WAltówka – muzyczny instrument strunowy z grupy chordofonów smyczkowych. Altówka jest nieco większa od skrzypiec, ma niższy, głębszy i łagodniejszy ton. Pomimo większych rozmiarów altówkę trzyma się podczas gry tak samo jak skrzypce, opierając ją na ramieniu. Składa się z podłużnego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku (podstawku), napinane są za pomocą stożkowatych naciągów (kołków).
WBaryton – nisko brzmiący smyczkowy instrument strunowy z rodziny viol wielkości wiolonczeli.
WBasetla, inaczej basy lub basetnia – polski ludowy instrument smyczkowy o niskiej skali, o kształcie przypominającym wiolonczelę, zwykle wielkości pośredniej między wiolonczelą a kontrabasem. Ma od 2 do 4 strun. Na Ukrainie jej odpowiednik jest znany jako basolia (Басо́ля) i ma od 3 do 5 strun.
WDusza – drewniany patyczek będący elementem wszystkich instrumentów smyczkowych, łączy górną i dolną płytę pudła rezonansowego.
WFidel – średniowieczny instrument muzyczny z rodziny chordofonów smyczkowych.
WFidel płocka – instrument strunowy smyczkowy. Wykonany z jednego kawałka drewna, najczęściej brzozy bądź olchy. Liczba strun, jak również ich strój pozostaje nierozstrzygnięty – od trzech – gdzie niższe kołki spełniałby rolę wsporników, do sześciu – w tym przypadku struny strojone byłyby w parach po dwie (unisono) lub każda z nich spełniała indywidualną funkcję.
WGibson ex Huberman – skrzypce wykonane w 1713 roku przez Antonio Stradivariego w „złotym okresie”, pod koniec jego kariery.
WGydułka – bułgarski instrument strunowy z grupy smyczkowych. Składa się z pudła rezonansowego, stosunkowo krótkiego i bezprogowego gryfu, trzech metalowych strun głównych i dziesięciu rezonujących (burdonowych). W połowie XX wieku pojawiła się idea standaryzacji tegoż instrumentu.
WImzad – rodzaj tuareskich skrzypiec o jednej strunie. Imzad należy do grupy instrumentów, których pudło rezonansowe ma kształt sferyczny lub formę misy, z długim gryfem, a pojedyncza struna wykonana jest z końskiego włosia. Termin imzad odnosi się również do muzyki wykonywanej na instrumencie.
WKemancze, kamancze – irański smyczkowy instrument strunowy, używany także w Armenii, Azerbejdżanie, Turcji i muzyce kurdyjskiej.
WKontrabas – muzyczny instrument strunowy z grupy smyczkowych; jest największym instrumentem tej grupy. Muzyk grający na kontrabasie to kontrabasista.
WLady Blunt – skrzypce wykonane w 1721 roku przez Antonio Stradivariego. Jeden z dwóch najlepiej zachowanych Stradivariusów na świecie.
WLira korbowa – instrument smyczkowy mający najczęściej od 3 do 8 strun.
WMorin chuur, także matouqin – mongolski instrument strunowy.
WNyckelharpa – tradycyjny szwedzki instrument smyczkowy o 4-6 strunach podobny w formie do liry bizantyjskiej. W Finlandii instrument ten nosi nazwę avainviulu.
WOktobas – muzyczny instrument strunowy z grupy smyczkowych, którego konstruktorem był Jean Baptiste Vuillaume.
WPochette − instrument muzyczny, mały, wąski chordofon z grupy smyczkowych używany w czasach baroku i rokoka.
WPolskie skrzypce – rodzaj wczesnych skrzypiec powstałych w okresie renesansu i popularnych w Polsce w XV i XVI wieku. Przez muzykologów uważane są one za bezpośredniego przodka nowoczesnych skrzypiec, których konstrukcja wykształciła się dopiero w czasach baroku.
WPolskie skrzypce z duszą skrzydlatą – skrzypce wynalezione w dwudziestoleciu międzywojennym przez polskiego rzeźbiarza oraz lutnika Antoniego Hybla upraszczające sposób gry na tym instrumencie.
WRavanastron – dawny instrument smyczkowy wywodzący się z Indii i Sri Lanki. Wykonany z długiej i cienkiej trzciny bambusowej połączonej z mniejszym, grubszym rezonatorem. Posiadał on kilka strun, na których grano przy pomocy bambusowego smyczka. W niektórych częściach Azji znany jest podobny instrument o nazwie ometri.
WRebab, rubab – odmiana instrumentu strunowego, która rozprzestrzeniła się wraz z kupcami muzułmańskimi od północnej Afryki po Indonezję.
