WKodeks Amiatyński – rękopis Wulgaty, tj. łacińskiej Biblii, w przekładzie św. Hieronima, w wydaniach krytycznych oznaczany symbolem A. Jest najwcześniejszym zachowanym rękopisem z pełnym tekstem Biblii. Datowany jest na początek VIII wieku i uchodzi za najdokładniejszą kopię tekstu Wulgaty. Już w wieku XIX oceniono, że jest najlepszym rękopisem tego przekładu, a jego tekst służy za podstawę dla wszelkich jej wydań. Nazwa Amiatinus pochodzi od góry Amiata w Toskanii.
WKodeks Augiański – dwujęzyczny grecko-łaciński rękopis Nowego Testamentu, na pergaminie. Grecki tekst oznaczany jest przez sigla Fp, 010 (Gregory-Aland), α 1029, tekst łaciński oznaczany jest przy pomocy f lub 78 (Beuron). Tekst grecki pisany jest późną uncjałą, tekst łaciński minuskułą. Paleograficznie datowany jest na IX wiek, zawiera Listy Pawła. Skryba posiadał słabą znajomość języków, w których pisał i popełnił wiele błędów.
WBiblia Borsa d’Este – iluminowana Biblia, jeden z pierwszych renesansowych manuskryptów wykonanych w Ferrarze.
WBiblia Viviana zwana też Pierwszą Biblią Karola Łysego – najpiękniejszy z kodeksów ze skryptorium w Tours. Manuskrypt ten ma wymiary 49,5 na 34,5 cm, zawiera 423 welinowe strony. Powstał on około 845–846 roku. Biblia Viviana jest bogato iluminowana w kolorach purpury, złota i srebra przez mnichów z klasztoru Saint-Martin w Tours. Została ona ofiarowana w 846 roku Karolowi Łysemu przez hrabiego Viviana (Bibiana), świeckiego opata Saint-Martin w Tours, w podzięce za potwierdzenie przywilejów w 845 roku.
WBiblia. Testamentum Novum cum prologis – łaciński manuskrypt Nowego Testamentu z VIII w., przechowywany w Bibliotece Narodowej.
WCodex Gigas, oznaczany przez sigla gig lub 51 – największy istniejący średniowieczny manuskrypt na świecie. Rękopis powstał na początku XIII wieku w Czechach, w benedyktyńskim klasztorze w Podlažicach. Jest przechowywany w Bibliotece Królewskiej w Sztokholmie. Przekazuje tekst Starego i Nowego Testamentu oraz szereg pozabiblijnych dodatków, wśród nich dzieła Józefa Flawiusza, Kronikę Czechów Kosmasa oraz traktaty medyczne. W tekście biblijnym dla krytyków tekstu cenny jest tekst Dziejów Apostolskich oraz Apokalipsy św. Jana. Kodeks słynie z dwóch rzeczy: uchodzi za największy rękopis w Europie oraz z wizerunku diabła. Ze względu na wizerunek diabła kodeks jest również znany jako „Biblia Diabła” lub „Diabelska Biblia”.
WEwangeliarz Anastazji – napisany po łacinie ewangeliarz z XII wieku przechowywany w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie. Na 66 kartach zawiera tekst czterech ewangelii z Wulgaty oraz kilka innych krótkich dzieł.
WEwangeliarz św. Kutberta – pochodzący z VII wieku manuskrypt zawierający łaciński tekst Ewangelii Jana, będący najstarszą europejską książką zachowaną w oryginalnej oprawie. Obecnie znajduje się w zbiorach British Library.
WEwangeliarz z Lindisfarne – iluminowany manuskrypt powstały na początku VIII wieku w klasztorze Lindisfarne, zawierający łaciński tekst czterech Ewangelii. Reprezentuje jedną z najlepszych edycji tekstu Wulgaty, bliską Kodeksowi Amiatyńskiemu. W wydaniach krytycznych oznaczany jest symbolem Y.
WEwangeliarz z Lorsch, zwany również Złotym Kodeksem z Lorsch – średniowieczna bogato iluminowana księga liturgiczna powstała w ok. 810 r. na dworze Karola Wielkiego. Początkowo znajdowała się w zbiorach biblioteki klasztoru w Lorsch, od XVI wieku należała do kolekcji Bibliotheca Palatina. Obecnie ewangeliarz z Lorsch jest podzielony na części, które znajdują się w Bibliotece Watykańskiej oraz Muzeach Watykańskich w Rzymie, w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie oraz w bibliotece Batthyaneum w Alba Julia w Rumunii.
