35 Władcy Finlandii

Adolf Fryderyk szw. Adolf Fredrik – król Szwecji od 1751.

Aleksander I Pawłowicz, – cesarz Rosji od 1801, wielki książę Finlandii od 1809, król Polski od 1815, syn Pawła I z dynastii Romanowów, starszy brat księcia Konstantego oraz Mikołaja, swojego następcy na tronie Rosji.

Aleksander II Mikołajewicz, ros. Александр II Николаевич – cesarz Wszechrusi, król Polski i wielki książę Finlandii w latach 1855–1881. Twórca wielu liberalnych reform, m.in. uwłaszczenia chłopów w Rosji i Królestwie Polskim. W 1867 sprzedał Alaskę Stanom Zjednoczonym za 7,2 mln dolarów.

Aleksander III Aleksandrowicz, ros. Александр III Александрович – cesarz Rosji, król Polski i wielki książę Finlandii od 1881, syn Aleksandra II Romanowa i Marii Aleksandrowny,

Birger I Magnusson – król Szwecji 1290-1318 pochodzący z dynastii Folkungów.

Birger Magnusson, znany jako Birger jarl – możnowładca szwedzki, jarl od 1248, regent swego małoletniego syna króla Waldemara od 1250, prawdopodobnie założyciel Sztokholmu. Uznawany za najwybitniejszego męża stanu średniowiecznej Szwecji, twórcę skonsolidowanego Królestwa Szwecji.

Chrystian I Oldenburg – król Danii w latach 1448–1481 oraz na prawach Unii kalmarskiej, władca Norwegii w latach 1450–1481 i Szwecji w latach 1457–1464.

Chrystian II – król Danii i Norwegii 1513–1523 oraz Szwecji 1520–1521 z dynastii oldenburskiej.

Eryk Pomorski – książę pomorski z dynastii Gryfitów. Król Norwegii w latach 1389–1442, król Danii w latach 1396–1439 i król Szwecji w latach 1396–1434/1435–1439, książę słupski i stargardzki jako Eryk I w latach 1449–1459. Syn księcia słupskiego Warcisława VII i Marii, córki Henryka III, księcia meklemburskiego, z linii meklembursko-zwierzyńskiej.

Eryk XI, szw. Erik XI Eriksson – król Szwecji 1222–1229 oraz 1234–1250 pochodzący z dynastii Erykidów, znany pod przydomkiem Sepleniący i Chromy.

Eryk XII Magnusson – król Szwecji panujący w latach 1357-1359 z dynastii Folkungów.

Eryk XIV, Erik XIV – król Szwecji w latach 1560–1568.

Fryderyk I Heski szw Fredrik I av Hessen – książę małżonek Szwecji jako mąż królowej Ulryki Eleonory w latach 1718-1720, a od abdykacji żony w 1720 – król Szwecji. Landgraf heski na Kassel i Homburgu od 1730.

Fryderyk Karol Ludwik Konstantyn, książę Hesji-Kassel – tytularna głowa rodu Hessen-Kassel, pod koniec 1918 niekoronowany król Finlandii.

Gustaw I Waza – król Szwecji od 6 czerwca 1523, założyciel dynastii Wazów, ojciec królów Eryka XIV, Jana III Wazy i Karola IX Wazy. Zerwał unię kalmarską i wprowadził monarchię dziedziczną rozpoczynając tym samym budowę silnego państwa narodowego. Ogłosił przyjęcie przez Szwecję luteranizmu i przeprowadził reformę Kościoła. Powołał stałą armię narodową. Wprowadził Szwecję w epokę nowożytną. Za jego panowania ukształtowały się instytucje państwowe, a Szwecja stała się potęgą bałtycką i państwem liczącym się w Europie.

Gustaw II Adolf, Lew Północy – król Szwecji w latach 1611–1632, dowódca, strateg, reformator armii i polityk. Po objęciu przez niego rządów kraj stał się mocarstwem i poszerzył swoje terytorium. Poprowadzona osobiście przez niego szwedzka interwencja w wojnę trzydziestoletnią uratowała niemiecki protestantyzm.

