WFrantišek Bartoš – czeski folklorysta, językoznawca, etnograf, wydawca pieśni ludowych.
WVáclav Blažek – czeski matematyk, językoznawca, indoeuropeista i nostratysta, profesor na Uniwersytecie Masaryka w Brnie. Wykłada także na Uniwersytecie Zachodnich Czech w Pilźnie (Czechy).
WJiří Černý – czeski profesor językoznawstwa. Specjalizuje się w romanistyce i iberystyce. Pracownik Katedry Romanistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu.
WJosef Dobrovský – czeski filolog, językoznawca, ksiądz i slawista. Przyczynił się do powstania czeskiego odrodzenia narodowego. Jego działalność wywarła wpływ na slawistykę rosyjską (panslawizm) i austriacką (austroslawizm). Recenzował Słownik języka polskiego (1807–1814) Samuela Lindego.
WLibuše Dušková – czeska językoznawczyni, anglistka. Zajmuje się opisem współczesnej angielszczyzny.
WPavel Eisner – czeski literaturoznawca, językoznawca i pisarz. Tworzył przekłady z szeregu języków.
WJan Firbas – czeski językoznawca i anglista; przedstawiciel praskiej szkoły lingwistycznej.
WJan Gebauer – czeski filolog i językoznawca, profesor filologii czeskiej i słowiańskiej na uniwersytecie w Pradze.
WEva Hajičová – czeska językoznawczyni i profesor lingwistyki w Instytucie Językoznawstwa Formalnego i Stosowanego, na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Karola w Pradze. Zajmuje się językoznawstwem ogólnym i komputerowym, zwłaszcza semantyczną strukturą zdania i badaniem dyskursu.
WVáclav Hanka – czeski pisarz, językoznawca i pedagog akademicki.
WBedřich Hrozný – czeski orientalista i lingwista. Udało mu się odczytać pismo starożytnych Hetytów. Jest uznawany za ojca nauki zajmującej się tym ludem, tj. hetytologii.
WJan Hus – czeski duchowny i bohater narodowy, filozof, reformator Kościoła, prekursor protestantyzmu, rektor Uniwersytetu Praskiego. Działalność Husa, inspirowana myślą Johna Wycliffe’a, była zapowiedzią podobnego wystąpienia Marcina Lutra sto lat później.
WJan Urban Jarník, też jako Johann Jarnik – czeski językoznawca, specjalista od języków romańskich, albanolog, profesor uniwersytetu w Pradze.
WJosef Jungmann – czeski pisarz, językoznawca, leksykograf i tłumacz. Przedstawiciel czeskiego odrodzenia narodowego. Wydał w 1825 Historię literatury czeskiej oraz stworzył Słownik czesko-niemiecki, wydany w latach 1834–1839.
WAleš Klégr – czeski językoznawca, anglista. Specjalizuje się w leksykologii, leksykografii, semantyce i morfologii.
WVincenc Lesný – czeski orientalista, profesor filologii indyjskiej. Jego dorobek obejmuje prace z zakresu filologii indyjskiej, historii wierzeń indyjskich i życia politycznego. Tworzył przekłady z języków orientalnych. Tłumaczył poezję Rabindranatha.
WVilém Mathesius – czeski językoznawca, historyk literacki, badacz angielskiej i czeskiej literatury.
WJan Mukařovský – czeski teoretyk literatury i estetyki, czołowy przedstawiciel Praskiej Szkoły Strukturalnej.
WKarel Oliva – czeski językoznawca. Do jego zainteresowań naukowych należą: lingwistyka matematyczna, składia formalna.
WKarel Pala – czeski językoznawca. Jego dorobek obejmuje prace z zakresu językoznawstwa matematycznego i cybernetyki. Tworzy przekłady z języka rosyjskiego.
WJosef Páta – czeski językoznawca, slawista, sorabista i tłumacz; profesor Uniwersytetu Karola w Pradze. Tworzył przekłady z języków łużyckich.
WJiří Polívka – czeski językoznawca, slawista. Zajmował się językiem i piśmiennictwem staro-cerkiewno-słowiańskim, zagadnieniami dialektologicznymi, ludową twórczością słowną, a także literaturą polską i rosyjską.
WMarkéta Pravdová – czeska językoznawczyni, popularyzatorka wiedzy o języku czeskim. Jej działalność naukowo-badawcza koncentruje się na kulturze języka, teorii i praktyce poradnictwa językowego oraz problematyce kodyfikacji języka. W latach 2005–2016 kierownik Katedry Kultury Językowej Instytutu Języka Czeskiego, od roku 2011 zastępczyni dyrektora Instytutu Języka Czeskiego ds. stosunków zewnętrznych i popularyzacji, w latach 2012–2017 przewodnicząca Rady Instytutu Języka Czeskiego.
WAntonín Jaroslav Puchmajer – czeski poeta.
WJan Rypka – czeski orientalista, profesor literatury tureckiej i nowoperskiej.
WAlois Vojtěch Šembera, znany także pod pseudonimem Mudromil Mýtský – czeski dziennikarz, pisarz, działacz czeskiego odrodzenia narodowego, profesor mowy i literatury czeskiej na uniwersytecie w Wiedniu. Tłumaczył z języka niemieckiego.
WRudolf Šrámek – czeski językoznawca, specjalista w dziedzinie dialektologii i onomastyki; czołowy przedstawiciel czeskiej onomastyki.
WAleš Svoboda – czeski językoznawca i anglista; przedstawiciel praskiej szkoły lingwistycznej. Zajmował się komparatystyką lingwistyczną i pragmalingwistyką; był także tłumaczem.
WFrantišek Trávniček – czeski językoznawca, bohemista i slawista.
WVáclav Vondrák – czeski językoznawca, profesor filologii słowiańskiej.
WMiloš Weingart – czeski językoznawca, slawista. Zajmował się językiem i piśmiennictwem staro-cerkiewno-słowiańskim, bizantyjsko-słowiańskimi związkami kulturowymi oraz dziejami i strukturą filologii słowiańskiej.