WRebec – instrument smyczkowy pochodzenia arabskiego lub bizantyjskiego, o owalnym pudle rezonansowym w kształcie gruszki, posiadający trzy struny. Zazwyczaj grano na nim przy pomocy spłaszczonego łuku, podobnego do współczesnego smyczka. Od tego instrumentu wywodzi się hiszpańska mandola.
WSarangi – instrument strunowy wywodzący się z subkontynentu indyjskiego. Składa się z 3 strun głównych, wykonanych z kozich jelit, oraz kilkunastu stalowych strun burdonowych. Sarangi są znane a całym obszarze Indii, Nepalu i Pakistanu, lecz stanowią szczególnie ważny instrument w muzyce hindustańskiej popularnej na północy Półwyspu Indyjskiego. Jest to instrument wykorzystywany głównie w muzyce klasycznej, a także do akompaniamentu tablistom podczas ich solowych występów, bądź aktorom podczas przedstawień tanecznych (Kathak).
WSarinda – bengalski instrument smyczkowy, przypominający skrzypce. Ma jedno pudło rezonansowe z trzema strunami. Pudło rezonansowe ma głębokie wycięcia po bokach, ułatwiające operowanie smyczkiem.
WSihu - chiński instrument ludowy z grupy chordofonów o czterech strunach.
WSkrzypce – muzyczny instrument strunowy z grupy smyczkowych. Obecnie skrzypce są najmniejszym instrumentem z tej grupy, zarazem charakteryzują się najwyższym strojem.
WSkrzypce barokowe – rodzaj skrzypiec, budowanych od II poł. XVIII wieku do czasów współczesnych.
WSkrzypce elektryczne – skrzypce, w których pudło rezonansowe zostało zredukowane lub całkowicie wyeliminowane. Wzmocnienie dźwięku strun odbywa się w drodze przetwarzania sygnału elektrycznego.
WSkrzypce Stroha, znane także jako skrzypotrąba – rodzaj skrzypiec wzmacniający swój dźwięk przez rezonator i czary wykonane z metalu, a nie przez drewniane pudło rezonansowe, jak w przypadku standardowych skrzypiec. Instrument swoją nazwę zawdzięcza niemieckiemu konstruktorowi o nazwisku Johannes Matthias Augustus Stroh, któremu patent na konstrukcję skrzypiec przyznano w roku 1899.
WSmyczek – element instrumentu smyczkowego służący do wzbudzania wibracji strun.
WSuka biłgorajska – staropolski smyczkowy instrument muzyczny z grupy chordofonów ludowych, budową przypominający skrzypce.
WTubmaryna (in. tuba maryna, trąba anielska, tub maryna; łac. tuba - trąba, marina - morska) – historyczny instrument smyczkowy zaliczany do chordofonów. Złożony z długiego i wąskiego pudła rezonansowego, wzdłuż którego biegła jedna struna. Instrument posiadał także progi. Posiadał charakterystyczny dźwięk przypominający brzmieniem trąbkę. Popularnie używany w średniowieczu i renesansie, wymarł w połowie XVIII w.
WViola – dawny instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, popularny w renesansie i baroku.
WViola d’amore – dawny instrument, chordofon smyczkowy z rodziny viol, posiadająca 5–7 strun melodycznych, i ok. 7–14 burdonowych (rezonansowych), biegnących pod gryfem i podstawkiem. Pojawiła się w 2 poł. XVII w., pod koniec XVIII wieku wyszła z użycia. W Polsce nazywana jest altówką miłosną lub amorką.
WViola da braccio – dawny instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, poprzednik współczesnych instrumentow smyczkowych: skrzypiec, altówki i wiolonczeli.
WViola da gamba – dawny instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, popularny w renesansie i baroku; używany do gry solowej i zespołowej.
WViola organista – instrument muzyczny wymyślony przez Leonarda da Vinci. Był pierwszym instrumentem strunowo-smyczkowym, którego opis przetrwał do czasów współczesnych.
WViolone – instrument muzyczny, smyczkowy, strunowy, o kształcie i rozmiarach zbliżonych do kontrabasu, jednak nie należy go z nim ujednoznaczniać. Rodzaj violi da gamba – chordofonu popularnego w epoce baroku.
WWiolonczela – tenorowo-basowy instrument muzyczny strunowy z grupy smyczkowych.
WZłóbcoki – polski ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, często mylony z gęślikami. Charakterystyczne dla Podhala, występowały do XIX wieku. Nazwa złóbcoki nawiązuje do żłobienia instrumentu z jednego klocka drewna, inni wywodzą ją od łób, czyli kołyski.