WAnthracotherium – rodzaj wymarłych ssaków parzystokopytnych z rodziny Anthracotheriidae spokrewnionych z dzisiejszymi hipopotamowatymi.
WArctocyon ("niedźwiedziopies") – rodzaj wymarłych ssaków prakopytnych żyjących we wczesnym i późnym paleocenie około 60 milionów lat temu.
WBoreofiber wenzensis – wymarły gatunek bobra (Castoridae), zamieszkującego w pliocenie tereny współczesnej Europy.
WCapra pyrenaica pyrenaica – wymarły podgatunek koziorożca pirenejskiego, ssaka z rodziny wołowatych. C. p. pyrenaica występował w Hiszpanii, Portugalii, Francji i Andorze. Podgatunek ten był poddawany klonowaniu. 30 lipca 2003 roku narodził się klon ostatniej samicy, Celii. Był to prawdopodobnie pierwszy przypadek przywrócenia do życia wymarłego zwierzęcia. Nowo narodzone zwierzę zmarło jednak tego samego dnia w konsekwencji defektu płuc.
WCervalces – wymarły rodzaj ssaka kopytnego żyjącego podczas epok plioceńskiej i plejstoceńskiej. Cervalces gallicus, od którego pochodzą inne gatunki, żył na terenie Europy w czasie pliocenu i plejstocenu. Natomiast Cervalces scotti żył w plejstocenie na terenie Ameryki Północnej. Cervalces latifrons zwany po angielsku "the broad-fronted moose" i Cervalces carnutorum pochodziły z plejstoceńskich Europy i Azji.
WChalikoterium (Chalicotherium) – rodzaj prehistorycznych ssaków, żyjących w oligocenie i dolnym miocenie na terenie Eurazji i Afryki. Zaliczane do nieparzystokopytnych zwierzę roślinożerne miało swoje przednie kończyny uzbrojone w potężne pazury ułatwiające mu – jak grabiami – obrywanie z drzew liści i gałązek oraz służące za narzędzie odstraszania napastników i do obrony. Pazury te zmuszały Chalicotherium do podpierania się kłykciami palców podczas chodzenia, tak jak to robią współczesne goryle.
WChilotherium – wymarły rodzaj nosorożca zamieszkujący dzisiejsze Europę i Azję w miocenie i pliocenie.
WDarwinius – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny Notharctidae. Żył w środkowym eocenie na terenie dzisiejszej Europy. Jego szczątki zostały wydobyte z datowanych na około 47 milionów lat osadów w kopalni w Messel. Miejscowość ta leży niedaleko Darmstadt w południowej Hesji w Niemczech. Kompletność i jakość zachowania holotypu, przezwanego „Ida”, pozwalają na dokładne zbadanie morfologii i paleobiologii zwierzęcia.
W†Dicrocerus – rodzaj wymarłego ssaka z grupy kopytnych. Żył w centralnej Europie. Mierzył 70 cm wysokości, czyli mniej więcej tyle, co dzisiejsza sarna. Posiadał długą czaszkę dźwigającą poroże o zgrubiałej podstawie - był to pierwszy taki przypadek wśród jeleniowatych. Poroże to było dość prymitywne, rosochy nie występowały, nie dysponowały nim także samice.
WDisaccus – rodzaj prymitywnego drapieżnego kopytnego o rozmiarach szakala czy kojota. Zamieszkiwał Azję w środkowym paleocenie, stamtąd się też wywodził, lecz rozprzestrzenił się na takie tereny, jak Europa czy Ameryka Północna. Skamieniałe pozostałości z Europy sugerują, że był palcochodny, jak jego krewni Sinonyx czy Pachyaena. Siostrzanym rodzajem jest dużo większy Ankalagon.
WDurlstodon – kopalny rodzaj ssaka wyższego, odkryty w 2015 roku podczas prac paleontologicznych prowadzonych przez studenta University of Portsmouth, Granta Smitha, w osadach Wybrzeża Jurajskiego, położonego w Dorset, na południowej linii brzegowej Anglii. Ssak ten żył około 145 mln lat temu i prawdopodobnie dał początek wielu liniom ssaków.
WDurlstotherium – kopalny rodzaj ssaka wyższego, odkryty w 2015 roku podczas prac paleontologicznych prowadzonych przez studenta University of Portsmouth, Granta Smitha, w osadach Wybrzeża Jurajskiego, położonego w Dorset, na południowej linii brzegowej Anglii. Ssak ten żył około 145 mln lat temu i prawdopodobnie dał początek wielu liniom ssaków.
