W

Dziób – rodzaj ustnika w instrumencie muzycznym.

W

Dźwięcznik, czara głosowa – wylot (zakończenie) instrumentu dętego, które nadaje dźwiękom wydawanym przez poszczególne instrumenty dęte specyficzną barwę, w zależności od kształtu i materiału, z którego został wykonany.

W

Głos ludzki – wibracje wytwarzane przez struny głosowe człowieka. Fałdy głosowe w połączeniu z m.in. zębami, językiem i ustami mogą wytworzyć szerokie spektrum dźwięków, umożliwiając całkowitą zmianę znaczenia wypowiedzi poprzez manipulację tonu lub akcentowanie pojedynczych części. Barwa i skala głosu jest właściwością osobniczą i może się znacznie różnić w poszczególnych przypadkach.

W

Harmonia pedałowa – polski ludowy instrument muzyczny. Odmiana ta występuje w Polsce. Instrument ten powstał w wyniku połączenia elementów konstrukcyjnych harmonii oraz fisharmonii lub według innych teorii eoliny.

W

Hichiriki – tradycyjna japońska odmiana oboju cylindrycznego, jeden z dwóch rodzajów instrumentów dętych obok fletu ryūteki, używanych w muzyce gagaku. Jest instrumentem prowadzącym melodię, którą odgrywają flety.

W

Katarynka – przenośne pudło grające, instrument muzyczny z grupy aerofonów z piszczałkami wargowymi, na którym gra się za pomocą korby wprawiającej w ruch miech i tzw. mechanizm rozdzielający. Kręcenie korbą powoduje ruch miechów, tłoczących powietrze do wiatrownicy, a także obraca wałek melodyczny, którego zadaniem jest otwieranie w odpowiedniej kolejności i na odpowiedni czas kanałów, kierujących powietrze do właściwych piszczałek. Katarynkę wynalazł Giovanni Barberi z Modeny w 1 poł. XVIII wieku. Wędrowni grajkowie stosowali ją do połowy XX wieku. Gra na katarynce nie wymaga jakiegokolwiek przygotowania muzycznego – sprowadza się jedynie do kręcenia korbą.

W

Lura lub lur - skandynawski muzyczny instrument dęty, zazwyczaj w kształcie litery S, o długości dochodzącej do 2 m, wykonany z brązu lub drewna, zazwyczaj bogato zdobiony.

W

Organy Wilhelma Sauera w kościele parafialnym pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Bydgoszczy – mechaniczny instrument posiadający trzy manuały i pedał, trakturę mechaniczną, wiatrownice stożkowe oraz 42 głosy.

W

Paixiao – chiński instrument ludowy podobny do fletni Pana. Zbudowany jest z 16 piszczałek bambusowych o krawędziowym zadęciu, które umocowane są w jednym rzędzie w płaskim, drewnianym i zdobionym uchwycie.

W

Piszczałka ultradźwiękowa Galtona – piszczałka ostrzowa do wytwarzania drgań o częstotliwości do 40 kHz.

W

Portatyw – małe, przenośne organy piszczałkowe używane w średniowieczu. Składały się z jednego rzędu piszczałek labialnych. Zakres instrumentu to około dwie i pół oktawy.

W

Regał – nazwa pochodzi od angielskiego „rigol” lub francuskiego „rigole”, co oznacza żłób, koryto, rynnę. Jest to odmiana organów czasem określana jako pozytyw szkatulny, powstała około 1450 roku wyposażona w piszczałki stroikowe nie posiadające tzw. tub rezonansowych. Najbardziej powszechnym typem regału był regał książkowy z dwoma miechami w kształcie ksiąg. W Polsce pojawił się on pod koniec średniowiecza, wykorzystywany był głównie w muzyce tanecznej. Instrument popularny w renesansie, pod koniec XVIII wieku niemal zupełnie wyszedł z użycia. Na świecie znaczną rolę pełnił w muzyce świeckiej i kościelnej. Obecnie repliki tego instrumentu są budowane przez niektóre firmy i wykorzystywane przy wykonywaniu muzyki dawnej.

W

Shō – japoński aerofon, rodzaj harmonijki ustnej, powstały w okresie Nara. Jego pierwowzorem był chiński sheng. Składa się z 17 cienkich rurek bambusowych, z których każda zakończona jest u podstawy rurką metalową. Dwie rurki pozostają niewykorzystane, chociaż badania sugerują, że używano ich przy wykonywaniu niektórych utworów w okresie Heian.

W

Siku - tradycyjny andyjski instrument dęty, podobny do europejskiej fletni Pana. Składa się z sześciu lub siedmiu trzcin różnej długości.Pochodzi z czasów przedinkaskich. Znaleziska archeologiczne poświadczają jego istnienie w kulturach Moche i Nazca.

W

Szofar – instrument dęty o charakterze liturgicznym, używany w judaizmie. Jest rodzajem rogu, który dla nawiązania do historii ofiarowania Izaaka przez Abrahama, był wykonywany z rogu baraniego.

W

Śankha – muszla morskiego mięczaka Turbinella pyrum, stanowiąca w hinduizmie symbol boga Wisznu i bogini Lakszmi. W ikonografii indyjskiej stanowi jeden z atrybutów tych bóstw. Słowo „śankha” jest etymologicznie tożsame z łacińskim wyrazem „concha”.

W

Tyfon – pneumatyczny sygnalizator dźwiękowy, rodzaj gwizdka w którym dźwięk wytwarzany jest przez strumień powietrza lub pary przepływający przez otwory w sąsiedztwie wibrującej tarczy oparty na patencie Helgego Rydberga, asystenta na Uniwersytecie w Lund z ok. 1920. Tyfon - jest zarejestrowanym znakiem towarowym w stosunku do pneumatycznych sygnalizatorów dźwiękowych przez producenta Kockum Sonics w Malmö. Używany w żegludze jako sygnał akustyczny lub mgłowy – w wersji stacjonarnej nazywany nautofonem. Wersja przenośna składa się z wydajnej pompy ręcznej połączonej z sygnalizatorem akustycznym. W innych wersjach używany jako sygnał dźwiękowy w kolejnictwie i motoryzacji.

W

Udu - afrykański instrument perkusyjny stworzony przez plemiona nigeryjskie. Należy do aerofonów oraz idiofonów.