WZestawienie okrętów podwodnych marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, które zostały utracone w wyniku działań wojennych, bądź też zatonęły z innych przyczyn. Od początku oficjalnego wykorzystywania okrętów podwodnych marynarka amerykańska utraciła 65 jednostek, co w większości przypadków wiązało się ze śmiercią całej załogi, bądź też jej części. Niektóre okręty zostały utracone w wyniku zjawisk meteorologicznych, inne z powodu różnorakich awarii technicznych lub błędów ludzkich, część natomiast utracono w wyniku działań wojennych prowadzonych przez przeciwnika.
WUSS Adder (SS-3) – amerykański okręt podwodny typu A. Był jednym z pierwszych okrętów podwodnych służących w US Navy. Pierwotnie okręt nosił nazwę „Adder”, jednak w 1911 roku w związku z ogólną zmianą systematyki nazewniczej w US Navy, nazwa została zmieniona na oznaczenie literowo-numeryczne A-2.
WUSS Alligator – pierwszy okręt podwodny oficjalnie przyjęty do służby w United States Navy. "Alligator" zwodowany został 30 kwietnia 1862 roku w stoczni Neafie & Levy w Filadelfii, gdzie został wybudowany według projektu Francuza Brutusa de Villeroia. Przyjęcie do służby w marynarce amerykańskiej miało miejsce w czerwcu 1862 roku, jednak już 2 kwietnia 1863 roku okręt zatonął podczas sztormu. Okręt, jako pierwszy w historii, wyposażony był w unikatowy system puryfikacji powietrza konstrukcji de Villeroia, którego sposób konstrukcji pozostaje tajemnicą z powodu braku projektów i śmierci konstruktora.
WUSS Archerfish (SS-311) – amerykański okręt podwodny typu Balao z okresu II wojny światowej. Nazwa okrętu pochodzi od ryb z gatunku archerfish. W pierwszych latach służby okręt znany był pod oznaczeniem USS "Archer-Fish". Okręt zasłynął z zatopienia w 1944 japońskiego lotniskowca "Shinano".
WUSS Bream (SS-243) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. W trakcie wojny podwodnej na Pacyfiku przeprowadził 6 patroli bojowych w trakcie których zatopił japońskie jednostki o łącznej pojemności 6 934 ton.
WUSS Cochino (SS-345) – amerykański okręt podwodny typu Balao, który po zakończeniu wojny został zmodernizowany do standardu GUPPY III. Pierwszy okręt podwodny który w czasie zimnej wojny prowadził rozpoznanie w pobliżu brzegów Związku Radzieckiego. Okręt zatonął 29 sierpnia 1949 roku, na skutek eksplozji akumulatorów niedaleko Norwegii, podczas operacji na wodach arktycznych celem obserwacji spodziewanej radzieckiej próby atomowej. Dzięki pomocy udzielonej przez towarzyszący mu inny okręt podwodny - USS „Tusk” (SS-426) - zdołano uratować niemal całą załogę. Śmierć poniósł jeden pracownik cywilny, sześciu marynarzy zostało uznanych za zaginionych.
WUSS Cuttlefish (SS-11) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, druga zamówiona jednostka typu B. Została zwodowana 1 września 1906 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 18 października 1907 roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne B-2. Okręt skreślono z listy floty 17 stycznia 1922 roku.
WUSS Devilfish (SS/AGSS-292) – zbudowany w stoczni William Cramp & Sons amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp. Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopiony 14 Sierpnia 1968 jako cel ćwiczebny przez USS Wahoo (SS-565).
WUSS H-1 (SS-28) – amerykański okręt podwodny typu H, zwodowany 6 maja 1913 roku w stoczni Union Iron Works, przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 1 grudnia 1913 roku. 12 marca 1920 roku okręt osiadł na mieliźnie, 24 marca zaś zatonął podczas holowania.