W†Elasmoterium – wymarły rodzaj nosorożcowatego, żył od 2,6 mln – 40 tys. lat temu.
WEurohippus – wymarły rodzaj ssaka z rodziny koniowatych.
WGodinotia – wymarły rodzaj małpiatki z rodziny Adapidae żyjący w eocenie, około 49 milionów lat temu. Jest to jedna z najwcześniejszych znanych małpiatek.
WGraecopithecus – żyjący ok. 7,175–7,24 mln lat temu wymarły gatunek ssaka naczelnego należący do podrodziny Homininae.
WHalitherium – rodzaj wczesnego brzegowca z późnego eocenu i oligocenu. Skamieniałości są częste w europejskich łupkach. W obrębie płetw posiadał nie wystawające kości palców. Zachowały się także pozostałości kończyn tylnych, z zewnątrz niewidoczne. Kość udowa łączyła się ze zredukowną miednicą. Żebra z kolei wydłużyły się, prawdopodobnie miało to związek ze zwiększeniem pojemności płuc, co z kolei pozwalało zwierzęciu na lepszą regulację swej wyporności.
WHeteroprox − rodzaj wymarłego ssaka z grupy kopytnych. Zamieszkiwał Europę podczas miocenu. Jego skamieniałości odnaleziono w rejonie granicy dzisiejszych Niemiec i Luksemburga, w Steinheim. Zaliczany do rodziny jeleniowatych. Wykazano jego występowanie z Austrii, Francji, Niemiec, Serbii i Czarnogóry oraz Słowacji.
WHiena jaskiniowa – podgatunek temporalny krokuty cętkowanej. Występował od Półwyspu Iberyjskiego do wschodniej Syberii. Należy do najlepiej poznanych zwierząt epoki lodowcowej. Jego pozostałości znaleziono w wielu europejskich jaskiniach. Hiena jaskiniowa była wysoce wyspecjalizowana, z cechami progresywnymi i regresywnymi rozwiniętymi bardziej niż jej współczesna afrykańska krewna. Polowała na megafaunę, czego skutkiem jest akumulacja setek kości wielkich ssaków plejstocenu na obszarach takich jak poziome jaskinie, leje krasowe, doły z błotem i bagniste obszary wzdłuż rzek.
WHyaenodon − rodzaj wymarłego ssaka z rzędu kreodontów (Creodonta). Przedstawiciele tego rodzaju zamieszkiwali tereny Europy, Azji i Ameryki Północnej. Hyaenodon pojawił się w środkowym eocenie i wymarł ostatecznie pod koniec oligocenu.
WHipparion – wymarły rodzaj nieparzystokopytnych z rodziny koniowatych, żyjący od miocenu do plejstocenu. Zasiedlał Amerykę Północną, Eurazję i Afrykę.
W†Hyrachyus – rodzaj wymarłych ssaków, prawdopodobnie przodków tapirów i nosorożców.Występowanie: Czas: wczesny eocen, Miejsce: Europa.Cechy: brak rogu i pięciopalcowe odnóża.Wysokość w kłębie: 1,20 m.
WHyracodon – wymarły rodzaj ssaków z rzędu nieparzystokopytnych.
WHyracotherium – rodzaj jednego z najstarszych nieparzystokopytnych z rodziny Palaeotheriidae, daleki przodek konia.
WIctitherium – wymarły rodzaj hien. Osiągały 1.20 m długości zwierzę wyglądało podobniej do cywety niż hieny, posiadając długie ciało z krótkimi nogami. Po osadzonych zębach, widać że było owadożercą. Ictitherium były licznymi zwierzętami, często pojawiają się w zbiorowych mogiłach powodowane przez powodzie. Być może, wczesna hiena żyła w stadzie i miała ład społeczny, całkiem podobnie jak jego współcześni potomkowie. Żyła w lasach w połowie miocenu 11-7 milionów lat temu w Europie.
WJeleń olbrzymi, łoś irlandzki – gatunek wymarłego ssaka z rodziny jeleniowatych.
WKalimantsia – wymarły w czasach prehistorycznych rodzaj ssaka zaliczany do rodziny chalikoteriów. Żył on w miocenie. Jego nazwa pochodzi od miejsca znalezienia, zarówno rodzajowa, jak i epitet gatunkowy. Znaleziono tam jedynie czaszkę, ale specyficzne zęby pozwoliły wyodręnić nowe gatunek i rodzaj.
