WMarka polska – waluta obowiązująca od 9 grudnia 1916 roku na okupowanych przez Cesarstwo Niemieckie terenach Królestwa Polskiego, a następnie – obowiązująca w Rzeczypospolitej Polskiej. W wyniku reformy pieniężnej z 29 kwietnia 1924 roku marka polska została zastąpiona przez polskiego złotego. 1 marka polska odpowiadała 100 fenigom.
WMarka zwana poznańską – planowana emisja separatystycznej waluty, która miała być prawnym środkiem płatniczym w oswobodzonym od władzy pruskiej byłym zaborze pruskim.
WMonety krzyżackie – zakon krzyżacki bił własne monety. Najstarsza mennica znajdowała się w Toruniu, w poł. XIV wieku powstała kolejna w Elblągu, pod koniec XIV wieku doszły jeszcze Gdańsk i Malbork. Podstawą była grzywna pruska równa 180 gramom srebra. Grzywna pruska dzieliła się na: 4 wiardunki, 24 skojce, 45 półskojcy, 60 szelągów, 180 kwartników lub 720 denarów. Sporadycznie bito również złote dukaty. Za jedną grzywnę pruską można było kupić np. krowę.
WPieniądz powstania listopadowego – monety i banknoty emitowane na polecenie Rządu Narodowego w okresie od detronizacja cara Mikołaja I z 25 stycznia 1831 r. do upadku powstania 7 września 1831 r., czyli zdobycia Warszawy przez generała Iwana Paskiewicza.
WPółgrosz świdnicki – moneta bita w latach 1517–1527 przez króla Czech i Węgier Ludwika II Jagiellończyka, będąca naśladownictwem półgroszy emitowanych przez królów polskich.
WWzór monety polskiej – dwustronnie wytłoczony na tekturowym krążku wzór monety obiegowej wprowadzanej w II Rzeczypospolitej w związku z reformą walutową Władysława Grabskiego lub przy okazji nowych emisji w okresie późniejszym. Wzory te tłoczono w celu przekazania ich kasjerom w bankach.
WZłoty polski, floren, gulden – obrachunkowa jednostka pieniężna równa 30 groszom, w czasach nowożytnych wybijana jako moneta. Powstała przed połową XV wieku dla oznaczenia 30 groszy, stanowiących ekwiwalent w srebrze dla złotego dukata, nazywanego czerwonym złotym.