykański okręt podwodny z okresu międzywojennego zaprojektowany przez Simona Lake'a i wybudowany w należącej do niego stoczni Lake Torpedo Boat w ramach konkursu amerykańskiej marynarki wojennej na projekt okrętów typu S. Jednostka Lake'a w rywalizacji z projektami Johna Hollanda i stoczni Electric Boat oraz własnym projektem marynarki była konstrukcją najmniej udaną i mimo tego, że ostatecznie US Navy zakupiła okręty kilku serii typu S, prototyp Lake Torpedo Boat pozostał jednostką unikatową, a jego projekt nie stał się bazą produkcji seryjnej. Okręt był jednostka dwukadłubową, której testowa wytrzymałość kadłuba sztywnego obliczona była na zanurzenie na głębokość 60 metrów. Wprowadzony do służby w US Navy 25 maja 1920 roku, służył do 25 listopada 1929 roku.
WUSS Seawolf (SSN-575) – drugi w kolejności amerykański okręt podwodny napędzany siłownią atomową, jednocześnie jedyna w dotychczasowej historii amerykańska jednostka tej klasy napędzana reaktorem chłodzonym ciekłym metalem. USS "Seawolf" był też drugim okrętem podwodnym na świecie napędzanym siłownią jądrową.
WUSS Triton (SSRN-586) – jeden z pierwszych amerykańskich okrętów podwodnych z napędem atomowym, którego konstrukcyjnym zadaniem było prowadzenie dozoru radarowego, za pomocą pierwszego na świecie radaru z elektronicznym skanowaniem. W momencie ukończenia budowy w 1959, był największym okrętem podwodnym na świecie. W roku 1960 odbył 83-dniową podwodną podróż dookoła świata, trasą pokonaną w latach 1519-1522 przez Ferdynanda Magellana.
WUSS Tullibee (SSN-597) — amerykański prototypowy okręt podwodny z napędem jądrowym, który konstrukcyjnie wyspecjalizowany był w zwalczaniu okrętów podwodnych (SSKN).
WTurtle – amerykański okręt podwodny z okresu amerykańskiej wojny o niepodległość. Pierwszy okręt podwodny, który znalazł zastosowanie bojowe.