Gustaw III – król Szwecji z dynastii Holstein-Gottorp od 1771 roku; zwolennik absolutyzmu oświeconego.

Gustaw IV Adolf – król Szwecji i wielki książę Finlandii w latach 1792–1809, syn Gustawa III i Zofii Magdaleny Oldenburg, uczestnik koalicji antynapoleońskiej. W 1809 roku utracił Finlandię na rzecz Rosji, został obalony i wygnany z kraju.

Haakon VI Magnusson, – król Norwegii (1343–1380) i król Szwecji (1362–1364), z dynastii Folkungów.

Jan III Waza – książę Finlandii w latach 1556–1563, król Szwecji w latach 1569–1592. Od 1581 pierwszy wielki książę Finlandii.

Jan Oldenburg, duń. Hans, – król Danii w latach 1481-1513, Norwegii w latach 1483-1513 oraz Szwecji latach 1497-1501.

Karol IX Waza, Karol Sudermański jako książę Karol – szw. Hertig Karl – król Szwecji w latach 1604–1611, wcześniej regent Szwecji w latach 1599–1604, książę Sudermanii (Södermanland). Pochowany został w katedrze w Strängnäs.

Karol VIII Knutsson Bonde – król szwedzki w latach 1448-1457, 1464-1465, 1467-1470, król norweski w latach 1449-1450 jako Karol I.

Karol X Gustaw Wittelsbach – król Szwecji w latach 1654-1660, książę Zweibrücken-Kleeburg w latach 1652-1660.

Karol XI Wittelsbach, szw. Karl XI – król Szwecji, książę Bremy i Verden, książę Palatynatu-Dwóch Mostów od 1660.

Karol XII Wittelsbach, szw. Karl XII, łac. Carolus Rex, także Szwedzki Meteor – król Szwecji od 1697 z niemieckiej dynastii Wittelsbachów, książę Palatynatu-Zweibrücken.

Krystyna z dynastii Wazów – królowa Szwecji w latach 1632–1654.

Krzysztof III Bawarski – król Danii i Szwecji 1440–1448 oraz Norwegii 1443–1448 z dynastii Wittelsbachów.

Magnus Eriksson, Magnus II Smek – król Szwecji 1319–1364, król Norwegii 1319–1343, z dynastii Folkungów, syn szwedzkiego księcia Eryka Magnussona i Ingeborgi, córki Haakona V, króla Norwegii.

Małgorzata I – władczyni Danii, Norwegii i Szwecji.

Mikołaj I Pawłowicz – cesarz Imperium Rosyjskiego i m.in. wielki książę Finlandii od 1 grudnia 1825, w latach 1825–1855 król Polski ; brat Aleksandra I (1777–1825), trzeci syn Pawła I (1754–1801), z dynastii Romanowów.

Mikołaj II Aleksandrowicz Romanow, ros. Николай II, Николай Александрович Романов – ostatni cesarz rosyjski, król Polski, wielki książę Finlandii, panujący w latach 1894–1917. Koronowany w Moskwie 14 maja?/ 26 maja 1896; syn Aleksandra III z dynastii Romanowów i jego żony carycy Marii Fiodorowny. Święty kościoła prawosławnego.

Ulryka Eleonora Wittelsbach – królowa Szwecji w latach 1718-1720, siostra Karola XII.

Waldemar Birgersson, – król Szwecji w latach 1250–1275, pierwszy władca szwedzki z dynastii Folkungów (Folkungaätten) panującej w Szwecji do 1364.

Zygmunt III Waza, szw. Sigismund – król Polski i wielki książę litewski w latach 1587–1632 oraz król Szwecji z dynastii Wazów. W latach 1592–1599 głowa unii polsko-szwedzkiej. Syn króla szwedzkiego Jana III Wazy i królewny polskiej Katarzyny Jagiellonki, po kądzieli wnuk króla Zygmunta Starego i królowej Bony. Ojciec królów polskich Władysława IV i Jana Kazimierza. Za panowania Zygmunta III Rzeczpospolita osiągnęła swój największy obszar.