WKopidodon – rodzaj wymarłego ssaka. Żył we wczesnym eocenie.
WKvabebihyrax - wymarły rodzaj góralków żyjący w Europie pod koniec pliocenu.
WLew jaskiniowy, europejski lub euroazjatycki lew jaskiniowy – wymarły ssak drapieżny z rodziny kotowatych.
WLibralces – rodzaj wymarłego ssaka z grupy kopytnych, spokrewnionego ze współczesnymi jeleniami. Zamieszkiwał on Eurazję w pliocenie. Charakteryzował się większym porożem. Poroże miało ok. 2m szerokości, było więc porównywalnie z tym należącym do rodzaju Megaloceros. Według Jordi Agustin, opisywany jeleń mógł być jego przodkiem, większość jednak badaczy jest zdania, że był on bliżej spokrewniony z łosiem.
WLophiodon – rodzaj wymarłego ssaka zaliczanego do rzędu nieparzystokopytnych. Jest to krewny dzisiejszych tapirów. Jego tapirzą szczękę znaleziono we Francji. Liczy sobie ona 50 milionów lat.
WMastodont Borsona – gatunek mastodonta znany ze szczątków znalezionych na obszarach dzisiejszej Europy. Żył około trzech milionów lat temu i w tym okresie najprawdopodobniej wyginął.
WMamut stepowy jest jednym z kilku gatunków wymarłych trąbowców zaliczanych do rodzaju mamut (Mammuthus). Wywodzi się od wcześniejszego mamuta południowego i dał początek późnoplejstoceńskiemu mamutowi włochatemu. Trąbowiec ten zasiedlał rozległe przestrzenie kontynentalnych stepów w okresie plejstocenu. Najliczniejsze szczątki tego gatunku pochodzą z regionu Morza Czarnego, ale znajdowane są również w wielu innych rejonach Europy i Azji. Fragmentaryczne szczątki znajdowano w Polsce centralnej i południowej Mamut stepowy jest jednym z największych poznanych trąbowców. Szacuje się, że osiągał wysokość w kłębie ok. 4,5 metra, a u starych samców prawdopodobnie nawet do 5 metrów, oraz wagę około 10 ton. Charakteryzował się stosunkowo bardziej smukłą sylwetką ciała w porównaniu z zimnolubnym mamutem włochatym. Prawdopodobnie także miał okrywę włosową, ale zapewne nie tak gęstą jak jego krewniak. Zęby trzonowe były doskonale przystosowane do rozcierania twardych stepowych traw, stanowiących podstawę jego pożywienia. Gatunek ten wymarł prawdopodobnie ok. 200 tysięcy lat temu.
WMamut włochaty, mamut właściwy, wielki – wymarły gatunek trąbowca. Był jedynym gatunkiem mamuta, który miał gęstą sierść. Wywodził się od wcześniejszego mamuta stepowego. Pojawił się ok. 250 tysięcy lat temu i szybko rozprzestrzenił w Europie i Azji, potem również w Ameryce Północnej. Na tereny Północnej Ameryki gatunek ten wkroczył stosunkowo późno, zaledwie ok. 100 tysięcy lat temu i zasiedlił jedynie najbardziej na północ wysunięte tereny stepowe.
WMiacis – rodzaj ssaków z rzędu drapieżnych (Carnivora) i rodziny Miacidae. Żył od wczesnego do późnego eocenu na terenie Ameryki Północnej i Europy. Według Gingericha (1983) z Miacis zsynonimizowany powinien zostać Xinuictis tenius Zheng et al., 1975 – co wpłynęłoby na zwiększenie zasięgu występowania rodzaju o Chiny – jednak Heinrich, Strait i Houde (2008) uznają Xinuictis za odrębny rodzaj. Według Heinricha i współpracowników, a także Gingericha, Miacis jest bazalnym przedstawicielem Miacidae, niemającym cech charakterystycznych dla bardziej zaawansowanych ewolucyjnie członków tej rodziny. Stwierdzają także, podobnie jak Gingerich, iż Miacis jest prawdopodobnie rodzajem parafiletycznym.
WMitilanotherium − wymarły rodzaj ssaków z rodziny żyrafowatych. Był średniej wielkości w porównaniu z krewniakami. Posiadało wydłużoną czaszkę i długie różki, a także długie kości kończyn.