WH.L. Hunley – okręt podwodny użyty przez siły Skonfederowanych Stanów Ameryki podczas wojny secesyjnej. Był pierwszym w historii okrętem podwodnym, który przeprowadził zakończoną powodzeniem akcję zatopienia okrętu przeciwnika. Wykonany ze stali i napędzany ręcznie okręt o wyporności 6,8 tony, zdolny był do prowadzenia działań bojowych w całkowitym zanurzeniu i pływania z prędkością 4 mil morskich na godzinę, zaś jego uzbrojenie stanowiła mina holowana bądź wytykowa.
WUSS Jack (SS-259) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18, wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.
WUSS Queenfish (SS-393) – zwodowany 30 listopada 1943 roku w stoczni Portsmouth Naval Shipyard amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Podczas wojny brał udział w wojnie na Pacyfiku, po jej zakończeniu zaś przeszedł modernizację GUPPY IIA prowadzącą do zwiększenia prędkości podwodnej. W trakcie wojny podwodnej zatopił osiem jednostek japońskich, o łącznej pojemności 40 767 BRT. Jednym z zatopionych statków był korzystający z zagwarantowanego przez amerykański Departament Stanu prawa przejścia Awa Maru, za co jego dowódca kmdr Charles Loughlin stanął przed sądem wojskowym.
WUSS Scorpion (SSN-589) – amerykański okręt podwodny z napędem jądrowym SSN typu Skipjack. „Scorpion” był przedstawicielem typu, którego konstrukcja stanowiła podstawowy wzór dla projektów wszystkich następnych typów amerykańskich okrętów podwodnych. Rewolucyjny wówczas kroplowy kształt kadłuba opracowany w programie badawczym „Albacore”, łączył z nowatorskim układem jednej śruby napędowej umieszczonej za sterami rufowymi oraz z siłownią nuklearną. Zainaugurował również stosowanie w powojennych projektach amerykańskich jednokadłubowej konstrukcji oraz sterów głębokości umieszczonych na kiosku – w celu zmniejszenia szumów w strefie dziobowej, mieszczącej sonar. Podstawową słabością „Scorpiona” jako okrętu typu Skipjack, był duży poziom hałasu podczas rejsu w zanurzeniu, wywoływanego zwłaszcza przez stery na kiosku oraz pięciołopatową śrubę. Dzięki jednak wynikającej z kształtu doskonałej hydrodynamice kadłuba oraz napędowi nuklearnemu, „Scorpion” był w czasie swojej służby najszybszym pod wodą okrętem na świecie, o bardzo też wysokim stopniu manewrowości.
WUSS Skipjack (SS-184) – amerykański okręt podwodny typu Salmon. W trakcie II wojny światowej „Skipjack” wziął udział w wojnie na Pacyfiku. Po wycofaniu z czynnej służby 28 sierpnia 1946 roku, okręt został zatopiony 25 lipca 1946 r. w ramach operacji „Crossroads”, a następnie wydobyty i ponownie zatopiony jako okręt-cel 11 sierpnia 1948 roku.
WUSS Tarantula (SS-12) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, trzecia zamówiona jednostka typu B. Została zwodowana 30 marca 1907 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 3 grudnia 1907 roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne B-3. Okręt skreślono z listy floty 17 stycznia 1922 roku.
WUSS Thresher (SSN-593) – amerykański myśliwski okręt podwodny z napędem nuklearnym, drugi amerykański okręt noszący nazwę „Thresher”. „Thresher” był okrętem prototypowym (wiodącym), pierwszą wybudowaną jednostką typu Thresher. 10 kwietnia 1963 roku okręt zatonął w czasie prób zdawczo-odbiorczych po remoncie w stoczni wraz ze 129 osobami na pokładzie – członkami załogi i pracownikami stoczni Portsmouth Naval Shipyard. Katastrofa tej jednostki, jakkolwiek chronologicznie druga w powojennej historii amerykańskiej marynarki wojennej, była najtragiczniejszą pod względem liczby ofiar katastrofą okrętu podwodnego z napędem atomowym. Nazwa okrętu pochodziła od jednego z gatunków rekinów.
WUSS Tuna (SS-203) – amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor. Zatopił cztery jednostki japońskie o łącznej pojemności 14 986 BRT.