WNiszczyciele typu Beograd zostały zbudowane dla Jugosłowiańskiej Królewskiej Marynarki Wojennej pod koniec lat 30. XX w. Pierwszą z zaprojektowanych we francuskiej firmie „Ateliers et Chantiers de la Loire” jednostek zbudowano w Nantes, zaś dwie pozostałe w Jugosławii. Uzbrojenie dostarczyły czeskie zakłady Škoda, zaś większość mechanizmów i maszyn Yarrow Shipbuilders.
WNiszczyciele typu Curtatone – typ czterech włoskich niszczycieli zbudowanych po zakończeniu I wojny światowej dla Regia Marina. W 1938 roku okręty zostały przeklasyfikowane na torpedowce.
WNiszczyciele typu Dardo były włoskimi niszczycielami zbudowanymi dla Włoskiej Marynarki Wojennej w latach 30. Były zasadniczo powiększonym typem Turbine.
WNiszczyciele typu Folgore – typ włoskich niszczycieli zbudowanych w latach 30. Wszystkie cztery jednostki służyły podczas II wojny światowej i zostały zatopione. Były zmodyfikowanym typem Dardo, którym zmniejszono szerokość, by zwiększyć prędkość. W efekcie miały problemy ze stabilnością i zmniejszony zasięg.
WNiszczyciele typu Leone – typ włoskich niszczycieli zamówiony podczas I wojny światowej, w 1917 r., jednak wskutek braku stali ich budowę przerwano, powrócono do niej w 1920 r., ograniczając jednak zamówienie z pięciu okrętów do trzech. Wszystkie okręty zbudowano w stoczni Ansaldo w Genui. Okręty nosiły nazwy dzikich kotów, nazwa wywodzi się od pierwszego okrętu w klasie.
WNiszczyciele typu Maestrale, określane także od nazw jednostek jako typ Venti (wiatry) – typ włoskich niszczycieli średniej wielkości, z lat 30. XX w. Zaprojektowany był jako powiększona wersja niszczycieli typu Dardo – zostały wydłużone o 10 m i wyposażone w nowe działa 120 mm. Stały się podstawą do zbudowania późniejszych niszczycieli typu Oriani (Poeti) i Soldati.
WNiszczyciele typu Navigatori – seria 12 włoskich okrętów klasy niszczyciel okresu międzywojennego i II wojny światowej. Określane też są czasami jako typ Alvise da Mosto od nazwy pierwszego alfabetycznie okrętu.
WNiszczyciele typu Oriani – okręty zbudowane dla Regia Marina w połowie lat 30. XX w. Były one w dużej mierze kopią okrętów typu Maestrale, ze zwiększoną mocą silników i zmienionym uzbrojeniem przeciwlotniczym.
WNiszczyciele typu Sauro – typ włoskich niszczycieli zbudowanych w drugiej połowie lat 20. XX wieku dla Regia Marina, będący rozwinięciem typu Sella, wyposażoną w większą liczbę wyrzutni torped i przebudowaną nadbudówkę.
WNiszczyciele typu Sella – typ niszczycieli zbudowany dla Regia Marina w latach 20. XX w. Okręty te stały się podstawą dla budowanych później typów włoskich niszczycieli, m.in. typu Sauro, same jednak z powodu nie najlepszych mechanizmów uchodziły za zawodne.
WNiszczyciele typu Soldati – typ włoskich niszczycieli z okresu II wojny światowej, znanych także jako typ Camicia Nera. Ich nazwy pochodziły od żołnierzy lub członków organizacji paramilitarnych. Łącznie rozpoczęto budowę 19 jednostek w dwóch seriach, ukończono 17 okrętów. Siedem z nich przetrwało wojnę, z tego trzy zostały w ramach reparacji wojennych przekazane Francji a dwa Związkowi Radzieckiemu. Dwa pozostały we włoskiej marynarce wojennej.
WNiszczyciele typu Turbine – typ ośmiu włoskich niszczycieli zbudowanych dla Regia Marina w drugiej połowie lat 20. XX wieku, zaprojektowanych jako większa wersja okrętów typu Sella.
WDubrovnik – wielki niszczyciel zbudowany dla Jugosłowiańskiej Marynarki Wojennej w latach 30. XX w., w kwietniu 1941 po ataku na Jugosławię przejęty przez Włochów, następnie, po kapitulacji tychże we wrześniu 1943 przez Niemców, którzy dokonali jego samozatopienia w kwietniu 1945 r. Był jedynym okrętem swojego typu.
WDubrovnik – wielki niszczyciel zbudowany dla Jugosłowiańskiej Marynarki Wojennej w latach 30. XX w., w kwietniu 1941 po ataku na Jugosławię przejęty przez Włochów, następnie, po kapitulacji tychże we wrześniu 1943 przez Niemców, którzy dokonali jego samozatopienia w kwietniu 1945 r. Był jedynym okrętem swojego typu.
WTrombe (niektóre źródła podają nazwę La Trombe) – niszczyciel (kontrtorpedowiec) francuskiej Marine nationale należący do typu Bourrasque. Jego budowa rozpoczęła się w 1924 roku, w 1927 roku został przyjęty do służby liniowej. Po wybuchu II wojny światowej pełnił służbę na Morzu Śródziemnym i Atlantyku. Zdemobilizowany po upadku Francji, uniknął zniszczenia podczas samozatopienia floty francuskiej w Tulonie w listopadzie 1942 roku.