WMyotragus balearicus – wymarły gatunek parzystokopytnych ssaków z podrodziny krętorogich zasiedlający od wczesnego pliocenu do holocenu balearskie wyspy Majorka i Minorka.
WNiedźwiedź jaskiniowy – gatunek ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae), zamieszkującego Europę w okresie plejstocenu ok. 300 tysięcy lat temu i wymarłego pod koniec ostatniej epoki lodowcowej, ok. 28 tysięcy lat temu.
WOuranopithecus macedoniensis lub Graecopithecus freybergi – wymarły hominid żyjący na terenie dzisiejszej Grecji w późnym miocenie.
W†Palaeotherium – rodzaj wymarłego ssaka z rodziny Palaeotheriidae.
WParaceratherium – wymarły rodzaj bezrogiego nosorożca, a właściwie przedstawiciel rodziny Hyracodontidae z podrodziny Indricotheriinae; jeden z największych ssaków lądowych w historii. Żył od wczesnej do późnej epoki oligoceńskiej. Jego szczątki znaleziono w Eurazji od Chin do terenów byłej Jugosławii. Nazwa Paraceratherium oznacza „obok bezrogiej bestii”, odnosi się do Aceratherium, rodzaju uznawanego niegdyś za podobny.
WPierolapithecus catalaunicus - gatunek wymarłej małpy człekokształtnej, żyjące ok. 13 mln lat temu w miocenie, odkryty w miejscowości Els Hostalets de Pierola w Katalonii, w Hiszpanii. Gatunek uważany jest za blisko spokrewniony z ostatnim wspólnym przodkiem goryli, szympansów i ludzi. Odkrycia dokonano w 2002 roku, gatunek opisał natomiast zespół hiszpańskiego paleoantropologa Salvadora Moyà-Solà. Budowa klatki piersiowej, kręgosłupa i kończyn górnych Pierolapithecus umożliwiała mu wspinanie się po drzewach, podobnie jak czynią to dzisiejsze wielkie małpy człekokształtne.
WPotamotherium – wymarły rodzaj mioceńskiego ssaka przypisywanego zarówno łasicowatym, jak i płetwonogim.
WProailurus lemanensis – najstarszy opisany kot przypominający cywetę, odkryty w Europie, który pojawił się w oligocenie ok. 25 milionów lat temu.
WProsantorhinus – wymarły rodzaj nosorożca. Żył on na Ziemi w dolnym i środkowym miocenie. Jego skamieniałe pozostałości zostały odnalezione w zachodniej Europie i Azji. Z wyglądu przypominał on bardziej współczesnego hipopotama niż dzisiejszego nosorożca.
WPseudotribos robustus − gatunek wymarłego ssaka z podgromady prassaków (Prototheria), zaliczanego do kladu Yinotheria i rzędu Shuotheridia. Występował w środkowej jurze, ok. 165 mln lat temu na terenie Chin.
WSarduszka bezogonowa – wymarły gatunek ssaka z rodziny sarduszkowatych (Prolagidae) zamieszkującego na śródziemnomorskich wyspach Sardynii oraz Korsyki do czasu jego wymarcia na przełomie XVII i XVIII w. Ostatnie okazy były prawdopodobnie odnotowane w 1774 roku, a do wyginięcia przyczyniła się utrata siedlisk, drapieżnictwo, oraz rywalizacja z gatunkami inwazyjnymi.
WSteneofiber – wymarły rodzaj ssaka z rodziny bobrowatych (Castoridae), zamieszkującego w okresie od wczesnego oligocenu do środkowego miocenu tereny Eurazji. Literatura wymienia gatunki: Steneofiber depereti, Steneofiber eseri, Steneofiber castorinus.
WStephanorhinus – wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie. Należał do plejstoceńskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji.
WTrogontherium cuvieri – wymarły gatunek dużego bobra (Castoridae), szeroko rozpowszechniony w pliocenie i plejstocenie na terenach Eurazji.
WTur – wymarły gatunek ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae), przodek niektórych ras bydła domowego. Z opisów w starych kronikach i zachowanych drzeworytów wynika, że tur był bardzo podobny do dużych ras bydła. Odkryty materiał wykopaliskowy jest niewielki.
WUrsus wenzensis – wymarły gatunek ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae), zamieszkującego na terenie Polski w pliocenie.
WŻubr pierwotny, żubr stepowy, prażubr – wymarły gatunek dużego ssaka krętorogiego zamieszkujący w plejstocenie Europę i Azję Środkową, Beringię i Amerykę Północną.