WBeaumont-Adams – brytyjski pięciostrzałowy rewolwer odprzodowy wyposażony w mechanizm spustowy podwójnego działania (DA). Przyjęty na wyposażenie armii brytyjskiej w 1862, a zastąpiony w 1880 przez Rewolwer Enfield No.2.
WColt Navy model 1851 – amerykański sześciostrzałowy rewolwer kapiszonowy, wersja pośrednia pomiędzy Dragoonem, a Pocketem. Został skonstruowany przez Samuela Colta w roku 1847. Stopniowo udoskonalano go do roku 1850 gdy został wprowadzony do produkcji seryjnej. Trwała ona nieprzerwanie aż do 1873, gdy do powszechnego użytku weszły już rewolwery na amunicję scaloną. Całkowita produkcja liczyła ok. 250 tysięcy sztuk w zakładach Colta w Hartford, oraz 22 tys. sztuk w europejskiej Colt London Armory. Znakomita część produkcji powstała w kalibrze .36 cala i z oktagonalną lufą 7 1/2cala, chociaż niewielkie partie eksperymentalne miały również kaliber .44 cala. Na zamówienie dostępne były również wersje z lufami od: 5 3/16 cala do 12 cali czy z lufami okrągłymi. Na bębnie broni wygrawerowana była scena bitwy morskiej pod Campeche pomiędzy republiką Texasu a Meksykiem z 16 maja 1843.
WColt Root – amerykański kapiszonowy karabin rewolwerowy, produkowany przez Colt's Manufacturing Company. Skonstruowany przez Elisha King Roota. Prawdopodobnie produkowany od 1855 roku, ale niektóre zachowane egzemplarze maja części z nabitą datą 1850 co może świadczyć o produkcji od 1850 roku. Podobnie jak w rewolwerach kapiszonowych przy strzale zdarzało się odpalenie więcej niż jednego naboju, co mogło prowadzić do obrażeń u posiadacza broni. Kłopotliwe były także przedmuchy gazów prochowych pomiędzy przednia krawędzią bębenka i szkieletem. Amerykańskie zamówienia rządowe wyniosły 4632 sztuki w wersji karabinu Root Infantry. Były one używane między innymi przez Berdan Sharpshooters w czasie wojny secesyjnej.
WDrewniana armata – improwizowana broń artyleryjska wykorzystywana z powodzeniem w kilku konfliktach zbrojnych na świecie. Drewniane armaty stosowane były w sytuacji braku dostępu do armat wykonanych z metalu. Wykonywane były z kloca drewna, w którym wiercono przewód lufy. Całość wzmacniano żelaznymi obręczami. Mogły one wytrzymać zaledwie kilka wystrzałów.
WKarabin Dreyse – niemiecki jednostrzałowy karabin iglicowy.
WDubeltówka – rodzaj broni palnej, długa broń śrutowa posiadająca 2 komory nabojowe oraz 2 lufy ułożone równolegle obok siebie lub jedna pod drugą, niegwintowane. Zasadniczo broń myśliwska na niewielkie zwierzęta lub średnie, najczęściej strzela się z niej do ptaków lub sportowo do dysków. Wymaga przeładowania po oddaniu 2 wystrzałów. Rozróżnia się dubeltówki z kurkami zewnętrznymi jak i wewnętrznymi (bezkurkowa). Lufy umieszczone są w baskili, ryglowane tzw. kluczem. Z dubeltówki można strzelać śrutem – głównie do ptaków, albo breneką – głównie do dzików. Współczesne dubeltówki przeszły ewolucję od broni skałkowej, kapiszonowej i lefoszówki.
WKarabin wielostrzałowy Działyńskiego – prototyp polskiego wielostrzałowego karabinu powtarzalnego opracowany w drugiej połowie XIX w przez hrabiego Jana Działyńskiego.
WFalkonet – małe działko, rodzaj broni odprzodowej z XVI i XVII wieku, umieszczane na burcie okrętu bądź na kasztelu ; stosowane głównie w czasie abordażu. Na lądzie jako działko polowe piechoty lub w małych zameczkach. Był to rodzaj kolubryny, strzelającej kulami o wagomiarze 1-3 funtów. Działko to w Polsce często było zwane sokolikiem lub śmigownicą. Ze względu na zastosowanie broń ta w Polsce często mylona jest z folgerzem, który był mniejszy, ale spełniał identyczne zadania.
WHalabarda – dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Typowa halabarda mierzy od 1,5 m do 1,8 m i składa się z drzewca z głownią łączącą w sobie elementy trzech broni: topora z jednej strony, haka z drugiej i włóczni pośrodku. Dzięki temu była uniwersalna, mogąc służyć zarówno do cięcia jak i kłucia. Hak był szczególnie użyteczny przeciw kawalerzystom, pozwalając halabardnikowi ściągnąć jeźdźca z wierzchowca. Od XVI w. używana przez straż pałacową i miejską. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą przewagę.
WKarabin Henry M1860 – 11 mm karabin powtarzalny konstrukcji amerykańskiej, z czasów wojny secesyjnej. Jeden z pierwszych efektywnych wielostrzałowych karabinów powtarzalnych i protoplasta serii sławnych karabinów Winchestera.
WKosa bojowa – broń biała, powstała z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza nadaje się do użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim zaadaptowaniu może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze militarnym.
WLanca – lekka broń drzewcowa formacji kawaleryjskich: ułanów, szwoleżerów, lansjerów.
WLefaucheux model 1858 – francuski sześciostrzałowy rewolwer zapłonu trzpieniowego, opatentowany przez Casimira Lefaucheuxa. Pierwszy rewolwer na metalowe naboje scalone przyjęty na użytek armii. Był używany przez polskich powstańców styczniowych, francuską marynarkę, kawalerię oraz wojska obu stron wojny secesyjnej.
WLorenz M1854 – austriacki odprzodowy karabin jednostrzałowy.
WPika (spisa) – dawna długa broń drzewcowa piechoty, z zakończonym grotem drzewcem o długości 5,5-6 metrów, stosowana przeciw szykom pieszym i kawalerii.
WRaca kongrewska – wczesna forma broni rakietowej spopularyzowana i udoskonalona przez Anglika Williama Congreve’a. W Polsce w latach 1815–1819 doświadczenia nad tą bronią prowadził Józef Bem. W Europie broń używana głównie w XIX wieku. Wykorzystywano ją między innymi w czasie wojen napoleońskich (1799/1803–1815), wojny brytyjsko-amerykańskiej (1812–1815), w powstaniu listopadowym (1830–1831), wojnie krymskiej (1853–1856) i powstaniu styczniowym (1863–1864).
WSzaszka – rodzaj niezbyt zakrzywionej, bezjelcowej szabli o rękojeści otwartej z rozdwojoną głowicą, przypominającą z profilu stylizowaną głowę ptaka używana głównie w Rosji. Szaszka noszona była w pochwie zawieszonej na rapciach w ten sposób, że wygięcie (ostrze) było skierowane ku górze. Pozwalało to na zadanie cięcia przy wyjmowaniu broni z pochwy, bez dodatkowego odwodzenia ręki do tyłu.