WOkręty podwodne typu C – japońskie duże okręty podwodne okresu II wojny światowej. Budowane w trzech, różniących się szczegółami konstrukcyjnymi, podtypach, określanych w literaturze zachodniej jako C lub C1 , C2 i C3 lub C Mod. , były wprowadzane do służby w Marynarce Wojennej Imperium w latach 1940–1944. Ponadto planowano budowę długiej serii ulepszonych okrętów, określanych jako typ C4, V22B lub typ 379 , ale została ona anulowana w 1943 roku. Pięć jednostek pierwszego podtypu było wykorzystywanych jako transportowce miniaturowych okrętów podwodnych typu Kō-hyoteki. Pod koniec wojny część ocalałych okrętów typu C przystosowano do transportu żywych torped typu Kaiten bądź używano jako podwodne transportowce.
WKaiten – typ japońskich żywych torped przeznaczonych do ataków samobójczych.
WOkręty podwodne typu B1 - japońskie okręty podwodne dalekiego zasięgu z okresu drugiej wojny światowej. Okręty od pierwszej jednostki serii znane są także jako typ I-15. Łącznie zbudowano dwadzieścia jednostek tego typu.
WOkręty podwodne typu I-400 – typ japońskich okrętów podwodnych z okresu II wojny światowej. W nomenklaturze zachodniej na określenie tego typu okrętów używane są czasem skróty: "STO", "sen-toku" lub "Sen Toku", pochodzące od japońskiej, skróconej nazwy sen-tokugata.
WOkręty podwodne typu J3 – typ japońskich okrętów podwodnych z czasów II wojny światowej, zwodowanych w latach 1935-1936 w dwóch egzemplarzach - jednostek I-7 w stoczni Kure oraz I-8 w stoczni Kawasaki. Ten typ okrętów był powiększoną wersją jednostek typu J2, zostały też uznane za okręty flagowe swoich eskadr. W 1943 roku karabiny 13,2 mm zostały zastąpione podwójnym działkiem przeciwlotniczym kalibru 25 mm, zaś w połowie 1943 roku I-8 w miejsce działa 140 mm I-8 otrzymał podwójne działo o tym samym kalibrze. Pod koniec 1944 roku I-8 został poddany przebudowie uzdatniającej do przenoszenia żywych torped kaiten, co wymagało jednak usunięcia działa, hangaru oraz katapulty samolotu, w celu zastąpienia ich stelażem dla czterech torped. 31 sierpnia 1943 roku, I-8 jako jedyny japoński okręt zakończył z powodzeniem podróż do Europy, zawijając do niemieckiej bazy w Breście. 5 lipca 1943 roku niedaleko Kiska amerykański niszczyciel USS "Monaghan" (DD-354) zatopił I-7, natomiast 3 marca 1945 roku w pobliżu Okinawy niszczyciele USS "Morrison" (DD-560) i "Stockton" (DD-646) zatopiły I-8.
WOkręty podwodne typu Ko-hyoteki – japońskie miniaturowe okręty podwodne, budowane przed i podczas II wojny światowej w kilku różniących się pomiędzy sobą seriach. Otoczone ścisłą tajemnicą, były przeznaczone do zaskakujących akcji ofensywnych na terenie baz morskich przeciwnika. Na większą skalę zostały wykorzystane podczas nalotu na Pearl Harbor, ataków na porty w Sydney i w Diégo-Suarez na Madagaskarze oraz walk o Guadalcanal. Ich załogi nie odniosły spektakularnych sukcesów, w znaczącej większości ginąc w akcji.
WOkręty podwodne typu ST – typ szybkich okrętów podwodnych zaprojektowanych przez Japończyków pod koniec II wojny światowej. Czasami od pierwszej jednostki serii nazywane typem I-201. Nie zdążyły one odegrać żadnej roli w wojnie na Pacyfiku.
WOkręty podwodne typu STS – japońskie przybrzeżne okręty podwodne budowane z elementów prefabrykowanych, a następnie w całości spawanych. Charakteryzowały się opływowym kadłubem, silnikiem elektrycznym o dużej mocy i dużą pojemnością akumulatorów. Testowa głębokość zanurzenia tych okrętów wynosiła 150 metrów, niektóre zaś jednostki otrzymały na wyposażenie chrapy. Ogółem zamówionych zostało 90 jednostek tego typu, jednakże jedynie 10 zostało w całości ukończone.
WComandante Cappellini, Cappellini – włoski okręt podwodny typu Marcello z okresu II wojny światowej. Po kapitulacji Włoch przejęty przez Niemcy, a następnie Japonię.
WI-10 – japoński okręt podwodny typu A1 Cesarskiej Marynarki Wojennej z czasów II wojny światowej. I-10 był okrętem dowodzenia, który brał udział w atakach na flotę aliantów od Madagaskaru aż po zachodnie wybrzeże USA. Był jedną z najskuteczniejszych japońskich jednostek, podczas swej służby zatopił łącznie 15 statków nieprzyjaciela.
WI-19 – japoński okręt podwodny cesarskiej marynarki wojennej typu B1 z czasów II wojny światowej.
WI-58 – japoński okręt podwodny typu B3 (I-53) dowodzony przez kmdr. por. Mochitsurę Hashimoto. I-58 został zwodowany 30 czerwca 1943 roku, ukończony 7 września 1944 roku. Został wyposażony w radar przeszukiwania przestrzeni powietrznej oraz powierzchni, a także przystosowany do przenoszenia żywych torped kaiten. Biorąc udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, 29 lipca 1945 roku zatopił konwencjonalnymi torpedami amerykański ciężki krążownik USS „Indianapolis” (CA-35). Był jednym z zaledwie kilku japońskich okrętów podwodnych, które biorąc udział w wojnie przetrwały ją.
WI-168 – japoński oceaniczny okręt podwodny typu KD6 z czasów przedwojennych i II wojny światowej. Okręt został zwodowany 26 czerwca 1933 roku w stoczni w Kure jako I-68, po czym – podobnie jak w przypadku wielu innych jednostek – jego nazwa została zmieniona na I-168.
WI-400 – japoński okręt podwodny, typu I-400-gata, z okresu II wojny światowej. Jeden z trzech największych na świecie okrętów podwodnych, działających podczas II wojny światowej. Okręt wyposażony był w lotnictwo pokładowe i chrapy, pozwalające na pływanie w zanurzeniu przy użyciu silnika spalinowego. Jego kadłub pokryty był warstwą gumowej powłoki grubości 1 cm, która miała za zadanie ograniczać jego wykrywalność dla radarów i sonaru. Samoloty pokładowe były gotowe do działania w przeciągu 45 minut od wynurzenia. W języku angielskim okręty tego typu nazywane były „podwodnymi krążownikami”. Okręty te są do chwili obecnej największymi okrętami podwodnymi z napędem konwencjonalnym, jakie kiedykolwiek zbudowano.
WComandante Cappellini, Cappellini – włoski okręt podwodny typu Marcello z okresu II wojny światowej. Po kapitulacji Włoch przejęty przez Niemcy, a następnie Japonię.
WNumer 71 - japoński doświadczalny, szybki okręt podwodny. Przez krótki czas była to najszybsza podwodna jednostka na świecie. Pomimo że nie znalazła zastosowania bojowego, doświadczenia zdobyte podczas testów tego okrętu zostały użyte przy projektowaniu innych jednostek.
WU-511 – niemiecki okręt podwodny typu IX C z okresu II wojny światowej. W 1943 roku został sprzedany i wcielony do marynarki japońskiej pod oznaczeniem RO 500.