WCodex Fuldensis (F) – rękopis Wulgaty zawierający tekst 23 kanonicznych ksiąg Nowego Testamentu, a ponadto Diatessaron oraz List do Laodycejczyków. Jest jednym z najstarszych datowanych rękopisów Nowego Testamentu i jedynym wczesnym rękopisem NT, o którym wiemy że był redagowany przez znamienitego uczonego, biskupa Wiktora z Kapui. Jest drugim ważnym świadkiem tekstu Wulgaty, najważniejszym i najstarszym świadkiem pełnego tekstu Diatessaronu. Kodeks jest ważnym - o ile nie najważniejszym - świadkiem w dyskusji nad autentycznością tekstu 1 Kor 14,34-35.
WCodex Dublinensis (D), znany też jako "Księga Armagh", albo Codex Ardmachanus – rękopis Wulgaty, zawiera pełny tekst Nowego Testamentu. Przechowywany jest w Trinity College w Dublinie.
WKsięga z Durrow – iluminowany pergaminowy manuskrypt pochodzący z II połowy VII wieku, zawierający łaciński przekład czterech Ewangelii. Stanowi najstarszy znany rękopiśmienny ewangeliarz z terenu Wysp Brytyjskich. Przekazuje dobre brzmienie tekstu Wulgaty, bliskie Kodeksowi Amiatyńskiemu, choć niektóre miejsca są zależne od przekładów starołacińskich.
WKsięga z Kells, znana również pod nazwą Ewangeliarz z Kells lub Ewangeliarz świętego Kolumby – manuskrypt z około 800 roku, bogato iluminowany przez celtyckich mnichów, pochodzący prawdopodobnie z klasztoru na wyspie Iona założonego przez św. Kolumbę. Będąc jednym z najważniejszych zabytków chrześcijaństwa irlandzkiego i dzieł irlandzko-saskiej sztuki, stanowi również jeden z najpiękniejszych iluminowanych manuskryptów średniowiecznych, jakie zachowały się do naszych czasów. Z uwagi na wartość artystyczną i precyzję wykonania, mimo że niedokończony, rękopis ten uważany jest przez wielu specjalistów za jedno z najbardziej godnych uwagi zachowanych dzieł średniowiecznej sztuki religijnej.
WMinuskuł 17, ε 525 – grecko-łaciński rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim i łacińskim z XV wieku. Przechowywany jest w Paryżu, posiada pozabiblijne dodatki.
WPięcioksiąg Ashburnhama, znany też jako Pięcioksiąg z Tours – iluminowany łaciński manuskrypt z VI/VII wieku, zawierający tekst Pięcioksięgu Mojżeszowego. Jest jednym z najstarszych znanych rękopisów zawierających tekst Starego Testamentu według przekładu Wulgaty. Obecnie przechowywany jest w zbiorach Francuskiej Biblioteki Narodowej w Paryżu.
WBiblia płocka – spisany na pergaminie, ilustrowany w stylu romańskim, kodeks łacińskiej Wulgaty. Powstał w pierwszej połowie XII wieku. Zawiera księgi Pisma Świętego z komentarzami oraz zapiski liturgiczne. Jest przechowywany w Muzeum Diecezjalnym w Płocku.
WPsałterz Ingeborgi – iluminowany łaciński psałterz z końca XII wieku. Sporządzony został dla księżniczki duńskiej Ingeborgi z okazji zawartego przez nią w 1193 roku ślubu z królem francuskim Filipem II. Jako miejsce powstania wskazuje się najczęściej Noyon.
WPsałterz Melisandy – bogato iluminowany manuskrypt z XII wieku, zawierający łaciński psałterz. Wykonany został około 1135 roku w skryptorium Bazyliki Grobu Świętego dla królowej jerozolimskiej Melisandy. Stanowi jeden z najbardziej reprezentatywnych przykładów sztuki krzyżowców. Obecnie znajduje się w zbiorach British Library.
WPsałterz Potockich – spisany na pergaminie łaciński psałterz iluminowany pochodzący z połowy XIII wieku. Rękopis nazywany jest Psałterzem Potockich, a także Psałterzem wilanowskim. Jest jednym z najcenniejszych zabytków piśmienniczych znajdujących się w zbiorach Biblioteki Narodowej.
WPsałterz z Faddan More – łaciński psałterz powstały pomiędzy VI a VIII wiekiem n.e., znaleziony na torfowisku w okolicy irlandzkiej miejscowości Faddan More w hrabstwie Tipperary 20 lipca 2006 roku. Jest to jeden z najstarszych manuskryptów odkrytych w Irlandii.