W

Księga Psalmów [Ps] – wchodząca w skład Biblii księga zawierająca zbiór 150 utworów poetyckich w języku hebrajskim. Samodzielne tłumaczenie bądź parafraza Księgi Psalmów, czasem w średniowieczu zawierające dodatkowe kantyki i hymny, to psałterz.

W

Psalm 1 – utwór otwierający biblijną Księgę Psalmów. Ma on charakter mądrościowy i razem z Psalmem 2 wprowadza w tematykę całego Psałterza.

W

Psalm 5 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.

W

Psalm 7 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł Dawidowych.

W

Psalm 20 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł dawidowych. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 19.

W

Psalm 21 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł króla Dawida. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 20.

W

Psalm 23 – psalm, który znajduje się w Biblii, w Księdze Psalmów. W Septuagincie psalm ten nosi numer 22. Prawdopodobnie jest to najbardziej znany ze wszystkich biblijnych psalmów. Nazywany „pasterskim”, ponieważ zaczyna się od słów:Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego;

W

Psalm 32 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł dawidowych. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 31.

W

Psalm 42 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W Septuagincie psalm ten nosi numer 41.

W

Psalm 46 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W Septuagincie psalm ten nosi numer 45.

W

Psalm 48 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Zaliczany jest do dzieł Synów Koracha. W odróżnieniu od Psalmu 47 utwór ten w jednoznaczny sposób łączy nazwę Syjon (Jerozolima) z miastem Boga. W Septuagincie psalm ten nosi numer 47.

W

Psalm 49 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm 49 jest zaliczany do dzieł Synów Koracha. W Septuagincie psalm nosi numer 48.

W

Psalm 52 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł przypisywanych Dawidowi. W Septuagincie figuruje pod numerem 51.

W

Psalm 59 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł przypisywanych Dawidowi. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 58.

W

Psalm 60 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł Dawida. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 59.

W

Psalm 66 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W nagłówku nie posiada autora, dlatego został sklasyfikowany jako psalm sierocy. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 65.

W

Psalm 75 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Zaliczany do dzieł Asafa. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 74.

W

Psalm 82 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Zaliczany do dzieł przypisywanych Asafowi. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 81.

W

Psalm 84 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Zaliczany do dzieł przypisywanych Synom Koracha. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 83.

W

Psalm 130 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W tłumaczeniu łacińskiej Wulgaty zaczynał się od słów De profundis clamavi ad te Domine - od których pochodzi krótsza nazwa. Służył jako tradycyjna modlitwa Kościoła katolickiego i nazywany był także szóstym psalmem pokutnym.

W

Psalm 137 – psalm, który znajduje się w Biblii, w Księdze Psalmów. W Septuagincie psalm ten nosi numer 136.

W

Psalm 146 – jeden z psalmów dydaktycznych zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.

W

Psalm 151 – psalm, który w prawosławnym i koptyjskim kanonie Starego Testamentu uważany jest za integralną część biblijnej Księgi Psalmów. Przez Kościół katolicki i Kościoły protestanckie zaliczany do apokryfów. W wersji greckiej i syryjskiej jest to jeden utwór stanowiący kompilację dwóch oddzielnych utworów hebrajskich, z których drugi zachował się jako niekompletny.

W

Karta medycka – pergaminowa pojedyncza karta z początku XV w., zawierająca odpis polskiego tłumaczenia Psalmu 50 w brzmieniu zbliżonym do Psałterza floriańskiego.

W

Pieśń stopni, także pieśń wstępowań – grupa piętnastu psalmów ponumerowanych w Biblii hebrajskiej od 120 do 134.

W

Psalm – liryczny utwór modlitewny, rodzaj pieśni religijnej o podniosłym charakterze, którego adresatem jest zazwyczaj Bóg, rzadziej człowiek. Ze względu na treść wyróżnia się psalmy dziękczynne, błagalne, pokutne, prorocze, pochwalne, patriotyczne, żałobne.

W

Psałterz św. Kingi – hipotetyczny średniowieczny przekład Psalmów na język polski, dokonany pod koniec XIII w. w otoczeniu św. Kingi.

W

Psalmy syryjskie – pięć apokryficznych psalmów, uznawanych w syryjskim kanonie Starego Testamentu. Psalmom tym nadano numerację od 151 do 155. Zawiera je Peszitta, która umieszcza je zaraz po Księdze Psalmów i przypisuje ich autorstwo Dawidowi.