WMszar – niski, zabagniony i bezodpływowy obszar uzależniony od wód opadowych, porośnięty ubogą roślinnością: mszakami, krzewinkami i karłowatymi drzewami. To także zbiorowisko roślinne budowane głównie przez torfotwórcze gatunki torfowców z udziałem krzewinek z rodziny wrzosowatych: żurawiny i bagna zwyczajnego oraz roślin zielnych: wełnianki pochwowatej, rosiczki okrągłolistnej.
WPło – kożuch roślin torfowiskowych występujący na wodzie w formie zarastającego brzegu lub rodzaj pływającej wyspy, powstałej w wyniku odrywania się mszarów torfowcowych porastających brzegi jeziora. Stanowi etap zarastania zbiornika wodnego, tworząc trzęsawisko. Zwykle ma charakter torfowiska przejściowego.
WTorfowisko – jeden z typów mokradeł, siedlisk na tyle uwodnionych, że występuje tam specyficzna roślinność i zachodzą procesy akumulacji osadów organicznych. Jest to teren stale podmokły, o podłożu trudno przepuszczalnym, pokryty zbiorowiskami roślin bagiennych i bagienno-łąkowych. Od innych siedlisk hydrogenicznych odróżnia się słabym natlenieniem. Kryterium wyróżniania torfowisk zależy również od kryteriów odróżniania torfu od innych typów osadów biogenicznych, np. gytii. Akumulacja torfu zachodzi, gdy rozkład szczątków organicznych następuje wolniej niż ich powstawanie. Na spowolnienie tempa rozkładu wpływają głównie dwa czynniki – niska temperatura i małe napowietrzenie podłoża, czemu sprzyja jego duże uwodnienie. W niektórych ujęciach przyjmuje się minimalną miąższość torfu (20–70 cm), która pozwala na określenie siedliska torfowiskiem. Przykładowo, Kazimierz Tobolski przyjmuje wartość 30 cm. W skali świata torfowiska stanowią około połowy powierzchni szeroko rozumianych mokradeł.
WTorfowisko aapa – torfowisko złożone z podłużnych kęp mszarnych i dolinek. Układ tych mikrosiedlisk związany jest z rytmem przepływu wody, jej zamarzania i roztopów, przy czym dokładny mechanizm powstawania nie jest jednoznacznie wyjaśniony. Pasy kępek i dolinek ułożone są w poprzek kierunku przepływu wody. Aapa należą do torfowisk o nachylonym lustrze wody. Są torfowiskami minerotroficznymi, tj. niezasilanymi bezpośrednio wodą deszczową, ale w niektórych przypadkach jej kontakt z podłożem jest stosunkowo krótki, więc zwykle jest uboga w substancje biogenne.
WTorfowisko fluwiogeniczne (zalewane) – rodzaj torfowiska niskiego, w którym stagnująca w gruncie woda pochodzi z okresowych wylewów wód rzecznych, a do pewnego stopnia też pochodząca ze spływów powierzchniowych.
WTorfowisko niskie – rodzaj torfowiska, które zajmuje zagłębienia terenu, szczególnie doliny rzeczne i jest zasilane wodami powierzchniowymi i gruntowymi, zwykle bogatymi w biogeny. Porastają je zarośla wierzbowe, niekiedy z udziałem brzozy, lasy z olszą czarną czyli olsy oraz szuwary tworzone przez trzcinę pospolitą, tatarak, a zwłaszcza wielkie, kępowe turzyce – błotną, sztywną, zaostrzoną, tunikową. Z gatunków łąkowych na torfowiska niskie wkraczają mchy torfowce, skrzypy, jaskier ostry, niezapominajka, kaczeniec oraz kukułki Dactylorhiza. Dominującym gatunkiem drobnych ssaków zamieszkujących turzycowiska na torfach niskich jest nornik północny. Największe w Polsce kompleksy torfowisk niskich znajdują się w dolinie Biebrzy i Narwi.
WTorfowiska przejściowe charakteryzują się gatunkami porastającymi torfowiska niskie i wysokie. Takie torfowiska występują głównie na jeziorach dystroficznych, śródleśnych – zwanych sucharami. Główną rolę budulcową w tym ekosystemie odgrywają torfowce tworzące na wodzie kożuchy – pło, porastające z wolna turzyca bagienną, rosiczką i żurawiną. Niekiedy pło odrywa się od większej całości i dryfuje na jezioro, gdzie tworzy torfową wysepkę – np. w Zatoce Hańczańskiej Wigier.
WTorfowisko wysokie, zwane też mszarem lub rojstem – formacja powstająca w procesie narastania złoża torfowego i odcięcia jego roślinności od wód gruntowych, wskutek czego jest ono zasilane jedynie przez wody opadowe.
WZabagnienie, paludyfikacja – proces przekształcania środowiska lądowego o podłożu mineralnym w torfowisko na skutek jego stałego uwilgotnienia. Jest skutkiem podnoszenia poziomu wód podziemnych, które często jest wzmacniane przez podsiąkanie jej do warstwy torfowców. Zapoczątkowanie zabagniania może nastąpić po zmniejszeniu ewapotranspiracji, gdy klimat staje się wilgotniejszy lub chłodniejszy. Zabagnienie zachodzi, gdy odpływ wód podziemnych jest słaby, a szczątki roślinne ulegają procesom torfienia.