WSzariat, szari’at – prawo normujące życie wyznawców islamu, zarówno w jego odmianie sunnickiej, jak i szyickiej. Islam nie uznaje rozdziału życia świeckiego od religijnego i dlatego reguluje zarówno zwyczaje religijne, organizację władzy religijnej oraz codzienne życie wszystkich obywateli państwa, który wprowadził prawo szariatu.
WAjatollah – honorowy muzułmański tytuł naukowy w szyizmie imamickim, nadawany wysokiej rangi uczonym (mudżtahid); znawcom teologii, nauk islamskich i prawa religijnego. Posiadacze tytułu są zazwyczaj także wykładowcami seminariów teologicznych. Niższą rangą jest hodżatoleslam.
WAl-Istibsar fima khtalaf fihi min al-akhbar – zbiór hadisów autorstwa szyickiego uczonego, Szejka Tusiego. Praca jest krótszą wersją innego zbioru tradycji, Tahdhib al-Ahkam.
WArtykuły wiary – w imamickim islamie szyickim, dziesięć obowiązkowych praktyk uzupełniających pięć filarów islamu.
WMuhammad Sa’id Ramadan al-Buti – uczony sunnicki, który zginął w wyniku eksplozji bomby podczas wojny domowej w Syrii. Przyczyny i okoliczności jego śmierci pozostają kontrowersyjne.
WCztery Księgi – główny zbiór hadisów islamu szyickiego:
WDżihadyzm – inspirowana religijnie ideologia, która głosi, że użycie wszelkich dostępnych środków w celu opanowania całego świata przez islam jest obowiązkiem moralnym każdego muzułmanina. Jest to ruch społeczny, w swoich założeniach utopijny, antyzachodni, oparty na użyciu przemocy w celu promocji lub obrony bardzo wąskiej wizji sunnickiego islamu – salafizmu. Dżihadyzm to pojęcie, które – podobnie jak terroryzm – dostarcza dylematów definicyjnych. Często jest definiowane zbyt szeroko, co niejednokrotnie doprowadza do inkluzji wielu struktur do jednego zbioru określanego ruchem dżihadystycznym.
WHadis – zapis tradycji dotyczącej czynów lub wypowiedzi Mahometa. Hadisy łącznie tworzą sunnę, najważniejsze po Koranie źródło muzułmańskiej moralności i prawa.
WAbu Dżafar Muhammad ibn 'Ali ibn Babawayh al-Qummi – perski uczony muzułmański, szyita, autor znanego i wysoko cenionego przez szyitów zbioru tradycji pt. „Man la yahduruhu al-Faqih”, będącego częścią czterech głównych prac-zbiorów hadisów islamu szyickiego.
WIdżtihad – rozwijanie prawa, "wysiłek twórczy"; "możliwość uczonego (mudżtahida) do samodzielnego formułowania opinii, posługiwania się indywidualnym rozumowaniem", twórcza, racjonalna interpretacja szariatu, zdyscyplinowane posługiwanie się rozumem pomagające w dostosowywaniu prawa islamu do nowych warunków. Wyróżnia się 3 stopnie:najniższy: zdolność do wydawania sądów w konkretnych przypadkach; średni: wydawanie sądów w systemie prawnym; najwyższy: wydawanie sądów ustawodawczych – ten poziom osiągnęli jedynie założyciele 4 szkół prawa muzułmańskiego – Malik Ibn Anas, Ahmad ibn Hanbal, Abu Hanifa i Asz-Szafi’i.
WKitab al-Kafi – zbiór hadisów autorstwa szyickiego uczonego, al-Kulajniego. Praca jest podzielona na trzy główne sekcje; Usūl al-Kāfī, Furūʿ al-Kāfī, a także Rawdat al-Kāfī.
WMuhammad Bakir al-Madżlisi, potocznie zwany Al-Allama al-Madżlisi – renomowany i potężny perski konserwatywny uczony muzułmański okresu safawidzkiego. Określa się go mianem "jednego z najpotężniejszych i wpływowych ulemów szyickich wszech czasów", którego "polityka, zasady i czyny skierowały imamicki islam szyicki w kierunku rozwoju który trwa do chwili obecnej".
WWMan la yahduruhu al-Faqih – zbiór hadisów autorstwa szyickiego uczonego, Ibn Babawajha.
WMazhab – szkoła prawa islamskiego. Na przestrzeni wieków powstało kilka oddzielnych szkół, które w inny sposób interpretują funkcjonowanie prawa i przepisów.
WAbu Dżafar Muhammad ibn Jakub ibn Ishak al-Kulajni ar-Razi – perski uczony muzułmański, szyita, autor najbardziej znanego i wysoko cenionego przez szyitów zbioru tradycji pt. „Kitab al-Kafi”, będącego częścią czterech głównych prac-zbiorów hadisów islamu szyickiego.
WṢaḥīḥ al-Bukhārī - zbiór hadisów autorstwa muzułmańskiego uczonego Al-Buchariego, który sunnici uważają za najbardziej autorytatywne dzieło religijne po Koranie. Hadisy w zbiorze Al-Buchariego pogrupowane są na 93 rozdziały tematyczne – podział ten nie pochodzi wszakże od autora i został wprowadzony, żeby łatwiej było odnaleźć interesujące zagadnienie.
WSunna – w islamie sunnickim jest to zbiór opowieści z życia Mahometa, jego opinie dotyczące wiary oraz prowadzenia życia. W innych odłamach, np. w szyizmie, do podstawowej sunny dodane zostały opowieści związane z jego następcami, uznawanymi przez dany odłam islamu. Ze względu na niechronologiczną strukturę Koranu oraz zasadę unieważnienia znajomość sunny jest wymogiem niezbędnym do znajomości prawa islamu.
WAbu Dżafar Muhammad Ibn Hassan Tusi, potocznie zwany Szejkiem Tusi, Szejk al-Taʾifah – perski uczony muzułmański, szyita, autor znanych i wysoko cenionych przez szyitów zbiorów tradycji pt. „Tahdhib al-Ahkam” i „Al-Istibsar” będących częścią czterech głównych prac-zbiorów hadisów islamu szyickiego.
WSzkoła dżafarycka, Jurysprudencja dżafarycka, Dżafarycki fikh – szkoła prawa islamskiego, której zasad przestrzegają szyici; wszyscy imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Nazwa szkoły wywodzi się od Dżafara as-Sadika, szóstego imama szyickiego który skodyfikował jej prawa i zasady.
WTahdhib al-Ahkam – zbiór hadisów autorstwa szyickiego uczonego, Szejka Tusiego. Praca jest komentarzem wobec dzieła Al-Mukni'jah autorstwa teologa Szejka al-Mufida.
WTalib – uczeń, najczęściej medresy lub szkoły koranicznej, zdobywający za pomocą nauki pamięciowej ogólną wiedzę na temat Koranu. Edukacja zaczyna się już w wieku dziecięcym i trwa około 10 lat. Obecnie wzrost liczby uczniów kończących medresy jest spowodowany: bezpłatną nauką, zagwarantowanym wyżywieniem oraz mieszkaniem na czas nauki, co w biednych społeczeństwach islamskich jest propozycją bardzo kuszącą.